Co nowego w Orońsku i Szydłowcu? -wycieczka 26 czerwca

Te dwie miejscowości kojarzą mi się z wycieczkami z moim dziesięcioletnim siostrzeńcem, który z radością odkrywał rzeźby ukryte w zakamarkach parku wokół pałacyku Brandta w Orońsku, robił mi pięknie upozowane zdjęcia na mostku wiodącym do pałacu w Szydłowcu. Oj, nie wrócą te lata…

A teraz nasza grupa Łazików Świętokrzyskich pojechała do Orońska, żeby obejrzeć retrospektywną wystawę prac Magdaleny Abakanowicz. Już w parku natrafiliśmy na grupę figur przypominających wielkie niedźwiedzie; były też bezgłowe postaci stojące w ordynku, a nieco dalej głowa smoka. W Muzeum Rzeźby Współczesnej kolejne eksponaty – mnie najbardziej podobali się „Przyjaciele”, ale obejrzeliśmy też „Oracza”, „Monady”, „Wehikuł” i wiele innych. Najbardziej radosne wydawały mi się „Figury tańczące”, które umieszczono w oranżerii. Zajrzeliśmy  do galerii w kaplicy, gdzie nowe zachwyty. Krótko mówiąc – trzeba tu przyjechać i samemu się zachwycić. 

Szydłowiec odwiedzaliśmy dziesiątki razy, więc cóż nas tu mogło zaskoczyć? Nic. I nie mieliśmy racji. Otóż przy rynku pojawiła się informacja turystyczna, a jej pracownica zaproponowała nam zwiedzanie kościoła pod wezwaniem św. Zygmunta. Piękny to obiekt! Zwykle przychodziliśmy do Szydłowca w niedzielę i nie wypadało przeszkadzać podczas nabożeństw, a teraz mieliśmy możliwość obejrzenia pustego kościoła.Nie będę cytować przewodników turystycznych, ale nasza przewodniczka pokazała nam ołtarze, polichromie, gotyckie figury, szesnastowieczną chrzcielnicę, nagrobki. Tak niedawno zachwycaliśmy się kościołem i klasztorem w Wąchocku, a tu kolejne perły sztuki sakralnej. 

Jak nietrudno zauważyć, nasze wyprawy są rajdami pieszymi, więc dla podtrzymania tradycji z Szydłowca wyruszyliśmy szlakiem czerwonym w stronę Skarżyska.  Natrafiliśmy po drodze na liczne kałuże i szczęśliwie zgubiliśmy szlak, dzięki czemu wyszliśmy na asfaltowa szosę. I jak nie lubię asfaltu, tak teraz się cieszyłam, że możemy iść, a nie skakać z kępki na kępkę.  Tak dotarliśmy do E7 w okolicy Baraku i tu się boleśnie przekonaliśmy o tym, że busy nie zatrzymują się na żądanie i na zakończenie tak miło spędzonego dnia odbyliśmy półgodzinny marsz poboczem tej niezwykle ruchliwej trasy do przystanku. Na szczęście hałas głów nam nie oderwał i możemy kontynuować nasze wędrówki, o czym w następnych postach.

zdjęcia - Edek i ja