Gdy kota nie ma, myszy harcują

Tak, tak, nawet turystyczna mysz potrzebuje czasem chwili oddechu, gdy kierownictwo się oddala. W tej sytuacji i my pozwoliliśmy sobie na wycieczkę bezstresową, nieambitną i przebiegająca w całości po drogach znakowanych szlakami.

Wyruszyliśmy radośnie czarnym szlakiem z Mroczkowa do niebieskiego, nim do Pogorzałego, a dalej aż do domu żółtym. I mieliśmy niezłą zabawę, bo jedni szli tą trasą sto lat temu, inni znaleźli się na niej pierwszy raz, więc trzeba było uważnie obserwować oznakowanie, a to nie zawsze było solidnie wykonane. Zdarzały się trudne miejsca, gdzie pomocą służyły kompas i intuicja. Ale się szło i się nie zgubiło szlaku. 

 na czarnym szlaku

tak było na niebieskim

a tu już na żółtym

Sami powiedzcie, czy te drogi są gorsze od innych tylko dlatego, że mają pecha być na trasie znakowanego szlaku? Moim zdaniem wcale nie.

Dużym plusem tej trasy był jej przebieg lasem – mogliśmy obserwować dorodne drzewa (szczególnie w pobliżu rezerwatu modrzewiowego Ciechostowice) oraz urocze nadrzewne kapliczki i przy okazji nawdychaliśmy się tlenu co niemiara.

 pień modrzewia

a to chyba stary buk

jedna z kapliczek 

Początkowo szło się luksusowo, bo droga szeroka i dodatkowo lekko przymarznięta. W miarę upływu czasu robiło się cieplej i grunt był nieco grząski, ale i to nie stanowiło problemu. To chyba ciepły, słoneczny początek zimy tak nas dobrze nastroił do świata. 

jak widać napotkaliśmy naprawdę podmokłe miejsca

A na zakończenie drobny świąteczny akcent – pęk jemioły z dzisiejszej trasy. Nie ścinaliśmy go, bo nikt nie zabrał ze sobą białej szaty i złotego sierpa, ale i tak jest prezentem dla wszystkich czytelników. 

Niech sprowadzi on do Waszych domów szczęście i bogactwo, zapewni spełnienie marzeń i chroni przed wszelkimi przeciwnościami losu. 

Zdjęcia moje