Skąd wiatr wie, w którą stronę wiać?*

W tę niedzielę chyba się umówił ze Stasiem,  żeby raczej wiać nam w plecy lub z boku. W przeciwnym razie bardzo by to był ciężki rajd, a tak, to było bardzo miło, choć chłodno i wietrznie.

Zaś Stasio mężnie prowadził z Bodzentyna przez Miejską Górę i Świętą Katarzynę, a potem drogami polnymi do Kamieńca. Wyliczona na 17 km trasa nieco się wydłużyła, bo krokomierz „wystukał” 17 km 140 m, ale nie będziemy się wykłócać o takie drobne wydłużenie.

Atrakcji było i tym razem sporo. Przede wszystkim – pogodowe. Chmury tak szybko przelatywały nad nami, że Ela nie nadążała ze zdejmowaniem i zakładaniem peleryny przeciwdeszczowej. Na szczęście częściej nie padało. A był nawet zapowiadany przez Irenę moment słoneczny. 

 Zakładać? Nie zakładać? A, może poczekam...

chwila ze słońcem na psarskich polach

Przyrodniczo też było ciekawie – w lesie spotykaliśmy potężne mrowiska, powalone omszałe pnie, ciekawe nadrzewne grzybki. Pod nogami mieliśmy mokre i śliskie liście, a wśród pól różnej formy kałuże i błoto. Dzięki niemu w konkursie na najbardziej zabłocone obuwie zwyciężyła jedna para nóg.

 mrówczy wieżowiec

powalony dąb na Górze Miejskiej

nadrzewne grzybki

w Puszczy Jodłowej

wieś Grabów na tle Łysicy

pierwsze miejsce zdobywa ...

Dużo emocji dostarczyło nam przekraczanie Psarki w pobliżu Kamieńca. Zapamiętanej sprzed lat kładki już nie ma i trzeba się było przedostawać na drugi brzeg po podrzuconych przez Stacha kamieniach. I pomocna dłoń Dominika też się bardzo przydała.

 emocjonująca przeprawa

a tak to wyglądało 4 lata temu

Nie zwiedzaliśmy kościoła w Świętej Katarzynie, bo akurat zaczynało się nabożeństwo, ale zajrzeliśmy do kapliczki św. Franciszka, obmyli oczy w wodzie ze źródełka i rzucili okiem na kapliczkę w pobliżu mogił powstańca 1863 roku i partyzanta z czasów II wojny światowej. 

źródełko świętego Franciszka

 grupa przed kapliczką w pobliżu klasztoru w Świętej Katarzynie  

 

Przyznam, że ja sama najbardziej czekałam na obejrzenie „odremontowanej i przeniesionej” kapliczki św. Antoniego, która dawniej stała po prawej stronie szosy w kierunku Bodzentyna. Była to oryginalna w kształcie trzystuletnia kapliczka, która z czasem popadała w ruinę.  Teraz zastąpiono ją inną – świeżo wybudowanym murowanym „cudeńkiem”. Jakaż byłam naiwna, że spodziewałam się pieczołowitego przeniesienia zabytku i troskliwej restauracji. To takie „klonowanie” w stylu świętokrzyskim. 

 nowa  kapliczka

 tak wyglądała autentyczna stara kapliczka w roku 2008

Mimo tego niemiłego faktu wycieczka i tak była udana, a jedzenie tym razem przeszło wszystkie oczekiwania! Zdjęć nie dam, bo to nie blog kulinarny, choć kto wie…

*Stanisław Jerzy Lec

zdjecia - Edek i ja