Okropnie nudna wycieczka

Różne wycieczki prowadziłam, to i do takiej muszę się przyznać z podniesioną głową. No cóż, nudno było, bo nic nowego. A i pogoda znów typowo niedzielna. I tempo – ech, ślimacze! Nic, tylko umrzeć z nudów.

Ja w każdym razie przeżyłam i zdaję relację.

Na początek wymarzyłam sobie zajrzeć do młyna w Jędrowie, sprawdzić, co tam, panie dziejski, nowego. Są zmiany widoczne gołym okiem. Młyn pięknieje, ma nowe okna, malutkie wieżyczki. Pewnie jest więcej zmian, ale nie wszystkie są dostępne oczom laika. Zapuściliśmy żurawia w dostępne kąciki i nie żałuję, że nas tu zaniosło. Najbardziej mnie porusza głęboka i szczera dbałość o detale, ich autentyczność. Tu nie chodzi o to, żeby było „ładnie”, ale ma być pięknie, czyli prawdziwie. 

tym razem widok młyna od strony Kamionki

stare okno

a tu jego nowa wersja (plus wieżyczki)

 

Z Jędrowa maszerujemy do szlaku niebieskiego, a nim w kierunku Michniowa. Trasa znana do bólu, ale przyjemna. Ma nawet kilka niespodzianek. Ot, choćby taka przeprawa przez podmokły teren. Żeby się nie nudzić, pomagamy sobie wzajemnie podczas pokonywania przeszkody, naprawiamy niesforne kijki, które akurat, gdy są najbardziej potrzebne, odmawiają współpracy. 

przeprawa pod hasłem "Ratuj się, kto może!" 

Nieco dalej, już na suchym lądzie, przechodzimy obok ciągle budowanego mauzoleum w Michniowie. Można powiedzieć, że prowadzimy dokumentację budowy, bo już trzeci raz w tym roku pokazujemy postępy prac. Nadal jednak nie możemy wyobrazić sobie, do czego posłużą te tony betonu. 

beton en face 

beton z profilu

 

Po jakimś czasie wygłaszam moje ulubione zdanie ”Pilnujcie mnie, bo w tym miejscu zwykle gubię szlak”. I, jak myślicie, co mi odpowiadają uprzejme koleżanki? "Już go zgubiłaś, bo tu nie ma znaków". Ale, skoro „małpa nie cielę, sobie poradzi”*, to co dopiero człowiek. Dotarłam do bitej drogi, a nią do miejsca, gdzie szlak wychodzi z lasu, aby znów do niego wejść i po problemie. Teraz to już spokojnie docieramy do Kamienia Michniowskiego. Oczywiście, wszyscy go widzieli milion razy, więc nie zachwycamy się za długo. 

zdobywamy Kamień Michniowski

i już go zdobyliśmy 

 

Dalej nasza droga prowadzi czarnym szlakiem w kierunku Barbarki. Wiem, tędy też chodziliśmy setki razy, ale przynajmniej zwykle w odwrotnym kierunku. Znudzeni Barbarką, nawet nie zaszczycamy marnym spojrzeniem znanej kapliczki, tylko wędrujemy dalej polną drogą w kierunku Podłazia. Dawnymi laty lubiliśmy tędy chodzić i zachwycaliśmy się widokami na okolicę. Bo jest czym – są tu widoki na Łysicę i spory fragment Łysogór, na Pasmo Klonowskie i pola u jego podnóża. Odnajdujemy starych znajomych – miejsca, gdzie niegdyś pasały się kózki, stareńką kapliczkę, przydrożne krzyże.

Łysica i Agata w oddali

Pasmo Klonowskie przed nami

polna kapliczka

 

I wreszcie ostatni fragment trasy – przejście polami od Wiącki do Łącznej. Wiatr trochę dokucza, pola poszarzałe. Ale tlen czysty, radość z ruchu też.

I tak sobie maszerujemy znaną drogą, i sami nie wiemy, co nas w te nudne okolice zaniosło. Jeśli zaś chodzi o mnie, to wiem, co mnie tu przynosi – tęsknota. No, tak mam, że lubię te miejsca. I już! 

pola Podłazia

stare krzyże 

 

Statystyka zaś podaje, że przeszliśmy 14,5 kilometra. Czyli przynajmniej długo się nie nudziliśmy. ;)
Muszę jeszcze dodać malutkie sprostowanie: jal ma rację -  wycieczka nie była ani trochę nudna i już mam pomysł, jak ją powtórzyć i urozmaicić przy kolejnym przejściu. Tak to napisałam, bo się chciałam trochę podroczyć z tymi, co uważają, że zawsze musimy mieć nowe miejsca czy ambitne trasy. Nawet jeśli trasa się powtarza, to my na niej jesteśmy za każdym razem inni, ot, choćby trochę starsi.  A i miejsca, jak tu pokazałam, też się zmieniają. Więc to samo nie znaczy tak samo.

O młynie w Jędrowie pisałam w lutym. Więcej na jego temat znajdziecie na stronie Młyn Wodny Jędrów. Zajrzyjcie.

Nasze relacje z budowy mauzoleum w Michniowie w marcu i czerwcu.

*A. Fredro „Małpa w kąpieli”

Zdjęcia sama robiłam.