Piekielnie udana wycieczka

Nie tworzy się takich zestawień, jak w tytule? Wiem, że nie, ale sobie wymyśliłam i niech zostanie.

Skąd mi się taki tytuł wziął? Z przebiegu wycieczki, która nam się udała nadzwyczajnie.

Przede wszystkim wreszcie dojechaliśmy do Kucębowa – tym razem kierowca obiecał, że się autobus nie zepsuje i słowa dotrzymał. A wysadził nas tuż przy drogowskazie piekielnego szlaku.

W tej sytuacji nie pozostało nic innego, jak pójść tym szlakiem, co było i tak założeniem Stacha, naszego dzisiejszego kierownika. Poprowadził nas tym szlakiem przez wieś Kopcie do lasu, a dalej lasem do grupy pomnikowych dębów. Według tabliczki to „Dęby na Stawidłach”, ale spotkałam też nazwę „Dęby na Stawiskach”. Oglądaliśmy je w czerwcu i wtedy napisałam, że jest ich pięć, a teraz policzyliśmy je kolejny raz i wyszło nam siedem. Cała siódemka dorodna, choć nie wszystkie są opatrzone tabliczką pomnik przyrody. 

stare domy w Kopciach

jeden z pomnikowych dębów

ploteczki

Powiem szczerze, trochę mnie dziś zazdrość zżerała, bo parę razy prowadziłam grupę tą drogą i musiałam kombinować z mapą i kompasem, a Stach dziś luksusowo prowadził nas zgodnie z oznakowaniem szlaku. Niektórzy to mają szczęście!  

kierownictwo pilnuje szlaku

 

Dzięki szlakowi poznaliśmy nową ścieżkę, którą dotychczas nie chadzaliśmy; okazała się miejscami mocno mokra, ale w gruncie rzeczy przyjemna. Dotarliśmy nią do solidnego miejsca wypoczynku z zadaszeniem, stołami i miejscem na ognisko. Oczywiście z żadnych udogodnień tego typu nie skorzystaliśmy – nie nadszedł czas na postój.

buk przy drodze

nie dla nas takie luksusy

 

Dalej nasz nowy znajomy piekielnik doprowadził nas do leśniczówki, a potem i rezerwatu Świnia Góra. Znowu tam ulegliśmy pokusie zrobienia fotki „zza plota”.

 droga w pobliżu leśniczówki

rzut oka na teren rezerwatu

Mieliśmy też niecodzienne spotkanie. Że z rowerzystą, to nic dziwnego, ale „nasz” miał specjalny „napęd” – jego rower ciągnęły dwa psy (podobno faktycznie tylko jeden, drugi, a raczej druga, pozwalał się holować – i tu plus za inteligencję).  

 psi zaprzęg 

Kolejny odcinek szlaku okazał się malowniczy, ale piekielnie mokry. Poza tym wszyscy byli głodni i marsz nie przypadł nam jakoś specjalnie do gustu. Dopiero po śniadaniu zaczęliśmy przytomniej patrzeć na trasę. Faktycznie, niebrzydka.

roztopy na szlaku

narada taktyczna

szlak czerwony połączył się z zielonym 

 

Mimo całej atrakcyjności nowego szlaku kierownictwo zdecydowało, że go opuścimy i pomaszerujemy czarnym do Suchedniowa. Dawno tam nie chodziliśmy. O, to był marsz! Grupa zasuwała jak mały samochodzik, po zrobieniu zdjęcia musiałam mocno doganiać czołówkę, ale nie żałuję – trochę treningu dobrze mi zrobiło. Niestety, szaro było na tym szlaku, nie tak, jak wtedy, kiedy szedł nim nasz znajomy Michał. Zajrzyjcie do opisu tego szlaku u niego. 

marcowa jesień na szlaku  

las w poblizu Suchedniowa (Kruk)

rzeźba w jednym z ogródków przy szlaku

 

Dane statystyczne – pokonaliśmy 17,4 kilometra i jakoś nikt nie wykazał się chęcią przedłużenia trasy, czyli wycieczka nas usatysfakcjonowała. Poza tym pogoda dopisała, humory też, czegoż chcieć więcej? 

Zdjęcia – Edek, Janek i ja