Upał i inne atrakcje na trasie

W niedzielę było bardzo ciepło, wręcz gorąco. My zaś wędrowaliśmy z Daleszyc do Sukowa. Niektórym się wydawało, że pójdziemy szlakiem. Ale niby dlaczego? Już samo znakowanie tego szlaku na 3 różnych mapach wyglądało różnie, to kto by za taką obfitością wariantów nadążył? Się poszło bez szlaku. Choć były krótkie spotkania. Nie ukrywam.

grupa turystów na asfaltowym odcinku szlaku niebieskiego

 

Daleszyce oglądaliśmy gruntownie w ubiegłym roku (tu link do relacji), dlatego teraz tylko mały wypad na daleszycki cmentarz. Jest tu kilka ciekawych nagrobków. A sam cmentarz założono w roku 1833. Warto tu zajrzeć.

kaplica na cmentarzu parafialnym w Daleszycach

pomnik w hołdzie mieszkańcom Ziemi Daleszyckiej  

krzyż ku czci uczestników powstania styczniowego

jeden ze starych nagrobków

  

Szlak niebieski z Daleszyc prowadzi asfaltem, co powoduje chęć poszukania polnych dróg. Szukać, dobra rzecz, trudniej znaleźć. W każdym razie spacer przez łąki był przyjemny. W dodatku mieliśmy widoki na okoliczne góry i niebo z uroczymi białymi chmurkami.

nasza wersja programu "Rolnik szuka żony, a znajduje..." 

mieczyk dachówkowaty  

goździk kropkowany  

wyka płotowa

bocian w locie

 

Za łąkami trafiamy na szlak i prowadzeni jego znakami zdobywamy najwyższy szczyt Pasma Brzechowskiego – Sikorzę. Czy to upał, czy zawrotna wysokość 361 metrów nie wiadomo. Ale góra wycisnęła z nas siódme poty. I żeby choć mały odpoczynek na szczycie … 

Sikorza na wyciągniecie ręki (jeszcze nie na szlaku)

 

Odpoczęliśmy u podnóża Sikorzy – w pobliżu rzeczki Warkocz. Schodziliśmy do niej dosyć szybkim krokiem i cały czas mieliśmy wrażenie, że podejście tą ścieżką dałoby nam bardziej w kość niż zdobywanie Sikorzy wybraną przez nas wcześniejszą drogą.

 

rzeczka Warkocz koło Niestachowa 

kładka nad Warkoczem  

 widok na Sikorzę z Niestachowa 

 

Nie muszę chyba dodawać, że szlaku niebieskiego od pewnego czasu już nie widzieliśmy. Ale taki był plan szefa. Podobno szlak miał się znaleźć w Niestachowie w pobliżu wyciągu narciarskiego. I się nie znalazł. 

wyciąg narciarski na stoku Otrocza w Niestachowie

 

Na górę Otrocz weszliśmy więc posługując się mapą i kompasem. I znów nas nieco zmęczyło podejście. W okolicy szczytu zauważyłam spore ilości zwiędłych niecierpków – widocznie upał nie tylko ludziom daje się we znaki. 

jeden ze zdobywców Otrocza

 

Z Otrocza szef planował zejść w stronę zalewu na terenie piaskowni w Sukowie. Na mapie bardzo to ładnie wyglądało. Najpierw trochę na zachód, potem na południe. I porządne ścieżki.

W terenie kierunek prawdopodobnie taki właśnie był. Ścieżki raczej nie. Chociaż, nie mam racji. Ścieżki, jeśli były, to porządne. Często jednak ich nie było. I wtedy trzeba było przedzierać się przez krzaki. Kłujące dosyć nieprzyjemnie. Ale za to trafiały się czasem poziomki.

No i na zakończenie wreszcie zalew w Sukowie. Całkiem duży to akwen. Powstał na terenie nieczynnej kopalni piasku. Podobno na dnie można natrafić na zatopioną koparkę, dno jest nierówne i zdradliwe. Dlatego kąpać się tam nie wolno. Woda czyściutka (myliśmy ręce na płytkim brzegu), wolno wędkować. A na brzegu plażowicze – łapią opaleniznę, smażą kiełbaski. Niektórzy mimo zakazu jednak się kąpią. Cóż, jak mawiał Kubuś Puchatek: „Są tacy, co mają rozum i tacy, co nie mają. I już”.

piaszczysty brzeg zalewu w Sukowie 

  

Przed nami jeszcze wieś Suków. I nadzieja na powrót do domu, bo upał doskwiera. 

Lubrzanka widziana z mostu w Sukowie 

 

 widok na kościół p.w. NMP Królowej Polski i św. Augustyna

kapliczka na skrzyżowaniu dróg w Sukowie  

Licznik wykazał 13,5 kilometra, czyli dużo mniej niż szef planował, ale nikt nie domagał się „dokręcenia” dodatkowych kilometrów.

Zdjęcia – Edek, Janek i ja