Świętokrzyski poranek

Pogoda dopisała. Było ciepło i słonecznie. Na szczęście cały czas towarzyszył nam lekki wietrzyk i nie odczuwaliśmy upału.

ściernisko i odrobina chmurek

 

Nasz poranny spacer zaczęliśmy w okolicy Bodzentyna, skąd szliśmy w kierunku Sieradowskiej. Droga asfaltowa, ale po obu jej stronach typowe świętokrzyskie widoczki. 

 widok na Pasmo Klonowskie

staw z widokiem na Łysogóry

 

Przed Sieradowicami spotkaliśmy duże stado krów rasy limousine. Mieliśmy dużo szczęścia, że w porę skręciły na pastwisko, bo różnie mogło być. Stado było naprawdę liczne. Najbardziej utkwiło mi w pamięci spojrzenie, jakim nas obrzucił dorodny byk. Ale cielaczki nie były aż tak dostojnie poważne i radośnie hasały. 

polna droga (często ją fotografujemy, ale nie chodzimy nią nigdy)

macho 

stado znika na zboczu

 

I teraz już wiecie, dlaczego drogę prowadzącą do podnóża Sieradowskiej Góry nazywamy „krowią”. 

oto ona - trzeba uważać na pastucha (elektrycznego)

 

Skoro już dotarliśmy do Sieradowskiej, to pora na nią wejść. Korzystamy z drogi przez pola – no, lubię ją bardzo. To najlepsze miejsce na świecie. A jakie widoki! Wystarczy się odwrócić. W dodatku na górze wiaterek jest silniejszy i chłodniejszy. Wymarzone miejsce na upał. 

 ogródeczek i niebo w Sieradowicach 

podejście 

o poranku widoki z Sieradowskiej najlepsze 

 

Potem krótki spacer lasem i schodzimy do innej części Sieradowic, gdzie mijamy mieszkańców przesiadujących na ławeczkach w cieniu. Oj, zazdrość… 

 zejście z Sieradowskiej 

widok z drogi na górę Psarską i Łysogóry

 

Opuszczamy spokojną wieś i wędrujemy polnymi ścieżkami w stronę lasu. Mam nieodparte wrażenie, że te ścieżki jeszcze nie tak dawno były mniej zarośnięte. Rozciąga się z nich widok na pola Siekierna.

pola Siekierna

niecierpek gruczołowaty 

 

W okolicy Skorucina kierujemy się w stronę Wzdołu, żeby zdążyć na bus. Szkoda, bo jeszcze by się pochodziło… Nic to, może innym razem.

cywilizacja na trasie (osoby znające okolicę wiedzą, że to bardzo charakterystyczny punkt widoczny z daleka)

zagroda w Skorucinie

pola Skorucina

We Wzdole najbardziej mnie zaskoczyło miejsce, w którym stoi figurka Jana Nepomucena. Jaki on teraz samotny! Od lat ocieniała go pomnikowa lipa, a teraz ma za plecami niebo i potężny pniak, ślad po ściętym drzewie. I już. 

samotny św. Jan Nepomucen ( w tym linku relacja ze zdjęciem z lipą)

kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP we Wzdole (Niedawno tu byliśmy. Pamiętacie?) 

 

Przeszliśmy 12,4 kilometra, ale można było więcej, tylko nastąpiło nieporozumienie na linii grupa – bus i spodziewaliśmy się busa dużo wcześniej, niż rzeczywiście przyjechał.

Zdjęcia – Edek i ja