Spacer z debilkiem

Mój towarzysz wędrówki jest kieszonkowym aparacikiem fotograficznym. Ma takie pieszczotliwe określenie od zawsze. Otrzymał tę nazwę w uznaniu wybitnego poziomu technicznego, jaki prezentuje. Służył mi zawsze w trudnych sytuacjach pogodowych, kiedy było jasne, że szkoda brać ze sobą porządnego sprzętu, a debilek tani był, to i nie żal, jak by mu się coś popsuło.

Teraz włóczę się po lesie sama, z pięciogroszówką w kieszeni „na kukułkę”, no to zabrałam raz starego druha.

Poranek był słoneczny, w lesie kontrasty świetlne. Dla debilka duże wyzwanie.  

Wkraczamy do lasu.

I nagle się okazuje, że jesteśmy na czarnym szlaku. 

Nie tylko światło daje kontrast. Las się zmienił. Że zieleń wróciła, to miło, ale żeby w Moim Ulubionym Kawałku Lasu pomazać drzewa farbą i tworzyć napisy?! No to już duża przesada.

 Tak to miejsce wygląda teraz. Jak było, możecie sobie przypomnieć w tym linku.

Poza tym ptaki śpiewają teraz na potęgę, ale i tak ich śpiew jest zagłuszany przez piły motorowe, które skutecznie zmniejszają liczbę drzew. A drogi rozjeżdżone jeszcze bardziej niż wczesną wiosną.

takie to teraz leśne drogi

Trzy Buki jeszcze się trzymają.  

biedaczyna

 

W tej sytuacji salwuję się ucieczką w pola. A tam zboża już jakie wysokie! 

Na miedzy kwitną drobne kwiatki i pysznią się głogi. To dla debilka duże wyzwanie – słabo sobie radzi z fotografowaniem kwiatów. Mimo wszystko pozwalam mu się wykazać. 

fiołek trójbarwny

 gwiazdnica pospolita

głóg w cieniu

 

Wracam do miasta, a tam też trochę kwiecia na drzewach i krzewach. 

Chyba niedługo matury...

Te krzewy całe obsypane kwieciem, ale nie wiem, jak się nazywają.  

Już wiem - tawuła nippońska. Dziękuję za pomoc w identyfikacji. 
 

Może znów kiedy zabiorę jakieś towarzystwo na codzienny spacer po lesie, to się podzielę kolejnymi wrażeniami.

Zdjęcia – debilek z moją pomocą