Pierwszy wiosenny sprawdzian kondycji, czyli marsz z Barczy do Leśnej

Zamierzałam zrobić łagodny spacerek na tej trasie, a wyszło to, co w tytule. Czyli pierwszą osobą, która sprawdzianu nie zaliczyła jest niżej podpisana, bo nie do końca przemyślała trasę. I teraz, po posypaniu głowy popiołem, mogę przystąpić do sprawozdania.

Na początku zajrzeliśmy do rezerwatu Barcza, no nie przesadzajmy z tym rezerwatem – faktycznie tylko rzuciliśmy okiem na pierwsze jeziorko. Podobało się, więc trzeba pomyśleć o jakimś wypadzie eksploracyjnym.

nad jeziorkiem "Baryła" w rezerwacie Barcza

Następnie zaczął się marsz żółtym szlakiem, który niegdyś był fatalnie oznakowany, potem świetnie, a obecnie jest na etapie wracania do pierwotnego stanu, bo wiele znaków stopniowo znika z drzew (niektóre prawdopodobnie z drzewami). Na trasie pojawiło się sporo przeszkód w postaci podmokłych miejsc. W końcu wszystkim udało się je ominąć. Było też dużo krążenia, bo szlak prowadzi „wężykiem”, to także się pokonało, ale nabraliśmy opóźnienia w stosunku do planu. 

jedno z trudnych miejsc na trasie

ale też i malowniczy dopływ Lubrzanki

 okazały buk na szlaku

 rusałka żałobnik (tak ją wystraszyliśmy, że udawała martwą)

 

Mimo wszystko postanowiliśmy iść na Bukową Górę, jak było zaplanowane. W Klonowie widzieliśmy słynny sklep, ale tym razem „co ino” było nie do kupienia, bo sklep nieczynny. Widoki, owszem, podziwialiśmy, ale trochę były zamglone.

No i zaczęło się mordercze podejście na Bukową Górę. Tempo nadal duże, tym razem już zostałam zwolniona z pełnienia obowiązków kierownictwa i panowie przejęli władzę, co mi nadzwyczaj odpowiadało, bo i odpowiedzialność mniejsza, i zdjęcie kwiatka spokojnie można zrobić. Co do tego drugiego, to raczej mnie Bukowa zawiodła. Zawilce ledwo zaczynają kwitnąć, przebiśniegi już dawno przekwitły, czosnku ani śladu. 

o, mój zawilcu, rozwijaj się  

śledzienica skrętolistna

Dopiero w Podlesiu tempo marszu spadło. Nawet mieliśmy chwilę, żeby podejść do pomnika poświęconego mieszkańcom wsi zamordowanym przez Niemców w 1943 roku. A i roślinki się pojawiły, niestety monotonne, bo wszędzie pełno bazi. Takich ładniusich – puchatych. Nie potrafiłam się im oprzeć, więc zostałam daleko za grupą, a ta ostro rwała do przodu. Dzięki temu na bus zdążyliśmy i nawet można było posiedzieć na ławeczce w pobliżu przystanku.

 bazie z górami w tle

pola i widok na Górę Psarską 

zejście do Psar Starej Wsi

i jeszcze wiejski fiołek 

Wniosek – sprawdzian kondycyjny zaliczony na medal. Przeszliśmy 20,5 km i wszyscy w dobrej formie. To znaczy, tak było wczoraj, ale myślę, że ten wynik utrzyma się nadal, czego sobie i wam życzymy. 

końcówka trasy, a nasi "wyrypiarze" nadal się trzymają

 

Zdjęcia - Edek i ja