Wigilia w Majkowie

Odbyła się w szkole w ostatnim dniu przed feriami świątecznymi. Przygotowano ją perfekcyjnie. Wystarczyło wejść do budynku, żeby poczuć nastrój świąteczny. Hole udekorowane drzewkami, lampkami i czym tam się jeszcze dekoruje. Miło. Goście (a mógł przyjść, kto chciał – wigilia była dla mieszkańców Majkowa) zostawiali okrycia w szkolnej szatni, mieli na sali zapewnione wygodne krzesła. A sala jak wyglądała! Takie trzy w jednym: scena, widownia i wielki stół nakryty białym obrusem i elegancko ozdobiony. 

Na scenie uczniowie, nauczyciele, rodzice. Tak właśnie – nie mylicie się – występowały nie tylko dzieci. Były wierszyki, kolędy (jedna nawet lekko swingująca), aniołki, pastuszkowie, Trzej Królowie, Święta Rodzina i Dzieciątko na sianku. Wszystko, jak być powinno, a nawet lepiej, bo z sercem i wielkim przejęciem wykonane. Jednym słowem – wzruszyłam się. (I tu moi znajomi dodadzą, że się wzruszyłam jak chałupa w Majkowie. Właśnie tak, a nawet bardziej.)

Przedstawienie zakończyły życzenia, a potem towarzystwo przystąpiło do łamania się opłatkiem, całowania wzajemnego, uścisków serdecznych. Tę część programu zwieńczył uroczysty wjazd półmisków na stół. A na nich pierogi! Widać, że z niejednej kuchni majkowskiej przybyły, bo wprawne oko zauważało różne sposoby zawijania brzegów. No i smaki też niejednakowe – w jednych dominowała nutka kapusty, inne bardziej grzybowe, ale wszystkie obficie polane omastą z dodatkiem pociętej w piórka cebulki. Do picia zaś nie jakaś wstrętna cola czy inne paskudztwo, nie – porządny kompot z jabłek dali. Tak więc było smacznie i po domowemu. 

I ja tam byłam, pierogi jadłam, kompot piłam i, co widziałam, opisuję. A wszystkim Czytelnikom życzę równie pięknej Wigilii i radosnych Świąt w gronie rodzinnym. 

Zdjęcia mojego autorstwa