W majowym lesie po deszczu

To miejsce i czas akcji naszej niedzielnej wycieczki. Wybrane ze względów czysto praktycznych i w nadziei, że jednak rzeczywiście będzie po deszczu, a nie w czasie. Na starcie Irena solennie obiecała, że za pół godziny przestanie padać. I przestało. 

początek wędrówki jeszcze pod parasolkami

Wybraliśmy drogi bite, żeby uniknąć tonięcia w błocie po kostki. I to się udało.

Oczywiście napotkaliśmy kałuże, ale przez lata wędrowania nabyliśmy sporej praktyki w ich omijaniu. 

porządne drogi

i porządna kałuża

 

Maszerowaliśmy ze Skarżyska Książęcego w kierunku leśnego cmentarza, na którym spoczywają partyzanci AK podobwodu „Morwa”. Początkiem istnienia cmentarza jest pochówek 5 partyzantów w sierpniu roku 1943, poświęcenia cmentarnej ziemi dokonał  w maju 1944 kapelan Armii Krajowej ksiądz Antoni Pałęga pseudonim „Ager”. 

 widok ogólny cmentarza

jego centralna część

W dalszej drodze napotkaliśmy samotny krzyż na skraju wsi Łazy. Niestety, nic mi na jego temat nie wiadomo. Nawet nie było kogo spytać.

miejsce, które omyłkowo uznaliśmy za samotną mogiłkę, a okazało się tak zwanym "Małym Krzyżykiem" - wyjaśnienie otrzymałam w komentarzu pod postem

krzyż na początku wsi - warto przyjrzeć się napisowi 

Z Łazów wędrowaliśmy w kierunku Bernatki, ale postanowiliśmy wydłużyć nieco naszą trasę i wykonać odwrót taktyczny w kierunku Pogorzałego. Oznacza to, że praktycznie znaleźliśmy się znów w pobliżu cmentarza partyzanckiego, ale tym razem po jego wschodniej stronie. Już nie podchodziliśmy powtórnie, bo woleliśmy uniknąć porządnie błotnistego szlaku. 

tę drogę nazywamy "droga doktorska"

 sesja foto

i jej efekt

przydrożny strumyk

 samotny wędrowiec

Dotarliśmy więc suchą nogą do wsi, a potem do leśnego odcinka żółtego szlaku, który doprowadził nas do domu. Najbardziej nas zaskoczył pomiar długości trasy – 19,7 kilometra. A miała być niewielka wycieczka!

 bukowy las na szlaku

Jednym słowem – wycieczka zaskakująco udana, a do tego nastąpiła kumulacja cukiernicza i na postojach obżeraliśmy się aż miło.

 próbuję złapać ciasto w obiektyw zanim zniknie

udało się!

Zdjęcia – Edek i ja