W poszukiwaniu suchych dróg

Gdzie turysta świętokrzyski wyrusza z taką misją? Tam, gdzie lasy suche, a na mapie żadnych poziomych kresek oznaczających bagna. I nie jest ważne, że był już setki razy w takiej misji. W tym samym miejscu, rzecz jasna. Czy tym razem się zawiedzie? Oto mała podpowiedź:

im dalej, tym lepiej

 

Wysiada więc nasz turysta w Niekłaniu i ze zdumieniem konstatuje, że tutejszy kościół jest widoczny jak na dłoni. Wokół zrobiło się goło i wesoło, a to za sprawą tajemniczego zniknięcia drzew i krzaków z okolicy.

 neogotycki kościół pod wezwaniem św. Wawrzyńca w Niekłaniu Wielkim (na szczęście nie wszystkie drzewa zniknęły)

Nasz nieco zdezorientowany turysta czym prędzej kieruje się w stronę pobliskich lasów, przez które prowadzi szlak niebieski. I w duchu się zastanawia, czy aby ten las jeszcze jest.

Jakaż ulga – las się ostał. I szlak również. A drogi jakie tam, panie dziejski – paluszki lizać. 

drogi w koneckich lasach

stary pień

 

Idzie więc turysta z podobnymi zapaleńcami, rozkoszuje się chłodnym, choć słonecznym dniem, wdycha świeże powietrze i spotyka znany zbiornik wodny. Nic nie jest w stanie zaskoczyć tego, który wie, że za zakrętem będzie niewielki zalew, a za kolejnym kapliczka na drzewie.

leśny zalew na Młynkowskiej - zbiornik przeciwpożarowy

drzewo z żółta kapliczką na posterunku

 

Co dalej? No, przecież wiadomo – miejsce bez młyna w Piasku. Można go sobie przypomnieć, ale bez ckliwości. Na szczęście duży zalew na Młynkowskiej nigdzie nie przeniesiony i malowniczy jakby bardziej niż zwykle. To się go fotografuje. 

zalew w Piasku

 

O czym jeszcze turysta pamięta? O oddaniu należnej porcji zachwytów ulubionej alejce nad wodą. I o tych, co tu mieszkali i zginęli z rąk Niemców w obławie na oddział partyzantów Robota.  

alejka w Piasku

kamień upamiętniający małżonków Janiszewskich

figurka matki Boskiej przy pobliskim krzyżu (zaczyna mi brakować pomysłów na jej kolejne zdjęcia)   

 

Co potem? Wieś Piasek z jej uliczkami (szkoda, że jabłonie jeszcze nie kwitną) i kolejne drogi – bez szlaku, bez asfaltu i bez błota. Czyli to, co tygryski lubią najbardziej. 

przydrożna kapliczka

i znów drogi 

kapliczka w Koziej Woli

 

Na zakończenie spotkanie ze starą dobrą znajomą – rzeczką Czystą. 

 rozlewisko Czystej (tu więcej o tej rzece)

A na zakończenie wędrówki, niestety, drobna niedogodność – niewielki odcinek asfaltem. Nic to, zaraz jest przystanek, bus nadjeżdża i wracamy do domu. Spacer przyjemny, odległość skromna (15,3 km), ale założony cel osiągnięty. Czegoż chcieć więcej? No, może poprawy pogody?

Zdjęcia – Edek, Janek i ja