I znów kamieniołomy

Najpierw miał być jeden, potem pomyślałam, żeby dodać jeszcze jeden w pobliżu, bo tam już dawno nie zaglądaliśmy. I na blogu nie był pokazywany. A między nimi dwoma przyplątał się jeszcze trzeci.

Ale konkretnie – od listopada mamy zaległość w postaci rezerwatu Ślichowice, do którego nie dotarliśmy z powodu deszczu (tu link). Teraz kursuje bardzo dogodny pociąg, którym można dojechać prawie pod sam rezerwat, jest więc nareszcie okazja, żeby „zaliczyć” Ślichowice. Ale głupio tak – prosto z pociągu do rezerwatu. Wypada zorganizować małą rozgrzewkę.

Wysiadamy więc na stacyjce w Górkach Szczukowskich i maszerujemy do kamieniołomu Szczukowskie Górki (nie wiem skąd taki galimatias z nazwami, ale mapa tak właśnie pokazuje, a i na stronie internetowej kopalni występują obie nazwy). Jakie wrażenia? Kamieniołom częściowo oświetlony słońcem, częściowo w cieniu. Widać, że czynny.  Zaglądamy z góry ostrożnie. 

 kamieniołom Szczukowskie Górki 

tajemnicze ślady na jego dnie

A poza tym – pięknie tam pachnie, bo wokół kamieniołomu kwitną całe łany wilczomleczy, które wydają intensywny miodowy aromat.

wilczomlecz sosnka

 

Dalej miałam zamiar maszerować ścieżką wzdłuż torów, ale Edward zaproponował uatrakcyjnienie trasy i wybieramy spacer lasem u podnóża Machnowicy (góra taka, niezbyt wysoka). Za lasem ma być ścieżka wśród łąk. Tak wskazuje mapa. W terenie tych łąk jakoś niewiele, ale da się iść. No i napotykamy na swej drodze rzekę Sufraganiec. Trochę nas zaskoczyła, a to z powodu braku kładki. Trudno – po krótkiej naradzie zdjęliśmy buty i pokonali Sufraganiec w bród. Ostatecznie ciepło już jest, nikt się nawet nie przeziębił. 

 przeprawa przez Sufraganiec

Potem już było łatwiej – trochę dróg, trochę ugorów i już wchodzimy na Grabinę, której spora cześć jest nieczynnym kamieniołomem. Nie działa on już od połowy lat siedemdziesiątych, teraz można tu obserwować odsłonięcia wapieni dewońskich.  W tej sytuacji zatrzymaliśmy się na kilka minut i obejrzeli sobie i ten kamieniołom, chociaż już go kilka razy odwiedzaliśmy.

gdzieś tam na horyzoncie Pasmo Zgórskie 

widok z Grabiny na Kielce

kamieniołom Grabina

A tymczasem na skałach... 

mchy

trociniarka czerwica

przetacznik ożankowy

poziomka

pola na zboczu Dalni  

Potem jeszcze spacer ścieżkami polnymi i jesteśmy w Kielcach – osiedle spore nawet, raczej nowe. I w tym oto osiedlu znajduje się rezerwat przyrody nieożywionej (geologiczny) Ślichowice. To oczywiście dawny kamieniołom, a w nim możemy się na własne oczy przekonać, jak niezwykłe siły działają w naturze. Znajdujące się tu wapienie dewońskie uległy tak silnemu naciskowi płyt tektonicznych, że powstały tu interesujące fałdy leżące i obalone. Ed opowiada, że podobno ich zdjęcia umieszczane są we wszystkich podręcznikach geologii, takie to rzadkie zjawisko. Rezerwat nosi imię geologa – profesora Jana Czarnockiego, który przyczynił się do podjęcia ochrony tego fragmentu ścian kamieniołomu, w rezultacie uznano go za pomnik przyrody, a później utworzono rezerwat.

rezerwat Ślichowice - widok od wschodu na obalony fałd 

widok na tę ścianę z wnętrza kamieniołomu

 najbardziej znany fragment fałdu

Można tu przyjemnie spędzić czas na ścieżkach spacerowych, odpocząć nad jeziorkiem pokrywającym dno kamieniołomu. Nie warto jedynie powierzać nikomu żadnych sekretów, bo głos się tu bardzo niesie – siedząc nad jeziorkiem słyszeliśmy rozmowy zupełnie niewidocznych ludzi spacerujących gdzieś nad nami.

okolica rezerwatu

w rezerwacie

Cel wycieczki został zrealizowany, co dalej? To może jeszcze jeden rezerwat? Logika narzuca Sufraganiec. Wystarczy przejść kładką nad torami, potem w pobliżu elektrociepłowni i mamy las z rezerwatem. Po drodze mijamy górę Buk, ze zbocza której rozciąga się podobno świetna panorama Kielc. Nie oglądamy, bo zauważamy, że zostało niewiele czasu do odjazdu pociągu. Panoramę obejrzymy innym razem. Ale nie pędzimy na ślepo. O, nie. Na ulicy Gruchawka zauważam krzyż z figurą odwróconego Chrystusa. Czyli mamy kolejny do kolekcji, którą niedawno opisałam (tu link).

widok z kładki kolejowej 

figura na krzyżu w Gruchawce (oświetlenie i otoczenie - fatalne) 

pomnik na skraju lasu w Gruchawce  - stąd wyruszył do walki II Batalion 4 Pułku Piechoty Legionowej AK

Na rezerwat Sufraganiec mamy już niewiele czasu, przechodźmy więc tylko jego ścieżkami, ostatecznie nad strumykiem byliśmy niedawno (tu link).

w rezerwacie

 

Na pociąg czekamy ze dwie minuty – ledwie tyle, żeby zdążyć obliczyć długość trasy (15,8 kilometra). Wycieczka znów niedługa, ale nieuboga. Warto było zajrzeć w te okolice.

Zdjęcia – Edek i ja