Wszystko było źle zaznaczone

I nic się na to nie poradzi. Ale mapę i tak mieć należy, bo człowiek ufa. Niestety, czasem się zawiedzie. Tym razem mapa trochę nas wystawiła do wiatru.

Wyruszyliśmy z Boksyckiej na północny wschód. 

 kozibród wielki, a na nim owad, ktorego nie potrafię nazwać 

Po opuszczeniu wsi droga była przyjemna – leśna, a potem polna. 

Gdzieś tam wśród pól mapa zapowiadała głazy. O, może być ciekawie. Niestety, wśród pól głazów nie stwierdziliśmy. Wypytywany mieszkaniec wsi radził zawrócić w las i tam tych głazów poszukać. Jakoś nam chęć spotkania z nimi przeszła.

Się pomaszerowało dalej. 

Droga polna miała być, ale ją porządnie wyasfaltowano. Na szczęście prowadziła do lasu. Tu należało skręcić w ścieżkę w prawo, a na skraju lasu spotkamy pomnik. Naszą część instrukcji wykonaliśmy. Pomnika nie spotkaliśmy. Powiedziano nam, że jest w pobliżu szkoły. Cóż, do szkoły też nie mieliśmy ochoty się cofać. Tak i nie wiemy, co to za pomnik.

 znikająca architektura 

 koniczyna

 

Leśne ścieżki doprowadziły nas do szlaku rowerowego, przy którym rozrasta się wysypisko śmieci. Omijamy możliwie szybko i zagłębiamy się w las.

Teraz to już tylko miły spacerek leśnymi drogami. 

 imponujące mrowisko

wędrujemy

Jedna z dróg (czarny szlak rowerowy) właśnie przechodzi transformację – będzie z niej porządna jezdnia. Na razie posypana tłuczniem wymaga solidnego obuwia. Przechodzi potem w drogę asfaltową, las się kończy i wycieczka też. 

na skraju lasu przed Stawem Kunowskim

 

I wreszcie peron w Stawie Kunowskim. Przyszło nam tu spędzić trochę czasu. Na szczęście w pobliżu trafiło się kilka roślinek. 

malutki ślimaczek na kwiatach rozchodnika

 

A potem przyjechał pociąg. I po wycieczce. Liczyła 20 kilometrów, nie była ani męcząca, ani odkrywcza. Ale była.

 zalew w Brodach widziany z okna pociągu

Zdjęcia – Edek, Janek i ja