Jeszcze raz nad Wisłą

Było sobie nad Wisłą ważne miasto, które nie miało murów obronnych. A w jego okolicy kupcy przeprawiali się przez rzekę. I cło pobrać należało. Jak w tej sytuacji zapewnić bezpieczeństwo? Zamek warowny wystawić należy. Zamek wybudowano – podobno to zasługa Kazimierza Wielkiego. Trwał ten zamek na stanowisku, aż w końcu popadł w ruinę (w czasie potopu szwedzkiego został zniszczony, potem był odbudowywany, ale i tak przegrał walkę z czasem). Sterczą teraz resztki jego dumnych ścian, a uważne oko może się nawet dopatrzyć wieży. 

 zamek wygląda jak zza krzaka

wieża?

Zamek oddzielony jest wąwozem od miasta – to Solec nad Wisłą. Tę rzekę i nadwiślańskie łąki można podziwiać z czegoś w rodzaju tarasu widokowego przy soleckim kościele farnym pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP. 

Wisła w pobliżu Solca 

Kościół zbudowano w stylu gotyckim, lecz był oczywiście później przebudowywany. Nie udało się nam wejść do środka, ale i tak parę ciekawostek mamy "na celowniku". 

 kościół farny w Solcu

kamienna chrzcielnica z roku 1624

późnorenesansowy ołtarz główny z obrazem przedstawiającym Wniebowzięcie NMP (ok. r. 1600)

boczne drzwi z licznymi śladami po kulach z czasów różnych wojen

W najbliższym otoczeniu kościoła zauważamy zabytkową dzwonnicę, nieco dalej dziewiętnastowieczną plebanię.

dzwonnica

 plebania wśród zieleni

 

Przechodzimy na plac Bolesława Śmiałego, a tu można obejrzeć osiemnastowieczny dom z podcieniami, który pierwotnie służył jako dom komendarza, czyli świeckiego administratora parafii. Obecnie mieści się tu Gminny Ośrodek Kultury. 

Komendaria

 podcienie

 

Na placu znajduje się też kamień upamiętniający nadanie Solcowi przez króla Kazimierza Wielkiego praw miejskich w roku 1347.  

   

Nieopodal duma miasta – murowany ratusz z czasów Królestwa Polskiego. 

Kolejny adres na naszej trasie to ulica Łoteckiego. Może czytelników zainteresuje, kim był patron tej ulicy – to Zygmunt Łotecki, były legionista, dyrektor Seminarium Nauczycielskiego w Solcu w okresie międzywojennym.

W tej sytuacji nikogo nie zdziwi fakt, że przy tej ulicy znajduje się najstarsza solecka szkoła – obecnie Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych, a dawniej wspomniane  seminarium nauczycielskie. Szkoła w ubiegłym roku obchodziła jubileusz 150-lecia.

Najlepsze zostawiłam na koniec. Otóż owa szkoła mieści się w budynku zlikwidowanego klasztoru reformatów. I oczywiście przylegają do niej inne zabudowania poklasztorne, w tym budynek, w którym mieści się Szkolne Schronisko Młodzieżowe. 

tu by się zanocowało...

w klasztornym ogrodzie (nas nie wyganiano)

 

Jest tu też barokowy kościół poklasztorny pod wezwaniem św. Stanisława. Mieliśmy wielką nadzieję zajrzeć do jego wnętrza, bo zbliżała się godzina jedynej odprawianej w nim Mszy św. Niestety, trafiliśmy na czas festiwalu muzycznego i kościół był zamknięty. Nic to, zaprezentuję zdjęcia zrobione przez koleżankę w ubiegłym roku.

brama, której nie mogliśmy przekroczyć

kartusz herbowy 

 dziedziniec (pod arkadami znajdowały się dawniej stacje Drogi Krzyżowej)

fasada kościoła

 wnętrze z wczesnobarokowym ołtarzem głównym z obrazem przedstawiającym patrona świątyni 

kościół i zabudowania klasztorne

Jest jeszcze jedno miejsce przy ulicy Łoteckiego, które warto odwiedzić – to cmentarz parafialny. W jego centrum wznosi się interesujący kościół pod wezwaniem św. Barbary. Podobno na miejscu tego kościoła odprawiał nabożeństwo sam biskup Stanisław Szczepanowski.

Sam wygląd kościoła jest również nietypowy, bo ta świątynia jest częściowo modrzewiowa (to starsza cześć), a częściowo murowana (dobudowana w roku 1768). 

 kościół św. Barbary

Wokół kościoła mogliśmy obejrzeć wiele interesujących nagrobków. Nie wszystkie mają czytelne napisy, ale i tak łatwo się domyślić, że spoczywają tu najwybitniejsi mieszkańcy Solca i okolicy.

I na tym koniec zwiedzania Solca.

Zdjęcia – Teresa, Edek i ja