Szukajcie, szukajcie, a znajdziecie

Nie zawsze się znajdzie to, czego się szukało. A czasem znalezisko zaskakujące bywa.

Szukaliśmy młynów w Młynach i stawów gdzie się dało.

Na początku Młyn nie znaleźliśmy tam, gdzie się spodziewaliśmy. Bus zatrzymuje się w tej części wsi, która nas nie interesuje. Przyszło przejść spory kawał szosą, ale Młyny mamy (dla porządku wyjaśniam, że chodzi o wieś Młyny na południe od Chmielnika). I od razu pierwszy młyn jest! W stanie umiarkowanej ruiny, że się tak wyrażę. A obok niewielkie, ale przyjemne dla oka stawy. Udało się uzyskać pozwolenie obejrzenia młyna, ale broń Boże wejść do środka!

 pierwszy młyn w Młynach

 detale

pobliski staw rybny

Potem przenosimy się do wsi. I nadal tropimy stawy i młyny. Tych pierwszych jest kilka.

stawy w Młynach

 

Gorzej z młynami. Janek ma pewność, że za tym zakrętem to młyn bankowo będzie. I jest! Ale zakaz wstępu na teren prywatny. W tej sytuacji zdjęcie zza stawu. 

kolejny staw

 i stary młyn nad nim

 

Oglądamy i inne budynki z ciekawego kamienia, ale to nie młyny. Wypytywani o młyny mieszkańcy wsi podają różne wersje. Coś może gdzieś jest, ale nie wiadomo gdzie, a wskazywanie ręką, że tam, to raczej nigdzie. 

 nie tylko dom, ale i ogrodzenie z kamienia

Postanawiamy dać za wygraną i kierujemy się na Śladków Duży. Przy drodze już prawie jesienne pola.

 pola przy drodze z Młyn do Śladkowa 

 w polu wre praca

W Śladkowie niespecjalnie musimy szukać – barokowo-klasycystyczny pałac jest widoczny z daleka. Ale już wejście do niego nie jest łatwe. Uzyskujemy zgodę na spacer i zdjęcia. Nie wiem, czy mogę je pokazać na blogu, ale skoro właściciel nie zadzwonił z wyraźnym zakazem, to chyba i nie zabronił…

 pałac w Śladkowie Dużym - elewacja południowo-wschodnia 

ten sam pałac jakieś trzydzieści lat temu

Pałac powstał z rozbudowy pierwotnego lamusa z roku 1681. Autorem rozbudowy i projektantem parku krajobrazowego wokół pałacu był prawdopodobnie Ferdynand Nax, znany architekt osiemnastowieczny.

dwa spojrzenia na ryzalit

herby wieńczące ryzalit - Suchekomnaty i Sulima  

pilaster

pałacowy portyk
 

W parku otaczającym pałac zachowały się dawne zabudowania gospodarcze i przyjemne stawy. Można nad nimi spędzić kilka chwil na ławeczce. 

 w parku

nad stawem

Z pałacu wychodzimy na wiejskie uliczki. Trochę się one plączą, trudno wybrać tę zaznaczoną na mapie jako początek drogi polnej do Śladkowa Małego. I tu na pomoc przychodzi mieszkaniec jednego domu, który tak skomplikowanie opisuje różne warianty drogi do tego Śladkowa, że nic, tylko siąść i płakać. A na koniec, jak się nie pochwali, że on to już dawno nie chodził tą ścieżką, co to prowadzi do Sralowej Jamy, a tam teraz to nawet tablicę postawili. Kto by nie chciał zobaczyć takiej jamy? Zwłaszcza, że na mapie figuruje jaskinia krasowa.

Lecimy w te pędy poszukać tabliczki, bo ścieżka do niej tuż za domem rozmownego mężczyzny.

I, wyobraźcie sobie, że wszystko jest – i tablica, i jaskinia, i wychodnie skalne. Z tego wszystkiego tablica największa jest. Bo wychodnie niedużutkie, ale za to jest ich kilka na terenie sporego pagórka. I wejście do jaskini da się zauważyć. Mam wrażenie jak bym wchodziła do piwniczki, ale korytarz jest dosyć długi i pod koniec rozszerza się w coś w rodzaju pieczary. Ale to wszystko ciasne i boję się, że utknę tam na amen, a nikt przecież nie rozwali pomnika przyrody, żeby mnie wydłubać, więc zawracam. 

pagórek skrywający jaskinię 

 jej wnętrze
 

Po śniadanku w okolicy jaskini ruszamy bez jakiejkolwiek ścieżki na wschód, równolegle do rzeczki o nazwie Sanica. I tu dodam, że jaskinia jest na mapie zaznaczona na południe od rzeki, a w rzeczywistości jest na północ od niej.

"ścieżka" obok Sanicy 
 
Najpierw przedzieramy się przez chaszcze nad sporym stawem, a potem wychodzimy na solidną leśną drogę, która ma odejścia na groble kolejnych stawów. Ludzie, ile tych stawów tu jest! Już mi się nawet nie chce zaglądać do kolejnych, a to nawet nie połowa stawów w Śladkowie Małym. Mapa obiecuje prawdziwe wodne eldorado po drugiej stronie głównej szosy.

dwa stawy w charakterze pars pro toto
 

I tu się nagle Ed ulitował nad nami i zarządził wejście w pola. Jakież to miłe urozmaicenie dla oka i ucha, takie gołe pola, po których można sobie po prostu iść i żadna woda nie pluszcze. Nie będziemy przekraczać owej wspominanej szosy, pomaszerujemy polami na północ w stronę Chmielnika. Trzeba tylko poszukać porządnej drogi. Myślicie, że nie znaleźliśmy?

 skromny krzyż wśród pól jako ważny punkt orientacyjny

Droga jest. Najpierw polna, potem leśna, a potem znów polna. I doprowadza do szosy na skraju Chmielnika. 

Mamy niedaleko do kościoła Świętej Trójcy. To nieduży kościółek powstały w okresie baroku przez rozbudowanie prezbiterium starego zrujnowanego kościoła Wszystkich Świętych. Możemy obejrzeć go jedynie zza zamkniętej bramy, podobno jest rzadko otwierany.

kościół pod wezwaniem św. Trójcy w Chmielniku

jeden z dziewiętnastowiecznych nagrobków na kościelnym cmentarzu 
 

Przed kościołem znajduje się siedemnastowieczna figura Maryi z Dzieciątkiem umieszczona na oryginalnej kolumnie oplecionej winną latoroślą.

figura Matki Boskiej (zadanie dla spostrzegawczych - na kapitelu kolumny, po lewej stronie można zauważyć figurkę Chrystusa Frasobliwego, bez możliwości wejścia na teren cmentarza nie mogliśmy lepiej Go pokazać) 

kolumna 
 

Teraz mam nadzieję na mały spacerek po Chmielniku, w którym już dawno nie byliśmy. Niestety, nic z tego. Pędzimy ruchliwą szosą do „najbliższego” przystanku dosyć daleko za Chmielnik, prawie pod Celiny. Cóż, znaleźliśmy sposób na oryginalne zakończenie niebanalnej wycieczki. 
A licznik wskazał 16,8 kilometra.

Zdjęcia – Edek, Janek i ja