Wokół pałacu w Dukli

Jak sobie może przypominacie, opuściliśmy wzgórze klasztorne w Dukli. Schodzimy w kierunku centrum. Ale mamy sporo drogi do przejścia, a po jej lewej stronie intryguje nas solidny mur z zakazem wstępu na teren prywatny (wejście na własną odpowiedzialność). Nie wiemy, jak bardzo jesteśmy odpowiedzialni, ale spotkana na przejściu dla pieszych mieszkanka Dukli śmiało przekracza furtkę z zakazem i rusza rowerem przez park. No to my za nią.

I tak oto znaleźliśmy się w parku otaczającym pałac Mniszchów (tak, wiem – miał on później kolejnych właścicieli). Częścią tego parku jest wspomniana przeze mnie w poprzednim wpisie aleja akacjowa.  Teraz spacerujemy po parku, który powstał jako ogród w stylu francuskim, ale zapewne ewoluował w stronę ogrodu angielskiego. Zachwycamy się alejami starych drzew, polankami, uroczymi stawami połączonymi groblami. W powietrzu unosi się intensywny zapach przekwitłego czosnku niedźwiedziego.

aleja lipowa

tylko w porównaniu z naszym ulubionym sztafażem widać, jak potężne są wiekowe lipy 

rzadki okaz - strączyn żółty

nad wodą

 

Nie da się ukryć, że jakoś tak brakuje w tym parku efektownych rzeźb, pawilonów ogrodowych czy teatru. Coś mi mówi, że to skutek upływu czasu i marnych gospodarzy. Można jedynie zobaczyć późniejszą niż założenie parkowe kaplicę grobową z roku 1875. 

kaplica grobowa Męcińskich 

Kiedy już przejdziemy na drugą stronę parku, możemy  wyjść przez niewielką furtkę, przejść wzdłuż zewnętrznej strony parkowego muru i spróbować odszukać pozostałości osiemnastowiecznego browaru, który był częścią zespołu pałacowego. Cóż mogę powiedzieć na ten temat? Teraz mamy takie powiedzenie „przedzieraliśmy się jak do browaru w Dukli”. Ścieżka przy murze zarośnięta (oj, żeby tylko to), ruiny browaru jeszcze bardziej. Prawdopodobnie spłonął on jakoś tak pod koniec XIX wieku i nie został odbudowany. Miłośników piwa spieszę zawiadomić, że obecnie działa inny browar w Dukli, a piwo ma naprawdę świetne. 

ruiny dawnego browaru

 

Tyle już było o zespole pałacowym, że w końcu wypada kilka słów na temat samego pałacu wtrącić. Budowla ma długą historię – przez wieki od zamku do pałacu. Na obecny wygląd pałacu mieli największy wpływ Jerzy August Mniszech i jego żona Anna Amalia, którzy stworzyli późnobarokową rezydencję otoczoną parkiem.

 centralna część pałacu

oficyny - jeśli wydaje wam się, ze to dwa razy ta sama, przyjrzyjcie się uważnie kominom, bo na jednym ... 

 sublokatorzy

Kolejne duże zmiany zawdzięcza pałac Cezaremu hrabiemu Męcińskiemu. No, a potem to już szło coraz trudniej. Po wojnie zrujnowany pałac należący do Tarnowskich został odebrany właścicielom, odbudowany i przeznaczony na muzeum. Nie będę przytaczać historii muzeum, ale zaprezentuję fragmenty jego ekspozycji. Jest ona w części poświęcona historii Dukli i samego pałacu, w części zaś historii wojennej. Zwłaszcza bitwy o Przełęcz Dukielską.  

 pałacowe wnętrze

na portrecie wspominany już kilkakrotnie Józef Wandalin Mniszech 

ekspozycja związana z historią wojenną

Przed pałacem można obejrzeć eksponaty wojenne – armaty i inne przykłady broni ciężkiej. W gruncie rzeczy jest to dużo skromniejsza wersja ekspozycji Muzeum Orła Białego w Skarżysku. 

 ekspozycja plenerowa

Wypada dodać, że pałac i park wróciły niedawno w ręce dawnych właścicieli. Ciekawe, jak teraz potoczą się jego losy.

Skoro mówimy o pałacu Mniszchów, to nie możemy zapomnieć o jeszcze jednym, najpiękniejszym, miejscu z nimi związanym. To ufundowany przez nich kościół pod wezwaniem św. Marii Magdaleny. Już w busie do Dukli radzono nam go koniecznie obejrzeć. Bez dwóch zdań – warto. Trudno go wprawdzie zmieścić w obiektywie z zewnątrz, ale za to jakie ma bogate wnętrze! Cudowne, efektowne rokoko – świeczniki, lustra, drewniane dekoracje rzeźbiarskie, polichromia, ołtarze. Mnie zaparło dech z wrażenia.

kaplica boczna kościoła

przykościelna dzwonnica

ołtarz główny

ambona

chór i organy
 

Kościół słynie jednak z jednego, najcenniejszego arcydzieła. To marmurowy nagrobek Marii Amalii z Brühlów Mniszchowej. Wykonany został w roku 1773 przez Jana Obrockiego. Zmarła spoczywa niedbale na sarkofagu, jest elegancko ubrana, odłożyła czytaną książkę, zda się odpoczywać. 

 nagrobek Marii Amalii z Brühlów Mniszchowej

W podziemiach kościoła znajdują się krypty z grobami właścicieli Dukli. W przedsionku kościoła warto zauważyć kolejny interesujący nagrobek Franciszka Stadnickiego oraz tablice epitafijne. 

warto przeczytać i zastanowić się nad skromną prośbą
 

Kiedy oglądaliśmy wnętrze kościoła z Kamilem z bloga „magurskie wyprawy”, wypatrzył on jeszcze jedną ciekawostkę – w bocznym ołtarzu przedstawiającym wizję świętego Jana z Dukli umieszczony jest relikwiarz z niewielką relikwią świętego. 

lewy ołtarz boczny

 relikwiarz
 

Samego zaś świętego Jana możemy zobaczyć przed tym kościołem w postaci uroczej rzeźby.

święty Jan z chlebem ofiarowanym ubogim 
 

Niedaleko warto jeszcze odnotować dużo starsze rzeźby i wiekowy dzwon. 

święty Józef

święta Barbara (jest też św. Jan Nepomucen, ale dajemy mu wolne na blogu) 

 milczący dzwon
 

I to na razie koniec zwiedzania Dukli na dziś. Zapraszam na kontynuację spaceru.

Zdjęcia – Edek, Janek i ja