W Zawichoście przybyło pięć

A raczej pięcioro - takich, co Zawichost znają jedynie z codziennego komunikatu o stanie wód na Wiśle. Przybyli, obejrzeli i nie mogli wyjść ze zdumienia, że

a) Zawichost naprawdę istnieje,

b) jest tu sporo do obejrzenia,

c) warto było zajrzeć, a tak trudno się wybrać, bo nikomu to wcześniej nie przyszło do głowy.

Ten, który wpadł na genialny pomysł zajrzenia do Zawichostu dwoił się i troił, żeby pokazać, ile się da, albo i więcej. No i on już znał Zawichost z dawnych lat.

Najpierw miejsce oczywiste – Wisła i przeprawa promowa przez nią. Ożeż kurczę – duża rzecz, ta Wisła. A prom taki niewielki. Ale radzi sobie. Nawet sporą grupę motocyklistów przewiózł. 

 przeprawa promowa w Zawichoście

Poza tym wszystkich zastanawiało, gdzie to tak przybywa albo ubywa. Widzieliśmy całkiem współczesne i mało romantyczne wodowskazy, a raczej łaty. Ale gdzieś tam niedaleko rzeki czekał na nas w zaroślach stary wodowskaz z roku 1924 zbudowany przez miejscowych rzemieślników Piotra Piekarskiego i Karola Wójcika. Wyglądem przypomina wieżyczkę „Plotkarka” z kieleckiego pałacyku Zielińskiego. Poza tym dziwnie daleko od brzegu stoi, ale to dlatego, że woda dopływała do niego specjalnym kanalikiem od linii brzegowej do aparatury pomiarowej. I to wyniki owego pomiaru przekazywał telefonicznie a w późniejszych latach drogą radiową kierownik Nadzoru Wodnego. 

wieżyczka wodowskazu z 1924 roku (i nie dajcie sobie wmówić różnym internetom, że jest przy ulicy św. Leonarda - najlepiej dotrzeć do niego ścieżką przez widoczne na zdjęciu zarośla)
 

Niedaleko Edward wypatrzył dziewiętnastowieczny kamienny obelisk ustalający położenie Zawichostu w odniesieniu do poziomu Bałtyku (skoro obelisk na terenie zaboru rosyjskiego to odniesienie do poziomu zero w Kronsztadzie).

obelisk z danymi położenia Zawichostu
 

Jest w mieście ciekawa pamiątka z czasów jagiellońskich, ale do niej nie dotarliśmy. To słupek, który wyznaczał trakt z Krakowa na Litwę. Mamy jednak zdjęcie archiwalne. Może wystarczy.

Udało nam się za to zwiedzić dokładnie trzynastowieczny kościół pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela. A to dzięki uprzejmości zakonnic zajmujących dawny klasztor klarysek ufundowany przez Bolesława Wstydliwego przylegający do kościoła. To jadwiżanki, które chętnie otwierają ciężkie kościelne drzwi i pozwalają  zajrzeć w różne zakamarki. Co widzieliśmy, wyjaśnię w podpisach pod zdjęciami. 

kościół św. Jana Chrzciciela 

 kościół i klasztor

gotyckie prezbiterium

wczesnogotycka wnęka siedziska (sedilia)

nagrobek Zofii Słupeckiej z Bobrka

nagrobek małżonków Stanisława i  Anny Opockich (oba z 17. wieku)

kartusze z herbami dwóch biskupów (Pomian i Rawicz)

siedemnastowieczne sklepienie zakrystii
 

W pobliżu tego kościoła znajduje się drugi – starszy i młodszy równocześnie. To pierwotnie romańskie kościół z dwunastego wieku, wielokrotnie niszczony w czasie wojen, a ostatnia jego wersja została odbudowana po pożarze w roku 1944. Podobno w podziemiach tej świątyni znajdują się pozostałości pierwotnej romańskiej kolegiaty. Nie mogliśmy się jednak o tym przekonać, bo nie było nikogo, kto by nam otworzył drzwi. 

przed kościołem pod wezwaniem Wniebowstąpienia NMP

nawa główna

Obejrzeliśmy za to dzwonnicę, plebanię i stare nagrobki na przykościelnym cmentarzu.

 dziewiętnastowieczna plebania 

stare nagrobki

Poza tym z terenu tego cmentarza świetnie widać wiślaną łachę. Tak więc nie będziemy już nic więcej zwiedzać w Zawichoście (a na pewno coś by się znalazło, wiem), a pożegnamy to miasto i Wisłę.

I ubyło pięć!

Zdjęcia – Edek i ja