Gdy luz i zapał masz, mój synu, zdobędziesz łatwo każdy cel*

To nigdy nie była nasza maksyma. Ale czasem się przydaje. Na przykład w takim dniu, kiedy zapowiadają deszcz, a ty wiesz, że deszczu nie będzie, ale się obawiasz, że może jednak …

Staszek i ja z zapałem i na pełnym luzie w pięć minut wymyśliliśmy wycieczkę na środę. To znaczy, wiedzieliśmy gdzie pojedziemy. A potem się zobaczy.

Zamierzaliśmy pojechać do Starachowic. Nie uwierzycie, ale mało brakowało, a byśmy tam nie dojechali. Dlaczego? Bo siedzieliśmy w pociągu, który miał jechać w tym kierunku, ale godzinę później, co nikomu z luzaków do głowy nie przyszło. Dopiero pojawienie się na peronie naszego pociągu wzbudziło lekkie zaniepokojenie i jednak zebraliśmy klamoty i się przesiedli. Cud, że zdążyliśmy. 

Potem było równie optymistycznie. Szlak w Starachowicach się znalazł (czerwony) i nim poszliśmy w kierunku lasu. 

niewielki staw na skraju Starachowic 

pozwolę sobie użyć modnego słówka - backstage poprzedniego zdjęcia

W lesie przy szlaku znajdują się dwie niewielkie kapliczki. Obie pod wezwaniem świętego Jacka. Prawdopodobnie obie ufundował zamożny mieszczanin z Wąchocka Jacenty Siewierski z żoną Agnieszką. Od jego imienia miejsce bywa nazywane Jacentow.

kapliczki - na większej tablica poświęcona partyzantom, na mniejszej upamiętnienie fundatorów

inne spojrzenie na kapliczki

  

Obok większej kapliczki znajduje się odnowiona ostatnio bezimienna mogiła nieznanego żołnierza 1 wojny światowej. Mapa Gór Świętokrzyskich informuje, że to prawdopodobnie oficer rosyjski, inne źródła podają, że austriacki. Tak czy inaczej nieznany.

bezimienna mogiła 

 

W pobliżu przepływa niewielki strumyk, zauważamy też interesujące ruiny zabudowań. Kolega Ed wypytywał mieszkańców i w końcu się dowiedział, że to pozostałości młyna.

pozostałości młyna na Sinej Wodzie 

cebulica dwulistna 

nieduży staw w Starym Piecu (to nazwa części Starchowic, a nie miejsce, gdzie diabeł pali) 

 

Po dotarciu na granicę Wąchocka zupełnie na luzie opuszczamy czerwony szlak i maszerujemy przyzwoitą drogą w kierunku wąchockiego kirkutu. Byliśmy tu niedawno (tu link), ale teraz łatwiej obejrzeć zachowane macewy, bo teren niezarośnięty.

cmentarz żydowski w Wąchocku 

 

Skoro już mówimy o niezarośniętych miejscach, to wypada wspomnieć o tym, że jednak planowaliśmy obejrzenie jednego miejsca – ruin pałacu Schoenberga w Wąchocku. Właściciele wycięli zarastające teren krzaki i drzewa i wreszcie można bez trudu rzucić okiem na ten obiekt. Szkoda tylko, że nadal brak możliwości odbudowy pałacu, który w gruncie rzeczy był budowany jako okazała kamienica właścicieli pobliskiego zakładu przemysłowego. W czasach świetności na przełomie 19. i 20. wieku rezydencja należała do Mikołaja Schoenberga (to chyba wtedy zyskała pałacowy wygląd), a obok pracowała fabryka walców i maszyn młyńskich. Tak to wygląda obecnie.

ruiny pałacu Schoenberga

ruiny zabudowań fabrycznych

 

Na blogu sabkona (tu link) możecie obejrzeć stan pałacu w roku 2015, zaś jal (tu link) pokazał go zimą tego roku – tuż po wykarczowaniu terenu. Prawdopodobnie zabytkowa ruina już  wkrótce zmieni wygląd, bo pojawiają się informacje, że ma być dostępna do zwiedzania jako tak zwana trwała ruina. Czyli spodziewamy się zakratowania wszystkich możliwych otworów.  

Po emocjach związanych z oglądaniem pałacu zrobiliśmy sobie postój i naradę dotyczącą dalszego przebiegu trasy. Zwyciężyła najbardziej luźna koncepcja – poszliśmy po prostu w las, żeby uniknąć marszu szlakiem i odwiedzania znanych do znudzenia miejsc.

Z ciekawych obiektów warto odnotować staw w Marcinkowie. Chodząc szlakiem nigdy byśmy do niego nie dotarli, a świetnie jest widoczny i łatwo dostępny. 

ładnie utrzymany staw w Marcinkowie (podobno latem prezentuje się jeszcze lepiej - warto sprawdzić)

 

W lesie szliśmy to na zachód, to na południe. Napotkaliśmy przyjemne drogi, małą rzeczkę, ze dwie kałuże. No i trochę śladów wiosny w postaci roślinek nieśmiało wyglądających spośród szarych jeszcze traw.

tereny podmokłe

strumień w lesie

liście wyłażą

Co to za wiosna bez podbiału?

   

Zupełnie nieoczekiwanie dla pomysłodawców trasy naszą wyprawę zakończyliśmy w Parszowie po przejściu 14,9 kilometra. Może trochę za mało tych kilometrów, ale i tak więcej niż nic.

Parszów tuż, tuż 

Jeśli macie ochotę sprawdzić, jak mogła wyglądać ta wycieczka, gdybyśmy szli całą trasę szlakiem czerwonym, zajrzyjcie do opisu w tym linku. 

Zdjęcia – Edek, Janek i ja

*P. Bukartyk „Luz i zapał”