Krakowski Kazimierz – moje pierwsze spotkanie

Może to dziwne, ale dopiero w tym roku pierwszy raz wybrałam się na Kazimierz. Lepiej późno niż wcale. No i może lepiej nie w sobotę, ale skoro już tylko akurat ten dzień był do dyspozycji…

Spacer po ulicach i uliczkach Kazimierza zaczynamy przy synagodze Tempel. Rzecz jasna zamkniętej. Możemy jedynie podziwiać ją z zewnątrz. Zajrzeć na sąsiadujące z synagogą podwórze  Centrum Społeczności Żydowskiej.

portal synagogi

widok ogólny (żeby uniknąć samochodów i tłumów turystów najlepiej zajrzeć na Kazimierz o świcie) 

  

Pobliska siedemnastowieczna synagoga Kupa z efektownymi malowidłami we wnętrzu też zamknięta. Dopiero tu nas olśniło, dlaczego! 

synagoga Kupa

 

Spokojnym spacerowym krokiem zmierzamy w stronę ulicy Szerokiej. Po drodze możemy zajrzeć przez okienko na teren Cmentarza Remuh. 

 przerwa w cmentarnym murze

W innym dniu moglibyśmy tam wejść przez bramę przy synagodze Remuh od ulicy Szerokiej. Samą renesansową synagogę możemy zobaczyć również jedynie zza bramy.

 brama w ogrodzeniu synagogi Remuh

Na niewielkim placyku w pobliżu synagogi pomnik – ławeczka Jana Karskiego. A w centrum ulicy Szerokiej pomnik „Miejsce zadumy nad męczeńską śmiercią 65 tysięcy obywateli polskich narodowości żydowskiej z Krakowa i okolic zamordowanych przez hitlerowców w czasie II wojny światowej”.  Przy pomniku liczne grupy wycieczkowe słuchają opowieści w różnych językach świata. W tym niemieckim.

 ławeczka Jana Karskiego

miejsce zadumy

I jest w końcu pierwsza otwarta synagoga. To siedemnastowieczna synagoga Poppera, która nie pełni już funkcji religijnych. Wchodzimy na ładny dziedziniec, zaglądamy do wnętrza zamienionego w księgarnię, a w babińcu możemy obejrzeć wystawę.  

ściany synagogi z przyporami

 wnętrze księgarni

na wystawie

 

Ulica Szeroka doprowadza nas do jednej z najstarszych synagog w Polsce – to zbudowana na początku piętnastego wieku Synagoga Stara. Jest ona obecnie muzeum i dlatego nawet w sobotę możemy ją zwiedzić, obejrzeć przedmioty związane z życiem, obrzędami religijnymi Żydów.  

wejście boczne

wnętrze synagogi - w głębi Arka dzieło Mateusza Gucciego (ok. r. 1550)

sala jednego z babińców z odsłoniętymi fragmentami oryginalnej polichromii

Na Szerokiej przybywa turystów, zapełniają się ogródki licznych restauracji, kelnerzy zapraszają na śniadanie. Zaglądamy więc do jednej z restauracji. To „Dawno Temu w Kazimierzu”. I rzeczywiście – wnętrze przenosi nas do starego zakładu krawieckiego, szewskiego czy sklepiku. 

szyldy jak dawniej

obrazki z wnętrza

 

Inna restauracja mieści się w Wielkiej Mykwie – budynku, który był wielokrotnie przebudowywany, ale, jak czytałam, w jego podziemiach mieści się dawny basen kąpielowy. Trzeba go obejrzeć następnym razem. 

 Wielka Mykwa

Opuszczamy Kazimierz idąc ulicą Świętego Wawrzyńca. Powiem krótko – tu trzeba zajrzeć jeszcze raz. Zwłaszcza jeśli lubi się zabytki techniki. Przechodzimy obok dawnej zajezdni tramwajowej, miejskiej gazowni i elektrowni.

stara zajezdnia

 

A na końcu ulicy – gotycka Bazylika Bożego Ciała ufundowana przez Kazimierza Wielkiego. Nie wiem, co jest bardziej oszałamiające – bryła kościoła, jej wnętrze z pięknymi sklepieniami, kolumnami i kaplicami bocznymi czy bogate (oczywiście najczęściej barokowe) wyposażenie. Pokażę wam kilka zdjęć, które nie oddadzą urody bazyliki. Trzeba ją koniecznie zobaczyć!

Bazylika Bożego Ciała

sklepienie

siedemnastowieczny ołtarz główny

 osiemnastowieczna ambona w kształcie łodzi

mauzoleum św. Stanisława Kazimierczyka

gotycka kaplica św. Anny

 

A na zakończenie – Plac Wolnica z kazimierskim ratuszem. Plac był niegdyś rynkiem głównym miasta Kazimierza. Dawny ratusz to obecnie Muzeum Etnograficzne. 

kazimierski ratusz

 

Tu żegnam się z Kazimierzem. Cieszę się, że się tam wreszcie wybrałam, ale mam uczucie niedosytu. To dobrze – jest nadzieja na powrót.

Zdjęcia – tylko moje