Jak leci ten czas, jak on leci*

Ani się obejrzeliśmy, a już kolejny rok minął. Jaki był, można sprawdzić na blogu, ale to chyba za wiele czytania. Podsumuję więc krótko.

Nasza grupa rozszalała się wycieczkowo do granic możliwości – odbyliśmy 84 wycieczki o łącznej długości 1503,7 kilometra, co daje średnio trasę długości 17, 9 kilometra. Zachowujemy więc nadal stałą długość tras, ale wędrujemy dużo częściej niż w ubiegłym roku. Stąd też co i raz wycieczki imienia inżyniera Mamonia, czyli powroty do dobrze znanych miejsc. 

podejście na Pasmo Klonowskie - miejsce dobrze znane, ale nowość - wycieczka ze zmianą prowadzących 

Najdłuższą trasę (ponad 29 kilometrów) miała wycieczka do rezerwatu Źródło Królewskie 7 czerwca, było to jednocześnie najdalej na północ wysunięte miejsce, do którego dotarła nasza grupa. Niestety, nie wszyscy i mnożą się prośby o powrót do tego miejsca. Właściwie, czemu nie?

rezerwat Źródło Królewskie - nurt Zagożdżonki 

Najdalej na południe wybrali się dwaj koledzy w lipcu, kiedy zajrzeli na Ponidzie. Trasa przyjemna, ale dojazd długi.  

staw na terenie parku w Lubczy

 

Najdalej na wschód wybraliśmy się w okolice Chmielowa, żeby zajrzeć do tamtejszych wąwozów. Na zachodzie zaś byliśmy najdalej w Małogoszczu, choć tego wcale nie planowaliśmy. Tę wycieczkę zawdzięczamy problemom z busem. Jak się okazuje, nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.  

wejście do Wąwozu Biała Droga w Chmielowie

uliczka z wiekowymi domami w Małogoszczu 
  
Najbardziej ekstremalną trasą wydawało się długo przejście w kierunku wsi Błoto przez teren okropnie podmokły, błotnisty i zalany wodą. Ale w grudniu pokonaliśmy trasę chyba bardziej ekstremalną - przez bagienne okolice Burzącego Stoku. Tak czy inaczej - obie trasy zasługują na zapamiętanie.

przeszkody na drodze do Błota

rozlewisko w okolicy źródła Burzący Stok  
 

Największym zaskoczeniem okazało się dla nas  odkrycie historii wsi w okolicach Ruskiego Brodu i Gowarczowa, które zlikwidowano, żeby utworzyć poligon wojskowy. Odbyliśmy w te rejony dwie wycieczki wiosną, ale wydaje mi się, że ta historia ma dla nas jeszcze niespodzianki do zbadania.

stary krzyż - jeden ze śladów po nieistniejących wsiach 

Najczęściej zaglądaliśmy do Wąchocka i Stąporkowa (po 9 razy). Co ciekawe, Wąchock ciągle fotografujemy, a ze Stąporkowa nie mamy niewiele zdjęć. Tak czy inaczej mogę zaprezentować obie miejscowości.

Wąchock - widok na tamę

Stąporków - kościół parafialny pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP  

Tegoroczną nowością były wypady na teren województwa mazowieckiego. Bardzo mi się podobały wycieczki w okolice Przysuchy czy Pionek, ale i nieodległe Orońsko zaoferowało nam ciekawe wystawy do obejrzenia.  Poza tym ucieszyło nas bardzo długo wyczekiwane otwarcie muzeum w Szydłowcu. 

dwór Zbożenna latem

pola w okolicy Skrzyńska

portret Józefa Brandta - fragment jubileuszowej wystawy w Orońsku

fragment ekspozycji Muzeum Ludowych Instrumentów Muzycznych

  

Ze strat muszę z bólem odnotować stratę sweterka, który służył jako przyodziewek dla mojego aparatu fotograficznego. Nawet zdjęcia sweterka nie mam, czyli parafrazując klasyka "ostał mi się ino sznur".

Jest jeszcze jedno zjawisko, o którym chciałabym wspomnieć. Otóż mam taką rubryczkę w zestawieniu – najciekawsze spotkanie. Niewiele tu było do wpisania. Tyle chodzimy po różnych szlakach i właściwie nikogo nie spotykamy na trasach. No, czasem zobaczymy wędkarza, jeśli wędrujemy nad zalewem. Piechurzy, gdzie jesteście?!

wędkarze na zalewie w Jedlni

 

Ale u nas w grupie piechurzy trzymają poziom. Edek – 64 wycieczki, Ania – 68 wycieczek, a Staszek aż 76 wycieczek.

I to tyle sprawozdania. Do spotkania za rok. A może wcześniej na trasie?

* J. Przybora „Pieśń o lecie”

Zdjęcia – Edek i ja