Trzydzieści lat minęło jak jeden dzień

4 lipca 1987 roku była sobota. W kinie „Metalowiec” w Skarżysku grali „Piratów”. Seans był dosyć późno – chyba na dwudziestą, albo dwudziestą pierwszą. Kiedy się skończył, lało jak z cebra, ale mimo to umówiłyśmy się z koleżanką, że jeśli rano nie będzie padać, idziemy na wycieczkę z PTTK.

Nie padało. Poszłyśmy. Towarzystwo mieszane – ludzie starsi od nas wieki całe, dzieci nieduże i my dwie lalunie z uczuleniem na słońce. Szliśmy do Bodzentyna. Pamiętam pola – dużo więcej ich było niż teraz. No i gorąco było. Na skraju lasu za Michniowem przebrałyśmy się w krótkie spodenki. Wtedy to powstało poniższe historyczne zdjęcie. 

nowicjuszki i stare wygi (żeby nie męczyć zgadywankami - ta z prawej, to rzeczywiście ja)

Jeden z panów widząc nas takie wystrojone zaproponował „Może byście coś więcej pokazały, dziewczyny?”. Jak reaguje skromne dziewczę w takiej sytuacji? Bez zastanowienia! Niewiele myśląc palnęłam „Więcej to my możemy najwyżej język pokazać.”

I tak się zaczęła trwająca do dziś moja przygoda z turystyką pieszą. 

Na początku byłyśmy hołubione, panowie podawali dłoń przy byle przeszkodzie terenowej. Herbata się wylewała na plecy ze słabo dokręconych plastikowych bidonów, termosy zimą leciały w drobny mak przy byle upadku, buty częściej przemoczone niż suche. Ale się chodziło. I nawet jakoś ogniska nam nie przeszkadzały, chociaż hasło „ortaliony, uwaga!” pamiętam do dziś (to, kiedy iskry sypały przy podkładaniu drewna). 

 mój pierwszy plecak zwany "pryszczem" (tradycyjne układanie go do pleców)

 zmiana mokrych skarpetek na suche, które i tak zaraz przemiękną

wspomnienie plastikowego termosu 

przebieranka przy drodze to moja specjalność

przy ognisku (ja tradycyjnie z jabłkiem)  

Jedno wiem – pojęcia nie miałam, gdzie jestem, co oglądam. Na mapie umiałam znaleźć ledwo miejscowości, które były początkiem i końcem trasy. Tyle. 

 buszująca w zbożu

czytamy mapę

nadal nie wiem, gdzie jestem

dziecię we mgle

Zaliczyłam jednak szkolenie topograficzne i mogłam brać udział w biegach na orientację. Cóż to była za orientacja, pożal się Boże? Do dziś mi się kierunki na kompasie mylą.

 bieg na dezorientację

Później nastąpił czas Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Wycieczki zrobiły się dłuższe, tak zwane „25 z hakiem, a hak drugie tyle”. Raz to nam się nawet mapa skończyła na trasie. Do tego zabrakło pieniędzy i jedzenia, a do domu wróciliśmy po dwudziestej drugiej. I nawet nas nogi nie bolały. Jeden z panów, zwany Myśkiem, tylko rzucił „dziewczyny,idziecie jak czołgi”. 
Gorzej, że w tym czasie panowie stali się kolegami, mimo różnicy wieku i doświadczenia byliśmy po imieniu. No i ulgi się skończyły – zamiast podać dłoń, koledzy rzucali hasło „Ale jesteście dzielne!” i musiałyśmy być dzielne.

mówili o nas "tatrzanki" 

czasem i wody brakowało

kiedyś to, panie, były widoki z Klonówki ...  

gdzież są te niegdysiejsze śniegi?
 

Nasz oddział PTT się rozpadł, szklane termosy poszły w odstawkę i nagle okazało się, że zostałam sama z dwoma kolegami. Ludzie, jak ja się bałam tej pierwszej wycieczki z nimi! A tu nic, nie wykończyli mnie, a nawet owa wycieczka stała się tą, na której Ania się z pociągiem ścigała. Poradziłam sobie (ale wyścigu z pociągiem nie wygrałam).

Od tej pory zaczęła się dla mnie prawdziwa szkoła turystyki – podglądałam kolegów, jak się  posługują mapą i kompasem, chociaż i tak uważałam, że te ich dyskusje zawsze się kończą zejściem z drogi i przedzieraniem się przez chaszcze. 

 tak się rozwiązuje problemy na trasie 

narada taktyczna

nas troje

Zainteresowałam się roślinami i zaczynałam je fotografować. Pierwszą rośliną, którą poznałam z imienia i nazwiska była wierzbówka kiprzyca. Potem już poszło lekko. 

wierzbówka kiprzyca 

niezapomniana wyprawa w poszukiwaniu lilii złotogłów (nie znaleziono jej)

minęły lata i wreszcie - jest! znaleziona przeze mnie

tak działam

czasem nie potrafię oprzeć się pokusie    

 

Jedno mi się tylko nie podobało – fotografowanie pomników, które uważałam za paskudne. Zamiast nich tropiłam strachy na wróble. Taką sobie niszę znalazłam.

jeden z wielu

 

Nadszedł czas kroniki. Zaczęłam notować opisy tras, wklejać mapki. I wreszcie je analizować. Stałam się świadomą turystką (lepiej późno niż wcale).

do zdjęcia upozowałam 9 tomów kroniki, dopiero po odłożeniu ich na miejsce zauważyłam, że jeden tom został na półce
 

Niedługo minie dziesięć lat, jak nasza trójka zyskała towarzystwo. Wreszcie ktoś się do nas przyłączył – to tak zwani „kijkowcy”. Początkowo bez kijków na wycieczkę nie przyszli – nic tylko się bali, że będziem bić. Ale my przecież tolerancyjni jesteśmy, a kijkowcy stopniowo ograniczyli używanie podpórek. Czasem tylko z nimi chodzą, co nikomu nie wadzi. 

 kijkowcy są wśród nas 

W tym czasie zaczęły się nieprzyjemne naciski na mnie, żebym zaczęła sama prowadzić wycieczki. Nie poddałam się bez walki. Wylałam hektolitry krokodylich łez, tupałam nóżką, ale w końcu się ugięłam. Zostałam nawet czeladnikiem turystycznym – sama sobie taki tytuł nadałam. Wraz z dyplomem, ma się rozumieć. 

uczestnicy mojej pierwszej wycieczki w roli kierownika

i potwierdzenie osiągnięcia 
 

Kolejnym etapem mojego turystycznego żywota jest blog, do prowadzenia którego mnie oczywiście zmuszono. A skoro tak, to mogę sama sobie takie wspomnienia napisać. I cieszcie się, że tylko takie, bo mam ich dużo więcej w zanadrzu. 

z przeszłości spoglądam w teraźniejszość, a może przyszłość

 

I tym optymistycznym akcentem kończę moje wynurzenia.

Ciąg dalszy nastąpi …

Mam nadzieję.

PS Za te lata dziękuję kochanemu Walkowi, cholernemu Edziowi oraz wszystkim przyjaciołom i kolegom, którzy przeszli ze mną choćby kilka z tych tysięcy kilometrów.
 

Szczególne pozdrowienia dla Ani, która wybrała się ze mną na tę pierwszą wycieczkę.

Zdjęcia – Edek, Walek i ja