Sztuka w Muzeum Drzew za miastem

Tym miastem jest Rapperswil–Jona, z którego wyjeżdżamy autobusem nr 622 kursującym co pół godzinki spod dworca kolejowego. Wysiadamy na przystanku prawie na odludziu, kilka minut spaceru i jesteśmy w miejscu, do którego mnie zwiodła chęć zobaczenia na własne oczy tych oto grzybów:

Sylvie Fleury "Mushrooms"

Prawda, że niesamowite? Jak z baśni.  A znajdują się w kilkuhektarowym parku, który od roku 2010 działa jako "Muzeum Drzew".

brama wejściowa do muzeum

 

Muzeum powstało z pasji szwajcarskiego architekta krajobrazu Enzo Enea, który od ponad dwudziestu lat kolekcjonuje drzewa. Żywe okazy. Najmłodsze mają po 40 lat. Ratuje je od wycinki, przewozi na teren parku, gdzie mogą dalej rosnąć. Niektóre z nich ratuje przed samym sobą, bo rosły na terenie, gdzie jego firma tworzy nowy ogród, do którego stare drzewo nie pasuje. 

sosna Thunberga - 86 lat

cis japoński - 88 lat

podtrzymywana przez linki sosna drobnokwiatowa licząca 120 lat
  

Muzeum jest niezwykłym parkiem, dziełem człowieka kochającego przyrodę i sztukę. Tu drzewa sąsiadują z oryginalnymi współczesnymi rzeźbami. Nie wiem, co mnie najbardziej zachwyciło w tym cichym, tchnącym spokojem i zaskakującym co chwila nowymi widokami miejscu.

na polance rzeźba Kerima Seilera "Relay"

 Richard Erdman "Fiora"

Nigel Hall "Southern Shade"

zza drzew wyłania się lekko upiorna rzeźba Elmara Trenkwaldera "WVZ 147"

Przy zakupie biletu do muzeum otrzymujemy dwa plany – plan rozmieszczenia rzeźb i plan posadzenia drzew. Oba wydane na eleganckim papierze, oba z dokładnymi informacjami o eksponatach. Nie zgubimy się tu. 

zwykła (?) alejka

 a tu nagle wyłaniają się Alpy 

i znów inny zakątek
 

Ale możemy też potraktować te plany jako elegancką pamiątkę z podróży i spacerować po prostu dla przyjemności.

i tak się zapętlić w czasie i przestrzeni jak "Spira" Richarda Erdmana
  

A park zapewni nam sporo zabawy, bo nie wszystkie rzeźby są tu śmiertelnie poważne. Niektóre mogą się też wydać nieco makabryczne. Z tym, że dzieci nie będą się tu czuły dobrze – w parku jest jednak zbyt cicho i dorośle.

Martin Kippenberger "Das Inselbuch"

Cristian Andersen "Bird"

Jeremie Crettol "Otto" 
 

Spacer nie męczy, bo w krajobraz wpleciono przyjemne miejsca do wypoczynku, ławeczki, niewielkie zbiorniki wodne. 

 placyk z fontanną zakończony francuskim murem z roku 1742 

wiktoriańska oranżeria

kamienne ściany tworzą coś w rodzaju "pokoi" dla drzew, dzielą przestrzeń parku

Ja zwiedzałam muzeum w pełni wiosny, a mimo to mogłam obserwować kolorowe liście drzew. Jesienią te oryginalne stopią się z pozostałymi w barwne plamy, a teraz mają moment, kiedy znajdują się w centrum zainteresowania.

różnobarwne klony 

Jest w muzeum jedno martwe drzewo. Wygląda jak rzeźba i w dotyku jest podobne do kamienia. Tabliczka informacyjna podaje, że to liczące 20 milionów lat skamieniałe drzewo z rodziny dwuskrzydłowatych przywiezione z Bali.  

 to drzewo jest olbrzymie

i naprawdę jak kamień

Szczególną dumą muzeum jest aleja cypryśników błotnych (to jedyne drzewa przywiezione ze szkółki leśnej), które mają spore wymagania co do uprawy, ale świetnie się prezentują.

aleja wjazdowa muzeum 

A na zakończenie relacji - jeszcze jedna z moich ulubionych nieoczywistych rzeźb w tym parku. To "L'arte della memoria" Sergio Tappa, która ma dwie wersje - dużą i małą, ale duża robi większe wrażenie. ;)

I co? Podoba się? 
 

Zdjęcia - ja