Od alei lipowej do Małego Gołoborza i dalej ...

…czyli zaliczamy kawałek Pasma Jeleniewskiego. Moglibyśmy przejść całe, ale obawiając się późnego powrotu i przesiadek wybieramy bezpieczny wariant.

Tym razem docieramy na początek trasy luksusowo – mamy podwodę.

Startujemy na czerwony szlak za Baćkowicami, tuż przy alei pomnikowych lip prowadzącej ku Pasmu Jeleniowskiemu. Początek alei napawa nieco smutkiem, bo i tu zalągł się asfalt. Właściwie nie wiadomo, po co, bo w połowie alei się kończy i nie służy niczemu. Ale jest. 

rozglądamy się

 aleja przed nami

i bez asfaltu

 

Lipy okazałe, stare. A przy nich rozrasta się akacjowy młodnik. Niedługo te drzewka zagłuszą stare okazy. 

lipa jako punkt obserwacyjny

 

Z alei rozpościerają się widoki na okoliczne pola. Jest pełnia lata (zimne to lato, ale jednak...) i pola już gotowe na żniwa. 

pola na północny wschód od Baćkowic 

 

Na końcu alei zaglądamy na teren małego, ładnie zadbanego cmentarza z czasów I wojny światowej, gdzie pochowano 299 żołnierzy austriackich, polskich i rosyjskich.

cmentarz wojenny

 

Szlak wreszcie skręca na zachód i prowadzi ładną ścieżką u podnóża pasma. 

kapliczka św. Huberta wystawiona przez myśliwych 

 

Dodatkowo oferuje kolejne polne widoki. Cieszymy się nimi, bo za chwilę wejdziemy do lasu i koniec widoków. Plusem jest to, że i uciążliwego wiatru nie będzie.

i znów te same pola, tym razem widziane z północy

 

I rzeczywiście – w lesie ciepło, przyjemnie. Słońce przeziera przez gałęzie, a my spokojnie (Można? Można!) zdobywamy Truskolaską.

las na czerwonym szlaku

światło wśród liści  

dziki bez koralowy 

 

Potem czeka nas Wesołówka i zejście do Przełęczy Karczmarka.

drzewo w rozsypce

kałuża

 

Na przełęczy zastanawiamy się, jaki wariant trasy wybrać – obejrzeć kapliczkę na Witosławskiej czy spróbować zajrzeć na teren Małego Gołoborza.

Decydujemy się na tę drugą możliwość – kapliczka zostanie na inna wycieczkę.

leśny monitoring

 

Mapa wskazuje, że w lesie jest przyzwoita ścieżka prowadząca granicą rezerwatu. Warto z niej skorzystać i zobaczyć to najmniejsze świętokrzyskie gołoborze.

Ścieżka jest tuż obok tablicy rezerwatu. Krótko jest. Bardzo szybko znika pod zwalonymi drzewami. Nie rozumiem, dlaczego tu leżą, kto i po co je ściął. Czy chodzi o to, żeby nikt tam nie zaglądał? A może zwyczajna bezmyślność. 

przy granicy rezerwatu

 

Omijamy leśne pobojowisko prawą stroną i ciągle zerkamy w lewo – gdzie to Małe Gołoborze.

No właśnie – gdzie? Natrafiamy na liczne kamienie i jedną jakby polankę pełną kamieni. Ani chybi to właśnie ono. 

Nie schodzimy ze ścieżki, więc nie możemy sprawdzić, czy gdzieś głębiej jest większe kamienne miejsce.

Docieramy do kolejnej tablicy rezerwatu i tak kończymy spacer jego brzegiem. I to jest na pewno wycieczka z gatunku „tylko raz i więcej nie”.

Nasza ścieżka zamienia się w drogę prowadząca leśnym wąwozem (dziki tam nieźle rozrabiają – sporo terenu zryte) i wyprowadza do drogi w kierunku gajówki Wronów.

pień zaatakowany przez huby 

przyjemna droga

 

Za gajówką wychodzimy w pola. I znów dojrzałe zboża, chmury (jakby ciemniejsze) i widoki na Święty Krzyż. 

 Janek prezentuje jedno z własnych zdjęć 

droga w stronę Wronowa

zboża dojrzewają (a fiołek trójbarwny widzicie?)

widok z tej drogi na Święty Krzyż

We Wronowie zaglądamy do parku przy dawnym dworze zbudowanym w latach dwudziestych ubiegłego wieku. Wchodzimy główną bramą i podchodzimy pod ganek, na którym nikt już nie wita. Szkoda, bo i park i dwór ładne, choć mocno popadające w ruinę. Gdzieś tam jeszcze jest podobno jakiś staw, ale chyba poszukamy go następnym razem.

ślady podjazdu  

w dworskim parku

 paradny ganek

fasada od strony ogrodu i zabudowań gospodarczych 

Od dworu maszerujemy przez wieś w kierunku głównej szosy, gdzie w Sarniej Zwoli spodziewamy się połączenia do Kielc. Oczywiście rozglądamy się po okolicy, bo i ona niebrzydka.

 pola Wronowa ze Świętym Krzyżem w tle 

Na przystanku spotyka nas niespodzianka w postaci busa, o którym nie wiedzieliśmy, ale od tego dnia już go sobie zapamiętamy na kolejne wyprawy. Bardzo wygodny był.

pola Sarniej Zwoli 

przydrożne drzewo - niespodzianka, nie wyobrażacie sobie, ile się pod nim wala papierów wszelakich i innych opakowań

A trasa liczyła 15,3 kilometra przyjemnego spaceru. 

Zdjęcia – Edek, Janek i ja