Leśne niespodzianki - wędrówka 11 sierpnia

Tego dnia Andrzej zaproponował trasę z Bliżyna zielonym szlakiem przez Piekło Dalejowskie, Bramę Piekielną do czarnego szlaku, a dalej obok składnicy drewna do ul. Kilińskiego. Nie ma co ukrywać, tę trasę większość z nas przeszła już wielokrotnie i każdy ma wrażenie, że ją dobrze zna.

Nic bardziej mylnego. Ta trasa zawsze może człowiekowi sprawić psikusa i zaskoczyć czymś nowym. Tym razem wszystko szło gładko, w Piekle Dalejowskim obejrzeliśmy skałki i ruszyliśmy dalej szlakiem. 

A przynajmniej tak nam się wydawało. Kiedy się zorientowaliśmy, że szlaku nikt dawno nie widział, szef zdecydował, żeby iść dalej drogą, na której jesteśmy.

Ta droga doprowadziła nas do czarnego szlaku. Mocno nas to zdziwiło, że jest taki łatwy skrót. Ale nie dla nas skróty i ułatwienia! Mężnie zawróciliśmy do zielonego szlaku. Po drodze odwiedziliśmy symboliczną mogiłę „Oseta” – Władysława Wasilewskiego. Trudno do  jej dojść po zalegających gałęziach, ale się przebiliśmy i mogliśmy złożyć hołd zmarłemu w siedemdziesiątą rocznicę śmierci tego młodziutkiego harcerza.

Dotarliśmy też do Bramy Piekielnej. Wprawdzie mówi się, że droga do piekła jest wybrukowana dobrymi chęciami, ale nasza prowadziła przez teren mocno podmokły i zamieszkany przez całe hordy komarów, które szczególnie mnie dały się mocno we znaki. Ale mimo przeszkód dzielnie maszerowaliśmy do sławetnej bramy, żeby zaprezentować te skałki naszej Uli. Warto było – podobały się jej. I przy okazji mieliśmy dużo zabawy przy pozowaniu do kolejnych fotografii.

 

  

Mieliśmy jeszcze jedną atrakcję – udało nam się dotrzeć do dwóch potężnych modrzewi, które rosną nieco ukryte w pewnym oddaleniu od drogi prowadzącej do ulicy Kilińskiego. Cały czas się zastanawiam, dlaczego do tej pory nie zostały one uznane za pomniki przyrody. Są naprawdę imponujące.

 

Tak więc trochę błądząc, trochę improwizując, trochę korzystając z mapy przebyliśmy około 20 kilometrów w ciągu 5,5 godziny. Oczywiście, bez naszych improwizacji trasa jest dużo krótsza, ale na pewno nie aż tak atrakcyjna.

Zdjęcia - Edek i ja