Wariaci? Optymiści? Zapaleńcy?

Jak określić ludzi, którzy w niedzielny poranek, tak po siódmej, odbywają taki oto dialog telefoniczny:

„- Stachu, pada.

- U mnie też pada.

- To co robimy? Idziemy?

- Idziemy! Może przestanie.”

Nie przestało. Ale poszliśmy. Wybraliśmy wariant minimalistyczny – trasa krótka, z dojściem do domu. A nuż się uda.

I jakoś się udało. Chociaż na początku nasza trójka maszerowała w deszczu (słabiutki był), zdjęcia młyna w Jędrowie spod parasolki, ale stopniowo pogoda się poprawiała.  

młyn w Jędrowie 

ciągle pada

Już w okolicach Suchedniowa przestało padać i tak się utrzymywało prawie do końca wędrówki.

Mogliśmy więc rzucić okiem na okolicę – a to kwitnący sad, a to kwiatuszek przy drodze. Zawsze jest na czym oko zawiesić. 

leśna ścieżka po deszczu

dąbrówka przy drodze

kwiaty jabłoni

kwiat kasztanowca

w rejowskim lesie

Nad zalewem w Rejowie natrafiliśmy na dużą grupę statycznych mężczyzn. Byliśmy świadkami zawodów wędkarskich. Wszystko odbywało się w ciszy i skupieniu – taki sport mi odpowiada. Trochę kibicowaliśmy, ale zaczęło mi się wydawać, że nic się na tych zawodach nie dzieje, więc poszliśmy dalej.

Bierze?

zalew w Rejowie

kąpielisko
 

Już w Skarżysku zauważyliśmy, że za nami nadciąga wielka sinoniebieska chmura. To by mogło zwiastować niezłą ulewę – i faktycznie ostatni odcinek ulicami miasta pokonałam w strugach deszczu. Ale nic to – wszak do domu przyszłam.

kilka minut przed ulewą

No i na koniec odpowiedź na tytułowe pytanie – zobaczcie, jaką mieliśmy motywację do przejścia tych 13 – 14 kilometrów. 

szarlotka wiosenna 

Łakomczuchy z nas – i taką nagrodę dostaliśmy.  Autorką wypieku jest Basia.

Zdjęcia- Janek i ja