Zostaliśmy porwani i wywiezieni w nieznanym kierunku

A wszystko zapowiadało się niewinnie – spokojna wycieczka z Wąchocka do Skarżyska. Ale, co mnie nieco zdziwiło, grupa nie czekała w autobusie, a na parkingu samochodów osobowych. Podeszłam. Po kilku zdaniach wyjaśnienia, które wszystko dodatkowo gmatwało, wsadzono nas do aut, po uprzednim zapakowaniu plecaków do bagażnika. Po drodze zabraliśmy dwóch kolegów i radośnie ruszyliśmy w kierunku Wąchocka.

Dopiero na skrzyżowaniu, gdzie skręcamy w lewo, zrozumieliśmy, co się naprawdę dzieje – auto pojechało w prawo! Kierowca wie, że ma jechać za pierwszym autem, ale gdzie – nikt nie wie. Zaczęło się zgadywanie, pierwszy zakręt do Suchedniowa dało się łatwo przewidzieć, ale  gdzie pojedziemy z Bodzentyna, trudniej nam było wymyślić. Jedynie Sherlock Holmes wpadł na myśl, że chyba będzie Nowa Słupia. I była!

narada taktyczna w Nowej Słupi

W Słupi uwolniono nas z aut i wreszcie dowiedzieliśmy się, że mamy iść na Święty Krzyż, ale nie Drogą Królewską, bo to by było za proste. Tak więc podejście rozpoczęliśmy od zejścia z parkingu do zielonego szlaku, którym powędrowaliśmy w stronę Kobylej Góry. Najpierw trochę asfaltu, a potem łąki i las. I, co niezwykłe, im wyżej się wspinaliśmy, tym bardziej mokro i grząsko było pod nogami. Mimo wszystko udało się nam dotrzeć do połączenia ze szlakiem czerwonym, a niektórzy (nie będę wskazywać palcem, ale wszyscy wiedzą, o kogo chodzi) znów znaleźli prawdziwki.

przeszkody na trasie były, ale się pokonało je i cześć  

 mokro też było 

 ale i nietrudny teren porywacze nam zapewnili

 

Na czerwonym szlaku zaliczyliśmy pokonywanie niewielkiej rzeczki Słupianki metodą „tygrysiego skoku” (jedynie niżej podpisana wykonała skok z pomocną dłonią). Było też zrywanie i zajadanie malin (czyli porwanie miało jednak charakter pokojowy, albo porywacze chcieli uśpić naszą czujność). Znaleźliśmy się też w paru malowniczych miejscach rezerwatu przyrody, gdzie strumyk, mostek, powalone drzewa. Nic, tylko pastuszka z fujarką brakowało, tak było ładnie.

I... wylądował potem szczęśliwie!

dzikie ostępy

 trochę nas ten geotropizm hub skołował

I w końcu wyłonił się nam klasztor na Świętym Krzyżu i bazylika z odbudowywaną wieżą. Trafiliśmy na moment historyczny, bo u podnóża wieży leżały miedziane hełmy, które jutro mają być na niej umieszczone. Trudno je sfotografować, bo zakrywa je porządne ogrodzenie, ale troszkę wystawały. Niektórzy wypatrzyli jakiś ukryty punkt, z którego było widać więcej, no to się to czytelnikom też pokaże. 

 wieża w budowie

 

 miedziane hełmy jeszcze na ziemi

a tak to będzie wyglądać niedługo 

W czasie wolnym zwiedzaliśmy teren indywidualnie. Jedni poświecili się konsumpcji, inni zwiedzali krużganki czy wybrali się na platformę widokowa, a wszyscy spotykali się co trochę i wymieniali uprzejmości. 

krużganki klasztorne 

widok na gołoborze i okolice 

prace w wirydarzu

 widok z bramy

no i rzeczona brama

 a to my

  

 rzut oka za siebie zanim zejdziemy do lasu

 

Na zakończenie zajrzeliśmy jeszcze na zaniedbany cmentarz jeńców radzieckich, którzy byli więzieni przez Niemców w lochach klasztoru w czasie II wojny światowej. Aż trudno uwierzyć, że  zamordowano tu około 6 tysięcy ludzi. 

pomnik na cmentarzu

 

Do Nowej Słupi zeszliśmy Drogą Królewską; na początku było nieco ślisko, bo kamienie nie obeschły po ostatnich opadach deszczu. Niżej już szło się lepiej, niektórzy zajrzeli do starego buka, który rośnie nieco z boku szlaku. 

buk Jagiełły

Emeryk, czyli koniec wycieczki

I tak nieoczekiwanie szybko nasze piękne porwanie się skończyło. Porywacze nie zażądali okupu, odstawili nas do domu i po przygodzie. Ech…

Dla statystyki dodam, że licznik kroków wykazał 13,5 kilometra, ale jakież to były ładne i urozmaicone kilometry!

Zdjęcia: Terenia, Edek, Janusz i ja