Ach, nie wrócisz ty już, rzeko, rzeko... Coraz dalej płyniesz, coraz dalej...*

Długo myślałam, co i jak napisać w tekście na Światowy Dzień Rzek, jakie zdjęcia pokazać, żeby się nie powtarzać, bo tyle już rzek było na blogu. I na ratunek przyszła przyjaciółka moja, Poezja, która skierowała mnie do Przeszłości.

Zasiadłam więc na kanapie ze starym metalowym pudełkiem wyciągniętym z dolnej szuflady komody. I mogłam tak sobie godzinami „patrzeć w płynącą wodę, śledzić nieustanny film czasu”**

Spotkałam grupę nieznanych mężczyzn a może młodych chłopców odpoczywających nad rzeką, która już dawno odpłynęła, a oni zostali na tej swojej wycieczce. (Mam podejrzenia, że pierwszy z lewej to mój tata, ale on siebie nie poznaje.)

Rzeka wije się, płynie wśród wysokich krzewów na brzegu. Znacie ten brzeg – to płaski obecnie i pozbawiony drzew brzeg Kamiennej na Bzinie. A ciocia Tala wyszła z domu na chwilkę odpocząć, zapatrzyła się w bieg wody i tak już została.

Ta nimfa wodna to jej córka – Zosia. Płytka woda obmywa jej zgrabne nogi, a odbicie zostało w niej na zawsze, choć odpłynęło już bardzo dawno temu.

A jakaż cudowna wilegiatura nad wodą była w modzie w latach trzydziestych ubiegłego wieku! Rodzinka wybierała się nad Kaczkę (no może jednak Żarnówkę), leżało się na żółciutkim piasku, kąpało w stawie, który był w pobliżu młyna. Teraz z młyna zostały resztki murów, staw tylko we wspomnieniach tych, co tam na zdjęciu są małymi dziećmi…

Z biciem we wszystkie dzwony zatopionych miast odchodzimy
Zapominanych witają poselstwa dawnych pokoleń.
A pęd wasz nieustający zabiera dalej i dalej.
I ani jest ani było. Tylko trwa wieczna chwila.***

*Kazimierz Przerwa-Tetmajer

**Jan Zambor

*** Czesław Miłosz

Niestety, nie wiem, kim byli autorzy zdjęć.