Niedziela w lesie

Las, wyobraźcie sobie, znajduje się na terenie Przedgórza Iłżeckiego. Co tam las – byliśmy w Lasach Starachowickich. To ładny kawał obszaru, który niewiele ustępuje Puszczy Kozienickiej, o której się ostatnio rozpisuję z podziwem. 

 

na szlaku

Drogi, którymi wędrowaliśmy bardzo dobre (ze wskazaniem na „bardzo”), to trochę asfaltu na starcie i mecie to nawet szkoda wspominać. 

  w lesie za Janikiem 

 

                na drodze w kierunku Boru Kunowskiego

 przydrożne dęby

leśna droga do Boru Kunowskiego 

 

A gdzie nastąpił start? W Kunowie, z którego pomaszerowaliśmy na północny wschód. Tuż za miastem, przy granicy ze wsią Janik napotkaliśmy dyskretnie ukryte w lesie niewielkie stawy – pozostałość po kopalni piasku. Cichutko sobie tam zajrzeliśmy, żeby nie przeszkadzać wędkarzom tkwiącym w milczeniu nad wodą. 

 cisza i spokój nad stawem 

Naszym celem była najstarsza wolno stojąca kapliczka w Polsce – kapliczka św. Katarzyny w niegdysiejszej wsi Kaplica. Ostatni mieszkańcy opuścili tę wioseczkę w latach 70. ubiegłego wieku i stoi teraz ten skromny murowany obiekt samotnie na rozstajach leśnych dróg. Dowodem na wiek kapliczki jest data jej budowy umieszczona pod herbem fundatora – biskupa Zbigniewa Oleśnickiego – rok 1430. We wnętrzu kapliczki na przełomie 17. i 18. wieku umieszczono figurkę św. Katarzyny.  Zaś tabliczka na ścianie upamiętnia zwycięską bitwę powstania styczniowego stoczoną w styczniu 1864 roku przez oddział podpułkownika Karola Kality.

kapliczka św. Katarzyny 
 

figura patronki
 

 gotyckie okienko

Dębno - herb fundatora i data budowy kaplicy 

tablica powstańcza

A tak kaplica wyglądała dawniej: 

lata dziewięćdziesiąte XX wieku  

zima 2000r. 

 

Od kapliczki mogliśmy pomaszerować prosto jak strzelił do Kunowa, ale kto by się tak wygłupiał? Nie my.

Zrobiliśmy sobie ładną pętelkę i dotarliśmy do Boru Kunowskiego. Po drodze trafiliśmy na ciekawe roślinki, które teraz lądują w kąciku przyrodniczym:

janowiec barwierski 

 biedrzeniec wielki

 cieciorka pstra

nostrzyk żółty
 

 pszeniec zwyczajny

czerwończyk dukacik na kwiatku świerzbnicy polnej

 

Na skraju Boru Kunowskiego przechodzimy na czarny szlak rowerowy, który doprowadził nas do schowanego w lesie miejsca pamięci – to polanka, gdzie pochowano ofiary pacyfikacji wsi 4 lipca 1943 roku. Wtedy to Niemcy wyprowadzili z domów całe rodziny pomagające partyzantom lub mające partyzanta wśród krewnych. Ktoś musiał im donieść, bo wchodzili do domów z gotową listą nazwisk. 21 osób zabrano do stodoły, gdzie zostali spaleni żywcem. Po wojnie ekshumowano ofiary i pochowano je godnie na cmentarzu parafialnym, a na tym miejscu ustawiono pomnik upamiętniający ofiary pacyfikacji i inne ofiary II wojny światowej i   pomordowanych mieszkańców innych okolicznych wiosek.

 pomnik w lesie koło Boru Kunowskiego

Ostatnim planowanym miejscem na trasie był Staw Kunowski. Wydawało się, że zjemy lody, poczekamy na pociąg – i po atrakcjach. Ale nie z nami takie numery, Brunner. Zawsze gdzieś coś wypatrzymy. Tym razem zajrzeliśmy do starego młyna, który padł ofiarą zniszczenia i kradzieży wartościowego wyposażenia w ostatnich tygodniach wojny. Nie sposób też pominąć sterczący dosyć abstrakcyjnie komin tartaku z czasów wojny (przynajmniej tak określili ten obiekt mieszkańcy pobliskiego domu).

 komin dawnego tartaku

 stary młyn

okienko

I to już chyba wszystkie atrakcje naszej leśnej trasy, która liczyła 19,4 kilometra. Chociaż nie – była jeszcze jedna – doskonała letnia pogoda: w sam raz do wędrowania, ciepło ale bez męczącego upału.

A na zakończenie obiekt, który atrakcją trasy wcale nie był. Fakt – zaskoczył nas porządnie, bo niespodziewanie się pojawił – wielka góra przy drodze. Smród towarzyszył nam jeszcze ładnych parę minut, bo wiatr powiewał od strony tego czegoś. 

wysypisko śmieci  

Zdjęcia – Edek i ja