Ot, taki niedzielny drobiazg

W gruncie rzeczy nawet nie bardzo jest o czym pisać. Ale skoro się podjęłam roli turystycznego Koszałka Opałka, wypada i tę wycieczkę odnotować.

Ze stacji w Tumlinie wyruszyły dwie nieustraszone białogłowy w krótkich majtkach, bo upał się zapowiadał niezły. Na szczęście jedna z nich (zgadnijcie, która) przewidziała taki obrót sprawy i poprowadziła koleżankę drogami leśnymi spowitymi w porannym cieniu. 

 na szlaku

Już w Tumlinie obserwowało je kilku przystojniaków. Niestety, żaden się nie wybrał z nimi. A tacy eleganccy byli...

dwóch elegancików 

jeden odlotowy

 

Trasa czerwonym szlakiem prosta jest – las, porządna droga, ładne buki. Czasem jakie sympatyczne rozlewisko albo inny podmokły teren się trafi. I tyle atrakcji.

dobra droga

buk w pełnym słońcu

niegdysiejsze rozlewisko

 miejsce wypoczynku 

resztki pnia

 

Wypada na chwilę zajrzeć do kamieniołomu Sosnowica. Bo może zmiany tam jakowe się pojawiły. Raczej nie, jak się okazuje. Tyle, że światło z innej strony niż podczas naszych poprzednich bytności i można pokazać inne ściany. 

w kamieniołomie 

 wrotycz

 

Ostatni odcinek szlaku jakby bardziej podmokły, co nikogo nie dziwi, bo on zawsze taki był.

 dzika marchew nad ścieżką całkowicie zalaną wodą

 inny fragment ścieżki

Potem jeszcze kawałek drogi w słońcu do przystanku w Dąbrowie. I po wycieczce, która liczyła 9,7 kilometra. Ale wiadomo, nie ilość …

Jej najbardziej ekstremalnym fragmentem był powrót busem – godzina w zaduchu, oparach benzyny i ślimaczym tempie.

Zdjęcia – tylko mojego wyrobu