Z Końskich do Stąporkowa

Można dotrzeć na różne sposoby. Nawet szlakiem. I tu bym się zastanawiała nad trafnością takiej decyzji. 

A jeszcze w styczniu 2015 zachwalałam szlak żółty z Końskich i planowałam ponowne przejście nim (tu link).

Teraz jest inaczej.

Startujemy w Końskich. Wędrujemy przez niewielki park z uroczym stawem.

Wycieczka w ciemno

Źle się dzieje ostatnio w naszej komunikacji autobusowej. Ubywa kursów, a jeśli już są, to w porach dla nas niedogodnych. Zdarza się często, że bus przyjeżdża z opóźnieniem, co uniemożliwia przesiadkę. Wtedy trzeba mieć plan awaryjny i wsiąść do busa,  który się napatoczy, pod warunkiem, że mamy mapę terenu, w którym będziemy się poruszać. Tym razem szczęście nam dopisało, ale to tylko dzięki busowi, który przyjechał przed czasem.

Na tę niedzielę zaplanowałem dojazd do Białogonu (dzielnica Kielc), a stamtąd przejście szlakiem czerwonym na Pasmo Zgórskie i dalej przez Pasmo Posłowickie i  Pasmo Dymińskie do Bukówki. 

Pasmo Zgórskie

Wszystko dla Ań!

Takie są Anie – nie zadowolą się byle czym.

Tym razem napawały się wycieczką w okolicy zalewu w Brodach. I wszystkiego tam było w bród.

Początkowo nasze turystki wędrowały południowym brzegiem zalewu. A tu woda, lazurowe niebo, mięciutki piasek pod stopami, zapach prawie nadmorski, ba, nawet szczeżuje. Ich obecność świadczy podobno o czystości wody. Wniosek – woda w zalewie w Brodach jest czysta. 

słońce zatonęło w zalewie 

Wiosna wystrzeliła kwieciem i zielenią

Wkraczamy w szczególnie piękną porę roku. Wiosna rozgościła się na dobre. Najpiękniej jest teraz w okolicach Szerzaw i tam wyruszyliśmy na środową wycieczkę. 

na horyzoncie pasmo Bostowskie i Łysogóry

Wiosna rozleniwia

Jeszcze niedawno był zimno, a tu jakoś tak szybko zrobiło się nawet nie ciepło, a gorąco. W domu trudno wysiedzieć, ale długi marsz męczy okropnie. W tej sytuacji wybieram możliwie najkrótszy wariant niedzielnej trasy. W sumie pokonaliśmy 14,5 kilometra, ale mam niejasne przeczucie, że najlepsza w całej wycieczce była jej ostatnia godzina, kiedy towarzystwo rozłożyło się malowniczo na mecie.

 idealne warunki do leniwego wypoczynku 

Krótka intensywna wycieczka

W dodatku prawie całkowicie improwizowana. Taki sobie luzik urządziliśmy.

Start w Piekoszowie. Tu zaglądamy do Gminnego Ośrodka Kultury. Mieści się on w budynku o nazwie „Dom Legionisty” zbudowanym w roku 1922 z przeznaczeniem na świetlice wiejską. 

 GOK w Piekoszowie

Powracamy na ulubioną trasę Waleriana

Jest to trasa w najlepszym możliwym kierunku – „pod słońce”. Senior naszej grupy, Walerian, tak zawsze planował swoje trasy. Teraz już  wprawdzie nie wędruje z nami, ale ciągle jest miłośnikiem spacerów i słońca.

Tej trasy w całości dawno już nie pokonywaliśmy. Zdarzały się jej fragmenty, a tym razem poszliśmy na całość.

Trasa liczy około 19,5 kilometra, jest lekko zmodyfikowana z powodu zmian w terenie, ale ma wszystkie istotne punkty.

Startujemy w Ostojowie, gdzie kierowca ku ogromnej uldze pasażerów wyrzuca nas z przepełnionego pojazdu – wreszcie będzie luźniej.

 start prosto w słońce

Jak nie zaginąć w Puszczy Iłżeckiej?

Po pierwsze – uważać na wilki, które tam czyhają na każdego turystę.

Po drugie – nie liczyć w lesie na smartfony i inne nowoczesne sprzęty z nawigacją, bo tam zasięgu może nie być.

Po trzecie – wysłuchać uważnie rad doświadczonego człowieka i iść zgodnie z nimi (pamiętajcie – słońce musicie mieć cały czas po lewej stronie).

Po czwarte – zabrać sprzęt, który wszędzie ma zasięg (czytaj: mapę i kompas) i iść zgodnie z wcześniej przygotowanym planem.

Dostosowaliśmy się do wszystkich punktów, przy czym trzy pierwsze pochodziły od kierowcy busa, który się wystraszył, że zaginiemy w lesie, ostatni – mój pomysł.

Realizacja.

Wysiadamy w Koszarach i ruszamy na południowy wschód. Tego odcinka pan kierowca się nie obawiał, bo to prosta droga. Ja też się nie bałam. No i właśnie tu zostaliśmy zmyleni. 

 na skraju puszczy za Koszarami