A czasu i tak nie da się zatrzymać *

… czas ma za nic nasze zdjęcia. Czas wręcz drwi z naszych zdjęć.* 
Mimo to wędrujemy z aparatami fotograficznymi i na przekór czasowi robimy te nasze zdjęcia, próbujemy zatrzymać chwile, żeby znów kiedyś do nich wrócić.

Tradycyjnie na koniec grudnia wrócę do chwil z mijającego roku 2019.

Tak to się prezentuje statystycznie: odbyliśmy 77 wycieczek o łącznej długości 1221,2 kilometra. Średnia lekko zmalała do 15,9 km.

W tym roku kręciliśmy się bliżej domu. Mieliśmy też kilka wyjazdów samochodowych poza nasze okolice. Zajrzeliśmy dzięki temu do miejsc ciekawych i nieco bardziej odległych niż spotykanych na naszych typowych trasach. 

Najdalej na północ mieliśmy wielkie plany, ale i tak wyszło, jak wyszło – dotarliśmy do Rudy Wielkiej, na południe zaś do Bobolic. Wschodnią granicę naszej aktywności stanowi Kazimierz Dolny, a zachodnią Olsztyn pod Częstochową. Te trzy ostatnie miejsca udało się zobaczyć dzięki wyprawom samochodami.

 zimowy poranek w okolicy Rudy Wielkiej (tu relacja)

Zima na razie łagodna

Śniegu sypnęło tyle, co kot napłakał. Mróz niewielki. Zachmurzenie całkowite.

Taki dzień trafił nam się na ostatnią niedzielną wycieczkę tego roku. W tym okresie zwykle wędrujemy tak, by zajrzeć na cmentarzyk w Mostkach. Nie jest tu łatwo o nową trasę, ale zawsze coś się wymyśli.

Startujemy w Marcinkowie. Taki tam nowy peron wybudowano, że ja od razu tracę orientację i zamiast prowadzić w stronę rzeki, chcę maszerować  do Wąchocka. Na szczęście po odjeździe pociągu wracam na właściwą drogę.

tradycyjne pierwsze foto z wycieczek zaczynających się w Marcinkowie - widok Kamiennej z mostu 

Wycieczka – niespodzianka

I nie myślcie, że tylko dla uczestników. Prowadząca też nie wiedziała, co ją czeka.

Zaplanowałam trasę do miejsc, gdzie albo byłam wiele lat temu albo wcale. Mało tego, niektóre z nich nie są zaznaczone na mapie Gór Świętokrzyskich. Trzeba więc liczyć na łaskę i niełaskę zasięgu, żeby skorzystać z mapy w telefonie. 

Nasze spotkanie z niespodziankami zaczynamy w Suchedniowie. Pierwsza – jeden z uczestników wycieczki nie zdążył na bus. Doganiał z następnego.

Żeby mu to ułatwić zarządziłam oglądanie piaskowni w Suchedniowie (Kruk). Niebrzydka jest, dosyć duża. Próbowałam sfotografować szparki, w których mogą żyć owady – na razie klapa. Nieostro wyszło, ale będę trenować. 

piaskownia w Suchedniowie

Wyprawa do najbliższego Piekła

Piekieł ci  w naszej okolicy dostatek – to skałki, jaskinie, wieś nawet. Skoro zima, to Piekło najbliższe, czyli Dalejowskie. 

największa skałka w Piekle Dalejowskim (to na niej umieszczono tabliczkę z oznakowaniem pomnika przyrody)

Pożegnanie z Kopulakiem

Tak wcale nie było planowane. To miała być wycieczka na przełamanie mojego strachu przed tą trasą, bo wszak rok temu (tu link) to na niej się tak fatalnie przeziębiłam. Udało się przełamać lęk i nie złapać przeziębienia. 
Z drugiej strony – przykrość.  Chyba przyjdzie nam się z Kopulakiem pożegnać. Dlaczego, wyjaśnię w stosownym czasie.

smutna twarz kamieniołomu

Magia instrumentów uwodzi

5 grudnia w Muzeum Ludowych Instrumentów Muzycznych w Szydłowcu otwarto uroczyście nową stałą wystawę pod tytułem „Magia instrumentów. Osobliwości inwencja trzygłosowa”. Miało to miejsce wieczorem, stąd zdjęcie siedziby muzeum wykonane innego dnia.

zamek Szydłowieckich i Radziwiłłów w Szydłowcu - po pięknych schodach wchodzimy do muzeum

Gdzie by tu jeszcze…?

Zaczyna mi brakować pomysłów na trasy wycieczkowe. Patrzę w mapę jak sroka w gnat i czekam na inspirację. A tu nic.

Tym razem zainspirował mnie jednak nie widok mapy, a rozkład jazdy PKP. Znalazłam połączenie w kierunku, w którym dawno się nie kręciliśmy.

Jedziemy do Górek Szczukowskich, z których wypada dotrzeć gdzieś, skąd będzie połączenie ze Skarżyskiem. Daje nam to naszą wycieczkę.

Z Górek wędrujemy przez las szeroką drogą o nazwie Gościniec Piotrowskiego. Łamiemy sobie głowę, kto zacz ten Piotrowski. Jak na razie nie wiadomo.

 na Gościńcu Piotrowskiego

Oczy Ziemi wypatrują nas z utęsknieniem

A i my się trochę za nimi stęskniliśmy. Janek wspomina swoje pierwsze z nimi spotkanie i kojarzą mu się z pomarańczami jedzonymi na mrozie (tu link), ja pamiętam sylwestrowy spacer z PTTK, kiedy to przed wielu laty spędziliśmy tu wieczór przy świetle pochodni. Zosia nie jest początkowo pewna, czy tu była, ale w końcu nabiera pewności, że tak było. Ostatnio byliśmy tu w lipcu (tu link) i widać było, że okolica „oczu” bardzo się zmienia. Oto one:

niezależnie od uczonych teorii geologicznych dla mnie to są i pozostaną Oczy Ziemi