Co ja wiem o bobrach?

Prawie nic. Tyle, co przeczytałam. Nigdy nie widziałam bobra europejskiego na żywo. Kolega Ed zaleca zaczajenie się w pobliżu tamy lub żeremia przed świtem. Może jaki wychynie. Na razie się nie czaję.

 

jedna z tam na mojej trasie

Jajko, jakie jest, każdy widzi

Ale nie każde jako takie samo, jak inne. Chociaż podobne. 

 

Drugi dzień wiosny

Już się pojawiła, już zdążyła roztoczyć swoje uroki. Ptaki zaśpiewały, w ogródkach zakwitły pierwsze wiosenne kwiaty.

 

krokusy - nie na hali, w ogródku
 

W moim magicznym lesie

Nie za górami, nie za lasami, ale całkiem blisko, prawie w mieście jest sobie las. Mieszany. Często odwiedzany. Podobno gospodarczy. Dla mnie magiczny.

Gdzieś w środku lasu wkraczam na Aleję Królewską. Prowadzi ona wśród jodeł – strażniczek prosto do siedziby Króla Lasu.

 

 

Czujecie?

Jeszcze niedawno na polach i w lesie leżał śnieg, zalew Bernatka był zamarznięty. Czyli zima.

 

zalew Bernatka na początku marca

Galeria Jednej Chwili

Zapraszam was na wystawę obrazów, których już nie ma. Trafiłam na nie przypadkiem na spacerze. Termometr wskazywał zero, choć wcześniej mieliśmy lekki mróz. W lesie ziemia była jeszcze przyjemnie zamarznięta. Szło się rewelacyjnie.

Aż tu patrzę – nie tylko ziemia zamarzła. Na kałużach, w rowach i zagłębieniach zamarzła woda. Mróz stworzył fantastyczne obrazy, które już koło południa zniknęły.

 

Gwiazdy na mchu

Odwilż

Zauważyliście, że dni już coraz dłuższe? W dodatku słoneczne. I bez mrozu. W mieście na wierzch wylazły bure i rozmokłe trawniki. Do butów przyczepia się mnóstwo piachu z chodników. Słabo jest.

A jak na tę sytuację reaguje las? Spokojnie i z godnością. Pozwala śniegowi topnieć stopniowo. Codziennie jest go mniej. Najdłużej utrzymuje się na udeptanych ścieżkach. Rano są dosyć śliskie, potem topnieją.

 

początek odwilży