Początek grudnia wśród pól

Ostatnio nasze wycieczki miały leśne trasy. To z powodu wietrznej pogody. Pierwsza niedziela grudnia zapowiadała się bezwietrzna, choć pochmurna. I ta prognoza sprawdziła się idealnie. Dlatego też nasz polny spacer udał się całkiem nieźle. 

 

na początek mała zagadka matematyczna: Ile brzózek widzicie na tym zdjęciu?

Spacer nad kanałem Młynówka

Ten kanał jest zasilany wodą z dwóch rzek – Olzy i Puńcówki, dzieli się na dwie odnogi i można go spotkać w Cieszynie. Powstał w XVI wieku, ma więc bogatą przeszłość.

 

Na starym cmentarzu żydowskim w Cieszynie

… jest niesamowicie. Człowiek zdaje sobie sprawę z tego, że jest na miejscu pochówku wielu pokoleń Żydów, a jednocześnie czuje się jak w zapomnianym tajemniczym ogrodzie. 

 

Co nowego w Szydłowcu?

Pozornie raczej nic nowego. Zamek Szydłowieckich i Radziwiłłów nadal znajduje się na sztucznej wyspie w otoczeniu wody i parku. Kaczki drepcą i pływają tam, gdzie zawsze. 

 

wschodnia fasada zamku

W parku imienia Wisławy Szymborskiej w Krakowie

Znajdziecie go między ulicami Dolnych Młynów – Rajska – Karmelicka. Sąsiaduje z Wojewódzką Biblioteką Publiczną, która zajmuje budynek dawnych koszar piechoty im. Franciszka Józefa. Sam park jest usytuowany na miejscu placu apelowego owych koszar.

Uroczyste otwarcie obiektu nastąpiło w 100. rocznicę urodzin Szymborskiej, 2 lipca 2023 roku. Zajrzyjmy do tego młodego, uroczego miejsca.

 

główna alejka parku
 

Na Krupniczej i Siennej w Krakowie

…bywałam już dawniej, ale przy okazji króciutkiego pobytu w tym mieście postanowiłam odświeżyć wspomnienia.

Pamiętacie? Dopiero co byłam na Placu Szczepańskim. Stąd już doprawdy niedaleko do Krupniczej. A tu odwiedzam Pałac pod Szyszkami, czyli dom, w którym mieszkał Józef Mehoffer. Obecnie to oddział Muzeum Narodowego w Krakowie. Właściwie całe jego wyposażenie jest depozytem lub darem wnuka malarza, Ryszarda Mehoffera. 

 

 dom od strony ogrodu

Kilka obrazków z Placu Szczepańskiego

Idea placu polega na tym, że to pusta przestrzeń. Ale ja miałam przeczucie, że ten plac, a zwłaszcza jego otoczenie, nie jest pustym miejscem. Sprawdźmy, czy się pomyliłam.

Otóż, miejsce obecnego Placu Szczepańskiego przez wieki było zabudowane. Nie zamierzam wdawać się w historyczne szczegóły, zacytuję tylko podpis pod makietą przedstawiającą dawny wygląd tego miejsca: „Plac Szczepański powstał po zburzeniu w 1801r. kościoła św. Szczepana, wzniesionego w XIII w., i Kolegium Jezuitów z XVII w.”

 

Plac Szczepański dawniej i dziś

Jeszcze jedna wycieczka na Piotrowe Pole

Bywaliśmy tu już kilka razy. Trasy miały różny przebieg, ale wspólnym punktem był pomnik ku czci 59 partyzantów z oddziału pod dowództwem Wincentego Tomasika, ps. „Potok”, którzy zginęli w bitwie 1 i 2 października 1944. 

 

 

Lubelski suplement

Poprzedni wpis zakończyłam na zamku. Tu spotkaliśmy się z Magdą, która pokazała nam kilka ciekawostek. O nich teraz pora opowiedzieć.  

Zeszliśmy na Podzamcze, gdzie zatrzymaliśmy się na chwilę przy Latarni Pamięci. Jak się okazuje, jest to jedna z ocalałych po wojnie latarni miejskich, która świeci nieprzerwanie od roku 2004 i przypomina o Nieobecnych. To Żydzi, którzy zamieszkiwali Podzamcze i inne miejsca Lublina. Zostali wymordowani przez Niemców w czasie wojny, a ich domy na Podwalu podczas wojny i po jej zakończeniu zostały wyburzone. O nich i miejscach, gdzie żyli, przypomina niegasnąca latarnia. 

 

Jak zwiedzaliśmy zamek w Lublinie

W sierpniu spędziliśmy jeden dzień w Lublinie. Tyle tam było zwiedzania, że wciąż jest co wspominać. Tym razem zapraszam na zamek.

Widzieliśmy go najpierw z Wieży Trynitarskiej.

 

zamek widziany z wieży ginie między zabudowaniami Starego Miasta i współczesnymi wieżowcami
 

Listopadowy spacer w lasach koneckich

11 listopada pogoda była raczej słaba, ale bezdeszczowa, czyli jednak świetna. Taka logika nie pozwoliła nam siedzieć w domu. Wyruszyliśmy na przyjemną trasę. 

 

pochmurna aura nad zalewem w Pile

Święta miłości kochanej ojczyzny*

Byle cię można wspomóc, byle wspierać

Nie żal żyć w nędzy, nie żal i umierać.*

W dniu Święta Niepodległości zatrzymajmy się przy mogiłach tych, którzy żyli i umierali dla miłości ojczyzny. 

 

Nowe drogi wokół Miedzianki

Zwykle nasze wycieczki na Miedziankę łączą się z trasami na południe i południowy wschód od niej. Tym razem postanowiłam przejść drogami na zachód i południowy zachód od tej góry. Czy eksperyment się udał, sami sprawdzicie. 

 

Nad Czarną na zachód od Sielpi

Dawno już w Sielpi nie byłam, a tą trasą, którą wymyśliłam na niedzielę, nigdy nie szłam. Brak na niej spektakularnych ciekawostek, ale jest przyjemna i nietrudna.

Startujemy o poranku nad zalewem. Słońce jeszcze nie wyjrzało zza chmur, nad wodą lekka mgiełka.

 

srebrzysta toń zalewu
 

Spacer po Cmentarzu Starym w Kielcach

Już dawno zamierzałam odwiedzić ten piękny i stary cmentarz. Ciepłe październikowe dni same zapraszały na taką wizytę. Spędziłam na cmentarzu prawie 3 godziny i mam wrażenie, że jeszcze sporo ciekawostek zostało do odkrycia.

 

Jesienne wąwozy

W sierpniu poznaliśmy nowy wąwóz w Chmielowie (tu link). A teraz udało mi się go pokazać tym członkom naszej grupy, którzy go jeszcze nie widzieli. Trzeba przyznać, że w jesiennej odsłonie wąwóz nabiera urody.

wąwóz wita jesiennie
 

Połągiew, czyli to samo nie znaczy tak samo

W lutym ubiegłego roku zrobiłam pierwszą wycieczkę w te okolice (tu link). Bardzo nam się one spodobały. Postanowiłam więc znów tam zajrzeć. Tym razem w jesiennym anturażu. To już dało inne spojrzenie na okolicę.

 

patrzymy przez zasłonę z liści

Wreszcie jesienne barwy na trasie

Tyle na nie czekaliśmy i przynajmniej raz się z nami spotkały. Chociaż i to nie było od początku pewne. 

 

 

Szlakiem nadwiślańskich rezydencji – Baranów Sandomierski

Wycieczka Fundacji Wczoraj dla Jutra, na którą się wybrałam niedawno, zakończyła się zwiedzaniem zamku w Baranowie Sandomierskim.

Dotarliśmy tam po południu. Frontowa fasada była oświetlona słońcem, a w parku otaczającym zamek można było podziwiać dorodne pomnikowe okazy drzew.

 

zamek wyłania się zza drzew parku

Szlakiem nadwiślańskich rezydencji – Dzików

Już w tytule pojawia się problem – Dzików był oddzielną miejscowością, w której Tarnowscy mieli swoją rezydencję. Obecnie to część Tarnobrzega. Ponieważ przewodnik oprowadzający nas po rezydencji jak ognia unikał słowa Tarnobrzeg, uznałam, że słusznie będzie podać w tytule nazwę historyczną – Dzików.

Kolejny problem pojawia się przy określaniu typu owej rezydencji. Oficjalnie to Zamek Tarnowskich w Dzikowie. Zamkiem była ta rezydencja do czasu rozbudowy w XVIII wieku. Potem zamek nabrał charakteru pałacu. Liczne przebudowy, pożary, zawieruchy wojenne spowodowały, że obecnie widzimy przed sobą pałac, ale nazywamy go zamkiem. Proste. Nie?

 

Zamek Tarnowskich w Dzikowie

Szlakiem nadwiślańskich rezydencji – Sandomierz

W słoneczną październikową niedzielę wybrałam się na wycieczkę zorganizowaną przez Fundację Wczoraj dla Jutra. Zapowiadała się wyprawa szlakiem bardziej lub mniej znanych rezydencji. Postanowiłam dać się zaskoczyć organizatorom i pojechałam na luzie, bez wcześniejszego przygotowania. Okazało się, że to całkiem przyjemny pomysł na zwiedzanie. 

 

widok w stronę Wisły w Sandomierzu 

Mam problem z rynkiem w Lublinie

Rynek nie jest duży. Jest otoczony zabytkowymi kamienicami. Renesans, że się tak wyrażę, bije po oczach. A jednak nie jest łatwo ten rynek zwiedzać, a jeszcze trudniej opisać. Spróbuję wyjaśnić, dlaczego tak sądzę. 

 

kamieniczki widziane z Wieży Trynitarskiej
 

Wybraliśmy się nad Żarnówkę

Miała to być powtórka z wycieczki, która odbyła się równo 5 lat temu (tu link do relacji). Ot, spokojny spacerek nad rzeką. 

 

Ulicą Jezuicką w prawo

Taki początek zwiedzania Lublina przyjęłam. Koledzy pomaszerowali ze mną.

Przed nami pyszniła się Wieża Trynitarska. Ta oryginalna nazwa wieży nie jest wzięta z powietrza. Związana jest z zakonem trynitarzy, czyli  Zakonem Trójcy Przenajświętszej, który miał swoją siedzibę w pobliżu wieży na terenie zabudowań należących do zakonu jezuitów. A po kasacie zakonu jezuitów wieża przeszła w ręce trynitarzy (na niezbyt długi czas).

 

Piekło Niekłańskie, czyli wygrana na loterii pogodowej

W sobotę maszyna losująca zaproponowała na niedzielę deszcz, silny wiatr, zachmurzenie i niewielką nadzieję na słońce. Najpóźniej zapowiadał się deszcz w okolicach Niekłania, tam więc wyruszyliśmy. Trasę wybrałam asekuracyjną z możliwością szybkiego odwrotu w razie, gdyby jednak na loterii wygrał deszcz.

zrobiło się jesienie i zimno
 

Pasmo Oblęgorskie na początku jesieni

Przechodziliśmy je ostatnio odcinkami – raz z jednego końca, raz z innego. I wreszcie wybraliśmy się na przejście od Kuźniackiej Góry do Baraniej.

Startujemy w Kuźniakach. Wypada sprawdzić, jak się miewa nasz ulubiony zabytek techniki – dziewiętnastowieczny wielki piec „Jadwiga”. Gdyby nie to, że dobrze go pamiętamy, to przeszlibyśmy obojętnie obok płotu, zza którego prawie wcale go nie widać. Taki jest zarośnięty wybujałymi drzewami i krzakami.  

 

wielki piec w Kuźniakach (zdjęcie robiłam znad ogrodzenia)

Świat, który został w pamięci

Ten świat był. Zaludniali go ludzie, którzy mieli swoje zwyczajne sprawy, rodziny, przyjaciół. I nagle zostali z niego przemocą wyrwani, unicestwieni. Współcześni żyją swoimi sprawami, dobrze jednak przypominać im o tym, co było. Pamięć powinna przetrwać dłużej niż rozpadające się w proch materialne ślady tamtego świata.

To świat Żydów, którzy lata całe żyli w naszym mieście i okolicach, a z nadejściem wojny zostali przez Niemców odczłowieczeni, pozbawieni praw i godności, wreszcie stłoczeni w getcie i w końcu wywiezieni z niego na śmierć. Los tych ludzi, ich wojenną tragedię przypomnieli po latach organizatorzy festiwalu „Werk Alef”, który odbywa się w 82 rocznicę likwidacji skarżyskiego getta.

 

Wycieczka czy grzybobranie?

To się okaże. W każdym razie zaplanowałam wycieczkę. W terenie leśnym. Grzybobranie trudno więc było wykluczyć. Z tym, że ja znajduję jednego prawdziwka na jakieś 5 – 10 lat. Nie było obaw, że mnie wciągnie. A jednak…

Przy tym prawdziwku nastąpił przełom. Sama go znalazłam. A za chwilę kolejnego. I wpadłam po uszy. 

 

Mój ci on jest, chociaż ślimaczki też go lubią.
 

Nad Łabą przed zachodem słońca

Ten wpis jest dodatkiem do relacji z wycieczki do Saksonii. 

Tym razem znajdziemy się nad Łabą w Czechach. Nad tą rzeką leży spore miasto Děčín z okazałym zamkiem na skale, kolorowymi kamieniczkami w centrum, secesyjną synagogą. Te obiekty widziałam z okna autokaru, czyli ich wspomnienie zachowuję dla siebie, bez relacji fotograficznej.

Po opuszczeniu centrum jedziemy jeszcze na południe i lądujemy w dzielnicy, a może oddzielnej miejscowości, Nebočady. 

 

złota godzina nad Łabą
 

W lasach na południe od Ruskiego Brodu

Jesień jeszcze nieśmiało barwi pierwsze liście. Na razie króluje zieleń. Poza tym spotyka się tam mnóstwo nadzwyczaj uprzejmych ludzi z wiadrami, koszami i siatkami pełnymi skarbów – wszyscy witają się nawzajem i uśmiechają. Aż miło wejść do takiego lasu.

 

Kilka obrazków z Kielc

Jeśli znacie Kielce, pomyślcie, co mogę pokazać, a po dotarciu do końca tekstu, sprawdźcie, ile macie „trafień”. Dla ułatwienia dodam, że poruszamy się w ścisłym centrum.

Na początek mały suplement do wpisu sprzed kilku dni, kiedy odwiedziliśmy grób Bolesława Łaszczyńskiego w Bolminie (tu link). Jego starszy brat, Stanisław nie ma grobu. Zginął w pierwszych dniach wojny w Kielcach. Miasto uczciło pamięć tego wybitnego człowieka wystawiając w miejscu, gdzie został zastrzelony, coś, co nie jest typowym pomnikiem, ale tablicą pamiątkową też nie. To bryła w kolorze miedzi (na pewno nieprzypadkowo), a sama tablica zawiera elementy nawiązujące do elektrolizy miedzi. 

 

bryła na rogu ulic Sienkiewicza i Paderewskiego 

 

Na spotkanie z Górą Dobrzeszowską i Sylwanem

Wyruszyliśmy z Dobrzeszowa. Szliśmy szosą na północ, po jej lewej stronie wyłaniała się z mgieł poranka nasza góra. 

 

ruszamy na trasę

 

Spuścizna Johanna Friedricha Böttgera

Był to człowiek nietuzinkowy. Alchemik. Próbował wyprodukować złoto zamieniając w nie inne, nieszlachetne metale. Musiał uciekać przed swoimi mocodawcami, kiedy eksperymenty nie dawały pożądanego efektu. To jego nazywają twórcą europejskiej porcelany, udało mu się bowiem odkryć sekrety produkcji tego białego złota przez wieki skrywane przez prawdziwych wynalazców porcelany – Chińczyków. Pojawiają się głosy, że to raczej jego mentor, Tschirnhaus, odkrył tę tajemnicę, a Böttger jedynie kontynuował jego dzieło. Nie sprawdzimy tego, wypada cieszyć się tym, co jeden z nich wynalazł, a potem on i kolejne pokolenia twórców rozwijali i udoskonalali. 

 

 

Historyczno-geologiczny spacer w okolicach Małogoszcza

Zanim o nim opowiem, wyjaśniam – nazwa Małogoszcz jest rodzaju męskiego i takich form tej nazwy możecie się spodziewać w relacji. 

 

rynek w Małogoszczu
 

Miśnia – z teraźniejszości do średniowiecza

Taką podróż w czasie oferuje spacer po miśnieńskiej starówce. Zachowało się tu wiele uroczych średniowiecznych kamieniczek – wąskich, wysokich, kolorowych, z ciekawymi portalami. 

 

na początek jednak współczesność - herb miasta na pokrywie włazu kanalizacyjnego
 

Bolmin – wycieczka z misją

Misją zajmiemy się na zakończenie wyprawy. Najpierw zwykła turystyczna rutyna.

Skoro Bolmin, to start z parkingu przy kościele pod wezwaniem Narodzenia NMP. 

 

widok z trasy na kościół górujący nad okolicą

Spokojny spacer w Lasach Suchedniowskich

Planowałam przyjemną i ambitną trasę za Kielcami, ale nagłe pogorszenie pogody i niejasne prognozy na środę sprawiły, że wybrałam trasę znaną i w pobliżu domu. Czasem za plecami słyszałam pomrukiwania, że całkiem niedawno tędy szliśmy, ale cóż było robić – szliśmy dalej.

Wystartowaliśmy na wzgórzu Barbarka, skąd tym razem nie było żadnych widoków. Całą okolicę spowiła mgła.

 

znikający pejzaż
 

Wrzos między latem a jesienią

Koniec lata zwiastuje kwitnący wrzos. Trzeba przyznać, że już raczej przekwitł, takie upalne i suche lato mamy w tym roku. Na upalną wrześniową niedzielę wybrałam inny Wrzos – wieś w gminie Przytyk. Ma ona wielowiekową historię jako wieś szlachecka. Gdzie najłatwiej spotkać ślady tej przeszłości? W kościele i na cmentarzu, rzecz jasna.  

 

rozeta frontonu kościoła
 

Jedlnia – w lesie i nad wodą

Startujemy na stacji kolejowej w Jedlni Kościelnej. Dalsza wędrówka, jak przewiduję, odbędzie się bez problemów, bo prowadzi nas szlak zielony. To się jeszcze okaże.

Początek szlaku niezbyt pociągający – ot, skromny las, droga chyba niegdyś asfaltowa. Ciepło. Nic szczególnego.

 

początek wędrówki

Na czerwonym szlaku z Wąchocka do Skarżyska

Ostatnio chadzamy jedynie częścią tego szlaku – od Marcinkowa, a teraz poszliśmy na całość. Startujemy na stacji kolejowej i kierujemy się bez ociągania nad zalew.

 

zapora na Kamiennej

Koniec wakacji, a nad zalewem w Borkowie cisza

Środowy poranek nad zalewem w Borkowie był cichy i spokojny. Jedynym hałasem było postukiwanie narzędzi pracowników układających dach na jednym z domów w okolicy. Towarzystwo też senne jakieś i jakby niemrawe. 

 

zalew w Borkowie

Jak to z koziołkami było

Czy znacie herb Lublina? Oto on:

 

herb miasta na Nowym Ratuszu
 

Jak trafiłam na urodziny Käthe Kollwitz

Jak tylko się dowiedziałam, że będę w Moritzburgu, postanowiłam zajrzeć do domu, gdzie ta artystka spędziła ostatnie miesiące życia. Miałam na to malutkie pół godzinki, ale dla chcącego nic trudnego.

 

tak ten dom wygląda od strony ulicy

Pałac Moritzburg – od polowań do Kopciuszka

W latach 40. szesnastego wieku książę Moritz Saksoński urządził swój pałacyk myśliwski nieopodal Drezna. Nazywał się on Dianenburg na cześć bogini łowów, Diany. Ta nazwa jednak się nie przyjęła i pałac jest nazywany od imienia księcia Moritza. 

Jakieś dwa wieki później władca Saksonii i król Polski uznał, że tak skromny pałacyk jest poniżej jego oczekiwań i pozycji, zlecił rozbudowanie rezydencji i oto mamy barokowy pałac z czterema wieżami.

 

ta niższa to pałacowa kaplica

Zwiedzamy Chęciny, część 2

Jak wiecie z poprzedniego wpisu, sporo już w Chęcinach obejrzeliśmy. Ale to jeszcze nie wszystko.

Kierujemy się w stronę odrestaurowanej dawnej synagogi. Obecnie w tym siedemnastowiecznym budynku działa Centrum Pamięci Kultury Żydowskiej.

 

tak dawna synagoga wygląda teraz

Zwiedzamy Chęciny

Nic szczególnego, powiecie. Wszak każdy bez problemu może się tam wybrać na zwiedzanie. Każdy, owszem. Ale nasza grupa od zawsze traktowała Chęciny jako miejsce startu lub zakończenia wycieczki i zaglądała do jednego lub dwóch obiektów. A bywaliśmy tam często i od dawna, stąd wspomnień się nazbierało. Przyszła pora, żeby je usystematyzować i połączyć w jednej wycieczce.

 

Pillnitz – miejsce dworskich rozrywek

W niewielkiej odległości od Drezna, bezpośrednio nad Łabą znajduje się piękna posiadłość, którą pod koniec XVII wieku nabył brat późniejszego króla Augusta Mocnego. 

 

Łaba w Pillnitz

 

Barokowy ogród Großsedlitz i jego opowieści

Najpierw nasz bohater przedstawi się szanownym czytelnikom. Ten prawie osiemnastohektarowy ogród znajduje się w Saksonii. Niedaleko Drezna.  Prezentuje sztukę ogrodów barokowych w stylu francuskim w nienaruszonej postaci. Bez jakichkolwiek wpływów innych stylów ogrodowych.

 

fragment ogrodu

Bastei – to samo miejsce, a nie tak samo

Kiedy 10 lat temu zwiedzałam tę najsłynniejszą formację skalną Szwajcarii Saksońskiej, byłam przerażona tłumami zwiedzających i zachwycona urodą miejsca. Co się zmieniło? Tym razem zwiedzanie w piątek, czyli tłumy ociupinkę mniejsze. Trasa zwiedzania inna, to i urodę skał można było zobaczyć w nowej odsłonie. 

 

skały i ludzie - właściwa proporcja

Chmielów potrafi zaskoczyć

I nie musi to być wpadnięcie do strumienia, które przydarzyło mi się w lutym. Postanowiłam odczarować tamtą traumę i zaplanowałam wycieczkę do wąwozów w okolicach Chmielowa. Musiała mieć jednak inny przebieg niż tamta, pechowa. 

 

zwykle zaczynamy zdjęciem Kamiennej, a teraz nie - bociany z Chmielowa