Na starym nowym szlaku

Stary on jest, bo już ładnych parę lat występuje w terenie i na mapach. Nowy, bo właściwie przez nas nieużywany – czasem się przeszło jakiś jego fragment i tyle.

Na tę niedzielę wybrał go dla nas Janek, który dzielnie prowadził całą wycieczkę zielonym szlakiem z okolic szosy Skarżysko-Szydłowiec aż do punktu początkowego szlaku, a potem na przystanek autobusowy w Skarżysku.

Ciekawa byłam, czy jest na tym szlaku coś ciekawego. Jeśli i czytelników zżera podobna ciekawość, niech czytają dalej, to się okaże.

Na początek drobne zaskoczenie – jakiś taki jakby odświeżony ten szlak. Zieleń pasków dobrze widoczna na tle jesiennej szarości.

Maszerujemy lasem. I tu się przyznam, że prosiłam Janka o jaką porządną leśną drogę, może wreszcie bez błota. Ta się właśnie taka okazała – szeroka, sucha. A jak się jakaś kałuża trafiła, to tylko jako urozmaicenie trasy. 

na szlaku 

Na oczach mi się kładzie ta ziemia uroczna *

O jakiej ziemi pisał i śnił poeta? O tej, która „garbata od gór łysych, leśna i obłoczna uśmiecha się jak stary, zamyślony człowiek”*.

Uśmiechała się do nas ta ziemia przez cały piątkowy wieczór z fotografii, wierszy i opisów.

widok z wieży klasztoru na Świętym Krzyżu na Pasmo Jeleniowskie 

Ballada o drodze

Jest to droga w Sieradowickim Parku Krajobrazowym. Na mapie wygląda świetnie. Aż chce się nią iść.  Zobaczcie sami:

 tytułowa droga prowadzi od Podlesia do Dobrej Dróży 

Szlakowi piekielnemu już dziękujemy

I to na dłuższy czas. Na niedzielnej wycieczce tak nas, skubaniec, wystawił, że szkoda gadać.

A taką piękną wycieczkę zaplanowałam…

Wystartowaliśmy w Piętach – tam niewielki staw. Pomyślałam: będzie wycieczka od stawu do stawu. 

staw w Piętach 

Bliżej domu

Jesień w pełni; póki co zimy jeszcze nie widać. Szkoda tylko, że dni będą coraz krótsze, bo na dalsze wyjazdy zbyt mało czasu i jesteśmy zmuszeni kręcić się po najbliższej okolicy.

Tym razem wyruszyliśmy ze Starachowic do zalewu na Lubiance. 

zalew na Lubiance

Słońce wyjrzało!

Zupełnie bez zapowiedzi. Miało się nie pokazywać i w zastępstwie wysłać deszcz. A tu taka niespodzianka!

Trochę się z nami droczyło i czasem chowało się za chmury, ale było. I uprzyjemniało marsz.

Startujemy w Pile, gdzie tradycyjnie odwiedzamy 6 pomnikowych dębów bezszypułkowych. 

 jeden z dębów w charakterze pars pro toto 

Wspomnień czar

Dostałam niedawno prezent. Wiersz. Przeczytałam go raz, drugi i jeszcze raz. I czuję, że autor mówi to, co i ja bym chciała powiedzieć, ale nie potrafię.

Podzielę się z czytelnikami bloga tym wierszem. Przeczytajcie, może niektóre myśli są i wam bliskie.

Kim jest autor wiersza? To zaprawiony w bojach świętokrzyski turysta – Ob.Wieś. Ja wędrowałam z nim raz, może dwa, bo, jak to mówią koledzy, „wyemigrował do stolicy”. Ale ma „w nogach” wiele świętokrzyskich (i nie tylko) tras. Na stołecznej emigracji tęskni za ziemią rodzinną, często tu wraca. I stąd pewnie ten wiersz. 

autor wierszy przygotowuje kanapki, grupa podziwia widoki (Kozi Wierch - lata osiemdziesiąte)

Taki dzień się zdarza raz

Sala Nowej Galerii w Miejskim Centrum Kultury w Skarżysku wypełnia się z wolna, goście spacerują i oglądają obrazy.  Najwięcej emocji budzą bukiety bzu. Jakby świeżo zerwane, a to przecież listopad. Nie sposób przejść obok nich obojętnie. 

wiosenne bzy - obrazy autorstwa pani Barbary Obary

Niespodziewanie zrobiło się zimno

I to bardzo zimno. Do tego wietrznie. Wiatr od wschodu.

Krótko mówiąc – słaba perspektywa wycieczkowa.

Mimo wszystko wyruszyliśmy na środową trasę, która okazała się inna niż wstępnie planowana, ale w ogóle była. I to jest ważne.

Bus dostarczył nas do wsi Kopcie, skąd pomaszerowaliśmy na spotkanie wiatru czerwonym szlakiem (nazywają go „piekielny”, no, jeśli w piekle wieje, to czemu nie?).

Przy szlaku rosną potężne dęby, które co jakiś czas odwiedzamy. Niedługo będzie to prawie niemożliwe. Już teraz bobry przygotowały na rzeczce solidne rozlewisko. Pokonywaliśmy je po śliskich pniach, które jakaś litościwa dusza ułożyła nad wodą. Dalekie to od luksusu. Ciekawe, kiedy wykonawcy owego szlaku zadbają o przyzwoity mostek. 

pomnikowy trzystuletni Dąb na Stawidłach (albo na Stawiskach)

Nie wierzcie kobiecie

Obieca taka spokojną wędrówkę czarnym szlakiem, zapewni, że błota nie będzie, a potem ni z tego ni z owego zmieni zdanie i albo porzuci samotnie na skraju lasu, albo pociągnie za sobą w nieznane.

Nie wierzycie? Poczytajcie.

To jak było?

Na początek „zaliczyliśmy” przystanek kolejowy w Stykowie Iłżeckim (ta stacyjka była przez nas zaniedbana w tym roku bardzo – pora nadrobić zaległości), a potem pomaszerowaliśmy zgodnie szosą na północ. Oczywiście bez szlaku, ale po co taki na szosie? 

polna droga w okolicach Adamowa