Nowym pociągiem w nowy rok

Od lat marzyliśmy, żeby PKP przywróciło kursowanie pociągu ze Skarżyska do Ostrowca około godziny ósmej. Przy każdej zmianie rozkładu jazdy z nadzieją zaglądaliśmy do tabelek – i nic. Aż tu wreszcie się pojawił. Ów wymarzony pociąg rozpoczął regularne kursowanie 1 stycznia i postanowiłam uroczyście zainaugurować rok wycieczką, na którą nim właśnie pojedziemy.

I pojechaliśmy. Długo się nie rozkoszowaliśmy podróżą, bo raptem 10 minut, ale początek zrobiony. 

 nasz "złoty pociąg" 

Wysiedliśmy w Marcinkowie, bo stąd najbliżej do Parszowa, który jest tradycyjnym celem naszych noworocznych wycieczek. 

Kamienna w Marcinkowie 

 

Wiało okrutnie, więc szybciutko schowaliśmy się przed wiatrem w lesie. Z zimy w tym lesie jedynie zimno zostało, ale właśnie ono szczególnie sprzyjało marszowi.

Nie odmówiliśmy sobie kilku chwil postoju przy skałkach Pleśniówki. To oczywiście jedynie po to, żeby było co wrzucić na blog.

 skałki Pleśniówki 

Za lasem spokojny spacer w kierunku cmentarza – nic specjalnego, teren zmarznięty, więc nie było trudno przedzierać się przez chaszcze.

rozlewisko przy ścieżce, a właściwie miejscowe wysypisko plastikowych butelek 

 

I tu właściwie moglibyśmy zakończyć wycieczkę, bo cel osiągnęliśmy, ale wyłonił się mały problem – autobus, którym dotychczas się jeździło, przestał właśnie od pierwszego stycznia kursować. To chyba tak dla równowagi – kolej nam dodała możliwość dojazdu, to autobus zabrał powrót. Wypadało więc kolejny raz maszerować w stronę Skarżyska szlakiem. Za nic! Ostatnio zbyt często włóczyliśmy się w tej okolicy. 

Postawiliśmy na nowość – pójdziemy zaznaczonymi na mapie ścieżkami, które prowadzą na skraj miasta. Pomysł świetny – ścieżki (a raczej przyzwoite leśne drogi) są nie tylko na mapie, w terenie też. Należało jedynie zmienić kierunek marszu z północnego zachodu na północny przed dotarciem do rzeczki. 

kto by się oparł urokowi takiej drogi?

 

Jak zaplanowane, tak zrealizowane. Nawet natrafiliśmy na niebrzydką wychodnię skalną przy drodze. Las miejscami przerzedzony w tej okolicy – albo po wyrębie, albo nowe nasadzenia. Były jednak i ładne miejsca.

wychodnia skalna w obniżeniu terenu

 

Szliśmy sobie przecinką i wtedy właśnie kolega Staszek, który szedł pierwszy, zatrzymał się w miejscu jak wryty. Prawie go pacnęłam nosem w plecy. Wychyliłam się i mnie też zamurowało – byliśmy na szczycie pagórka, a u jego stóp po drodze spokojnie przebiegała wataha dzików. Pierwszy biegł potężny odyniec, a za nim mniejsze dziki. Cisza zapadła grobowa. Bałam się poruszyć, ale po piętnastym dziku ożyłam i wyjęłam aparat z pokrowca. Chyba nie usłyszały – pierwsze zdjęcie robiłam trzęsącymi się rękami, ale drugie już można pokazać. Na więcej nie miałam odwagi.

 ten chyba młody, bo biegł jako jeden z ostatnich 

Przebiegły. Skierowały się na północ naszą planowaną drogą. Nikt by mnie nie zmusił, żebym poszła za nimi. Ruszyliśmy na północny zachód prosto w kierunku rzeczki.

Na szczęście podmokły teren przy brzegach był zamarznięty, rzeczka wąziutka i się przeszło. 

 nurt Kaczki (ta rzeczka tak się nazywa)

A potem to już o rzut beretem odgłosy polowania, przed którymi uciekały dziki, i bita droga znana nam z poprzednich wycieczek. To ona nas wyprowadziła z lasu na szosę.

Po drugiej stronie szosy widać było kolejną leśną drogę, wystarczyło wejść na nią i mogliśmy dotrzeć pieszo do domu (za jakąś godzinkę, albo półtorej). Ale dziki tak nam popędziły kota, że nawet nie spojrzeliśmy na tę drogę, tylko szosą pomaszerowaliśmy do widocznego na horyzoncie przystanku. 

dąb przy szosie

jeden z przydrożnych krzyży, jakie ustawia mieszkaniec Kałkowa  Jan Bidziński 

 

Autobus czekał na nas. I jak tu nie skorzystać z okazji? Z pomiaru trasy na mapie wynika, że przeszliśmy ok. 12,5 kilometra. Nową drogę mamy „obcykaną”, ale nie wiem, czy się odważymy jeszcze kiedy nią pójść. 

Zdjęcia tym razem tylko mojego autorstwa