Jak budować zamek, to porządnie

Jakoś tak na początku 14. wieku wielmożny Jakub (a może jednak Krzesław – uczeni nie są co do tego zgodni) z rodu Odrowążów wzniósł zamek w Podgrodziu, które obecnie nosi nazwę Rembów. Sam zamek nazywał się Szumsko, czyli mamy lekki bałagan nazewniczy. 
Podczas budowy coś jednak nie poszło jak należy – góra, na której budowano, okazała się nie litą skałą, a lessowym wzgórzem. A i budulec na zamek czerpano w okolicy, kamień nie najlepszy się okazał. Nie miał więc szans ten zamek, żeby się utrzymać. Kolejni właściciele – Kurozwęccy zabrali manatki, spakowali cały cenny dobytek i opuścili zamek. Od piętnastego wieku zaczęła się rozbiórka. Podobno okoliczni chłopi sporo budulca na chałupy z zamku zyskali. A taki ładny zamek był…

tak podobno mógł wyglądać zamek Szumsko w Rębowie (źródło obrazka w opisie pod nim) 

wzgórze zamkowe

 

Teraz można spacerowym krokiem wdrapać się na zamkowe wzgórze, spojrzeć w stronę niegdysiejszej fosy. Przewodnik pokaże nawet otwory, które podobno do jakichś dawnych piwnic prowadzić mogą. W każdym razie miejsce dawnej bramy wjazdowej jest – przechodziłam, wąska ta brama się wydaje. 

doskonałe podejście na wzgórze zamkowe

niegdysiejsza brama wjazdowa 

mury obronne

pozostałość murów  zamkowych

 

Przewodnik (nikt inny, tylko sołtys Rembowa, pan Zbigniew Feldman) ogłosił konkurs na najstarszego zdobywcę zamku. Wygrał ktoś, kto się przyznał do wieku 73 lata. Ale, jeśli wierzyć legendzie, to tylko dlatego ta wygrana była możliwa, że nie byliśmy na zamku w Niedzielę Palmową, bo wtedy w zamku pojawia się wiekowy "turysta" – duch jednego z Odrowążów – rycerza Mszczuja, który snuje się w rozpaczy po stracie żony i dzieci. Żonę zamordowali Tatarzy, a dzieci ukryte przez nią zmarły z głodu lub braku powietrza w lochu, nie doczekawszy powrotu ojca.   

fragmenty murów zamku

 

Cóż, Kurozwęccy opuścili Rembów, ale we wsi zamieszkali w późniejszych czasach inni szlachetnie urodzeni – Sienieńscy. I to zapewne temu rodowi zawdzięczamy wybudowanie w Rembowie dworu. Powstał on prawdopodobnie w 17. wieku. I nawet jakimś cudem do naszych czasów zachowały się pozostałości owego dworu. Z daleka nie bardzo one dwór przypominają, ale z bliska można zauważyć nawet kamienny portal w jednej ze ścian budynku, który prawdopodobnie był alkierzem.  W innej ścianie tkwi kamienne obramowanie okna. Zachowała się też dworska piwniczka. 

dwór w Rembowie 

prawdopodobnie alkierz dworski (ten pierwszy z prawej, reszta to późniejsze dodatki zapewne)

oryginalne kamienne detale (można je oczywiście zauważyć na pierwszym zdjęciu dworu)

A i drzewa wokół rembowskiego dworu wyglądają na stare. Jedno z nich to pomnik przyrody – pięćsetletni cis pospolity. Duże to drzewo, trzeba przyznać. 

cis z Rembowa (bez sztafażu, ale pobliskie drzewa chyba wystarczą dla porównania i oddania wielkości)

 

Jak na małą wioskę to zaskakująco dużo ciekawostek ma ten Rembów. Nieprawdaż?

Zdjęcia – moje