Blaski i cienie rezerwatu Rosochacz

Tak się złożyło, że właśnie mija 15 lat od mojej pierwszej bytności w tym rezerwacie. Skromny jubileusz został uczczony ponowną wizytą. Jedenastą. Jak się okazuje, bywamy tu średnio raz do roku. Nie mamy tylko żadnych wizyt zimowych, co można przecież nadrobić. 

Z odwiedzin w Rosochaczu najtrudniejsze są właśnie te letnie, bo intensywne słońce przebija się plamami przez korony drzew, większość lasu jest spowita w cieniu, a plamy światła rażą w oczy i psują efekt na zdjęciach. 

 

 Świętojanka w słońcu i cieniu

Świętojanka płynie jak zawsze – spokojne, czasem z bystrym nurtem na niewielkich przeszkodach. Wtedy tworzy szumiące malutkie kaskady.

 

rdzawa woda Świętojanki w lipcu 2006
 

spokojny nurt

 

rzeczka opuszcza rezerwat i zmierza ku słońcu

tym razem taki odcinek szybszego nurtu
 

Drzewa nad nią stoją na straży wody tak długo, jak się da.

 

strażnicy
 

korzenie umacniają brzeg, albo walczą o przetrwanie drzewa
 

A potem rezygnują z walki i upadają w poprzek stłumienia. Leżą i czekają na kolejne wypadki. 

 

tak było 15 lat temu

 

i teraz
 

Mostki nad podmokłymi miejscami odnowione, solidne. Dawniej nawet poręczy nie miały. 

 

mój pierwszy mostek w rezerwacie

 

pierwszy mostek koleżanki
 

Tablice informacyjne to chyba ciągle te same, co były kilkanaście lat temu. Tak, tworzywo sztuczne jest wieczne, najwyżej się przybrudzi i trwa na posterunku. A jednak nie - popatrzcie uważnie na tablice na obu zdjęciach, zauważycie od razu różnice w ich ustawieniu. Teraz podstawa zdecydowanie solidniejsza.

 

Szeroko reklamowany na tablicach świat roślin przy każdym pobycie odkrywa jakąś nową ciekawostkę. Tym razem jedna z koleżanek wypatrzyła interesujący okaz – takie niby niepozorne coś, a jednak…

 

hit wycieczki - gorysz błotny

 

owoc czworolistu w trakcie powstawania
 

niecierpek pospolity
 

W rezerwacie zadomowiły się bobry. Z nimi nie ma żartów. Wypatrzyłyśmy dwie tamy i solidne rozlewisko. Aż się chciało podejść bliżej, zrobić malownicze foto, złapać lustrzane odbicie lasu w rdzawej wodzie rozlewiska. 

 

rozlewisko wygląda jak zza krzaka
 

Pamiętam, że jeszcze we wrześniu ubiegłego roku udało mi się podejść do jednej z tam (wtedy jedynej). Teraz było to trudne do wykonania, wręcz niebezpieczne. Teren wokół lustra wody jest mocno podmokły, grząski, prawdziwe bagno. Rozum mówi – nie idź. Serce podpowiada – dasz radę, najwyżej buty przemoczysz. A rzeczywistość wciąga w bagienne podłoże powyżej kolana, rękom nie daje podparcia i nagle jesteś jak w filmie – tylko teraz ten film to prawda. Zaczyna cię wciągać. Rozpaczliwym wysiłkiem wyciągasz nogę z bagienka, lądujesz na innej części ciała i tylko plecak ratuje cię z opresji.  Nikt ci ręki nie poda, bo wszyscy za daleko i każdy pilnuje swojego tropu wśród wody i błota. W końcu jakimś cudem wyłazisz na powierzchnię, a życzliwa Świętojanka udziela ci pomocy w postaci dużych ilości czystej wody do obmycia największych zabrudzeń. 

 

 

Wniosek – na podmokłym terenie naprawdę trzeba uważać. Bardzo.

A na zakończenie pełnego wrażeń spotkania z Rosochaczem potężny dąb rosnący niedaleko wyjścia (ewentualnie wejścia) z rezerwatu.

 

I po przygodzie.

Mam nadzieję, że cienie naszej wyprawy we wspomnieniach zamienią się w blaski i z przyjemnością będziemy wspominać jubileuszowe przejście po ścieżkach rezerwatu. 

 

drzewo ze wspomnień - tym razem go nie spotkałyśmy
 

Zdjęcia – Edek i ja