Trochę się pokręciliśmy między Berezowem a Łączną

Wysiedliśmy na stacji w Berezowie i skierowali się w stronę Jędrowa. Szliśmy ulicą. A przy niej kwitną wiosenne krzewy.

 

Było też i przykre spotkanie – stary, niegdyś duży, z gankiem, drewniany dom już właściwie całkowicie się rozpadł. 

 

Ulica się kończy i możemy wejść do lasu. Zaraz na początku zauważamy malownicze rozlewiska. To na pewno nie Kamionka je tworzy. Może jakiś jej bezimienny dopływ. Rzecz jasna z dużą pomocą bobrów.

 

Tuż przy mokradłach prowadzi solidna ścieżka. I to ona wyjaśnia nam tajemnicę rozlewisk. Docieramy do ocembrowanego źródła. Na jednej z map nosi ono nazwę „Gazociągóweczek”. Wypływa z niego strumień, który tak się dalej ładnie przebija przez leśny teren. Co ciekawe, na jednym z drzew przy źródle zawieszono kartkę z wynikami analizy wody. No, nie są rewelacyjne – bakterie coli mają w niej używanie. Nikt nawet nie próbował skosztować tych rarytasów. 

 

Wydostaliśmy się na główną drogę równoległą do torów. Stale spotykamy tam kapliczkę na drzewie.

 

 

Dalej koledzy zauważyli kolejne ślady działania bobrów. Zasiedliły one strumień wypływający przepustem pod torami. Warto było i tu się zatrzymać na kilka chwil.

 

Dalej spokojnie zmierzamy w kierunku wsi Krzyżka. Na skraju wsi, jeszcze właściwie prawie w lesie, zauważamy ładnie odnowiony stary krzyż pod kasztanowcami, a przy nim efektowny kamień z datą MMXX. 

 

To pierwsza stacja Drogi Krzyżowej. Niedaleko kolejna, a potem idąc przez wieś spotykamy wszystkie. Widać, że dawno tu nie bywaliśmy, bo to dla nas nowość. 

 

Zanim jeszcze przejdziemy pod torami zatrzymujemy się przy starej dobrej znajomej kapliczce pod dębami.

 

dorodny dąb na skraju wsi

 

kapliczka w pobliżu torów
 

Potem wędrujemy przez wieś. Spotykamy kolejne stacje Drogi Krzyżowej.

 

Na końcu wsi – przy krzyżu i ostatniej stacji Drogi Krzyżowej skręcamy na wschód w pola. Droga dobrze znana. Rośnie przy niej mnóstwo tarnin, ale te jeszcze nie rozkwitły. Wszystkie w pąkach. Szkoda – mielibyśmy przejście ukwieconą aleją, a tak to krzewy szare.

 

Na południe od naszej drogi co jakiś czas wyłaniają się widoki na pola Podłazia. 

 

Przy drodze zaś czeka na nas kapliczka o dosyć dyskusyjnej urodzie – poszarzała, omszała, ale ciągle pamiętana i odwiedzana, o czym świadczą bukiety sztucznego kwiecia.

 

Opuszczamy naszą drogę i udajemy się kolejną, niezbyt porządną, bo zasypaną gałęziami, na południe. Tu zwykle w obniżeniu terenu natrafialiśmy na solidne, trudne do przejścia kałuże. Teraz sucho. W dodatku czekając na spóźnialskiego kolegę wpadłam na pomysł, żeby nieco zmienić trasę i sprawdzić, jaka to droga w tym miejscu prowadzi w las. Świetna droga. Doprowadziła do innej, na skraju lasu, którą i tak planowałam iść. Spotkanie z uprzejmym rowerzystą oraz jego hałaśliwymi pieskami spowodowało, że pomaszerowaliśmy prosto w pola, byle tylko się od nich odkleić. Wyszliśmy w połowie naszej ulubionej polnej drogi od Barbarki. Kolega Ed pobiegł, żeby obejrzeć z niej wiosenne widoki. Dla reszty grupy była to okazja do krótkiego odpoczynku.

 

na zachód

 

na wschód

 

wśród pól
 

Kiedy już dotarliśmy do kolejnej starej znajomej – kapliczki wśród pól, kolega Ed namówił nas na jeszcze jedną zmianę trasy. Przeszliśmy polami na południe równolegle do naszej zwykłej szosy. Uważam, że to świetny pomysł na zmniejszenie asfaltowych odcinków trasy.

 

i tu pola
 

W końcu jednak przyszło wejść na asfalt w kierunku Kapkazów. Stąd rozglądamy się po okolicy, fotografujemy pola Zagórza, Zaskala i Wiącki. Musimy bardzo uważać, bo na szosie ruch niezwykle ożywiony. 

 

pola i kopalnia w Zagórzu 

pola Wiącki

to samo, a nie tak samo

Przed Kapkazami skręcamy w polną drogę na zachód. Świetna jest. Z widokami na pola po północnej stronie i na kopalnię "Bukowa Góra" po południowej. Zauważam jedną jej niedogodność – pnie się stale w górę, a człowiek bez kondycji ledwo ciągnie w słońcu i wiosennym upale. Dobrze, że choć skowronki umilają wędrówkę.

 

 

 

pola i jeden z ich strażników 

 

 

kopalnia kwarcytu
 

W jednym z lasków porastających wzgórze robimy postój śniadaniowy i wleczemy się dalej, aż do miejsca, gdzie nasza droga dochodzi do kolejnej w kierunku Zaskala. To właściwie szczyt wzgórza i mogłyby być z niego niezłe widoki, ale cały jest porośnięty lasem i z widoków nici. No, chyba że na drogę. A i ta droga, zapowiadana jako polna, szybko zamienia się w asfaltową. W dodatku mała sesja foto zawilców i już muszę gonić za kolegami. 

 

przyczyna

 

i skutek
 

Nie gonię, to oni zawracają do mnie, bo nie spodziewali się kolejnej zmiany trasy. Między domami Zaskala zauważam porządną polną drogę. Nie była zaznaczona na mapie, to nie ujęłam jej w planach, a prowadzi we właściwym kierunku, możemy więc nią pójść. Skraca to nieco trasę i doprowadza do drogi, której koniec zwykle widywałam ze szlaku zielonego z Łącznej na Pasmo Klonowskie. Zawsze mnie ta droga intrygowała. Chciałam poznać jej przebieg. Teraz się udało. Droga świetna – szeroka, wygodna, z widokami na pola. 

 

droga - marzenie
 

Ba, nawet nasze Skarżysko widać z niej w dali na horyzoncie.

 

widok na Skarżysko i sąsiednie miejscowości

 

polna grusza
 

Wychodzimy w końcu na szosę ze szlakiem. 

 

to miejsce zawsze mnie intrygowało, teraz już znam drogę, która tu się zaczyna lub kończy w zależności od kierunku marszu
 

Nie uwierzycie, ale ta szosa była jednym z najważniejszych punktów mojego planu wycieczkowego. Taka pospolita, znana od lat. Co mnie do niej ciągnęło? Otóż, byłam ciekawa, jak wygląda po remoncie i jak on wpłynął na jakość wędrowania. Jest dobrze. Szosa nic się nie zmieniła. Ale na poboczu pojawił się wygodny chodnik oddzielony od szosy rowem. Teraz można wędrować bez obaw o spotkanie z ogromnymi ciężarówkami wiozącymi kamienny urobek z kopalni. 

 

cel osiągnięty, można kończyć wycieczkę
 

przed nami Czerwona Górka
 

Świetnie się wędrowało, ale w końcu zobaczyliśmy znajomy widok na wiadukt i stację w Łącznej. Teraz, w otoczeniu kwitnących krzewów, nawet i ona robi się miej techniczna. 

 

Podsumowanie:

Trasa miała długość 15,3 kilometra. Mogę ją polecić każdemu, kogo nie zwiodą liczne meandry, jakie dodaliśmy dla nabrania rozpędu, czyli w poszukiwaniu nowych miejsc. Trzeba tylko dobrze pilnować drogi i stale czujnie obserwować mapę. Ale po dziesiątym przejściu już będziecie szli tak jak my – na pamięć. Wszystkie drogi dobre na rower. No, może nie te, które wybrałam, mimo iż nie są zaznaczone na mapie turystycznej, ale z nich można śmiało zrezygnować.

 

Zdjęcia – Edek i ja