Trochę zimy zimą

Na razie nieśmiałe początki. Śniegu napadało niedużo, ale i tak mi buty kompletnie przemiękły (o impregnacie się zapomniało). Mrozik sympatyczny, tak nieco poniżej zera. Wiatr raczej nie dokuczał. No, może z wyjątkiem jednego odcinka, gdzie pokazał swą moc.

Tak więc mamy idealne warunki na środową wycieczkę. 

zimowe pola - co też tam tak dymi?

Startujemy w Mircu. Jest tuż po wschodzie słońca, co widać, kiedy się rzuci okiem na prawo, czyli na wschód.

 słońce wychyla się nieśmiało

i "daje popalić"

Jeśli wschód jest po naszej prawej stronie, to znaczy, że wędrujemy na…? Północ. Oczywiście!

polna droga na północ od Mirca

 

Opuszczamy nieco śliski asfalt i maszerujemy czarnym szlakiem rowerowym, zahaczamy o Tychów Nowy i dalej - w stronę Trębowca. Za bardzo nas ten szlak ściąga na zachód, wiec ładujemy się w łąkę, chociaż mapa wyraźnie mówi „Nie idźcie tam, spotkacie dopływ Iłżanki. Będzie kłopot”. Ale mapa swoje, my swoje. Rzeczkę spotkaliśmy – ładnie się prezentuje. Przejść jej nie daliśmy rady – trzeba było wracać do szlaku z mostkiem.

 zabudowania Tychowa Nowego

pola Tychowa Nowego

na polnej drodze z Tychowa Nowego do Trębowca  

pola na południe od Trębowca

"przejdziem Wisłę, przejdziem Wartę", ale tu szukamy nieodległego mostku

Z Trębowca maszerowaliśmy nowiutkim asfaltem (kładziony niedawno, pokazywany u nas 2 tygodnie temu, dziś ścieli się pod nogami jak dywan).

stary dom w Trębowcu

zimowa wersja nowej drogi z Trębowca do Osin  

zakole Iłżanki na północ od Trębowca 

cywilizowana przyroda na uwięzi

  

Nie wszyscy lubią takie asfaltowe dywaniki, więc opuszczamy szosę i udajemy się zielonym szlakiem rowerowym w kierunku Osin. Tutejsze pola jeszcze świętokrzyskie, ale las na horyzoncie już mazowiecki. 

 widok z polnej drogi w stronę Osin

na czatach

w stronę lasu

W mazowieckim lesie warto zajrzeć do rezerwatu „Dąbrowa Polańska”. Teraz, zimą skromnie się on prezentuje, ale wiosną to tu podobno zatrzęsienie roślin, które kwitną i wabią przyrodników oraz owady. 

droga w rezerwacie

pozostałości jesieni

śniegowa okiść  

pień

sarenki hasające na polach Pomorzan 

 

Za lasem, na skraju wioski, prawie pożarła nas straszliwa bestia, ale udało nam się oddalić na zaplanowaną trasę.

I co? Straszna?

 

Nie będę owijać w bawełnę – ten polny odcinek dał nam solidnie w kość. No, wiało tam okropnie. I wietrzysko zimowe – zimne. Oczywiście – w pysk. Ale i to przetrzymaliśmy, a widoki na mazowieckie pola i jedyny wiatrak w okolicy wynagradzały trudy wędrówki.

energetyczny krajobraz

 walczący z wiatrem

samotnik

 zapomniane słoneczniki smagane wiatrem

uśpione pole

okazały głaz narzutowy przy polnej drodze

 

Ostatnim punktem programu wycieczki było oglądanie nieczynnego kamieniołomu w pobliżu Wierzbicy. Dla mnie była to atrakcja z gatunku „zdechnę, ale zobaczę” i zmordowana prawie dwudziestokilometrową trasą po dwutygodniowej przerwie w chodzeniu postanowiłam tym razem odpuścić. Szef zajrzał – podobno nic specjalnego.

koniec wędrówki coraz bliżej

hałda zamiast kamieniołomu

Zdjęcia – Edek, Janek i ja