Nie jesteśmy z cukru

Ale z ortalionu też nie. I dlatego mimo zapowiadanych „opadów deszczu o umiarkowanym natężeniu”* wyruszyliśmy na trasę, ale wybraliśmy łatwą do modyfikowania i prowadzącą do domu. Sprytne, nie?

Rano lekko mżyło. Z domu wyszłam bez otwierania parasolki. Ale już po opuszczeniu autobusu, który dowiózł nas na Bernatkę, wszyscy wyciągnęli parasolki. Oczywiście, wszyscy, co je mieli. Jeden nie miał. Ale nie narzekał, chociaż opady stawały się coraz intensywniejsze. Nie, żeby ulewa, ale jednak bez przerwy.

podwójna kapliczka na Bernatce 

 

 

drzewo, którego powolne znikanie obserwujemy od kilku lat

 

Mimo wszystko maszerowaliśmy dziarsko leśną drogą, kałuże się omijało, zdjęcia robiło. 

na drodze

fotografia w trudnych warunkach pogodowych

 

Mieliśmy również ucztę przy stołach, które jeszcze jakimś cudem ostały się przy żółtym szlaku (duża część tych miejsc odpoczynku padła łupem niezidentyfikowanych miłośników rąbania i podpalania).

 szarlotka z deszczem

i na szlak!

Wariant optymistyczny trasy zakładał udanie się na cmentarz partyzancki na Skarbowej Górze, ale natężenie opadów tak wzrosło, że postanowiliśmy skrócić trasę i udać się w stronę domu. I w ten sposób zrobiliśmy sobie jedenastokilometrowy spacer w miłym towarzystwie, dzień nie został zmarnowany, a pogoda i tak się po południu zdecydowanie popsuła. 

stopa dinozaura albo pień buka - co kto woli

 

*cytat z prognozy pogody TVP3 Kielce 

Zdjęcia – Janek i ja