Szary dzień nad Czarną

Trzy lata temu wymyśliłam trasę nad Czarną. Była to jedna z najbardziej kolorowych i malowniczych wycieczek w tej okolicy (tu link). Po upływie tego czasu stanowczo można powtórzyć swój autorski pomysł. Jedno jest pewne – nie będzie tak samo. 

 

wspomnienie sprzed trzech lat
 

Znów startujemy z wędkarskiego parkingu nad Jeziorem Czarnieckim. Tym razem rezygnujemy z obejścia akwenu. Tylko kilka fotek  w nadziei, że się jednak rozpogodzi i po zakończeniu trasy będzie słonecznie. Zobaczymy…

 

grudniowa szarość

Idziemy szlakiem na zachód. Po wejściu do lasu zaczynam się denerwować – drzew zdecydowanie ubyło. Obawiam się, że wycięto te ze znakami. Na szczęście nie jest aż tak źle. Parę drzew jednak się uchowało i możemy spokojnie maszerować zgodnie z planem. 

 

O tej porze roku łatwiej podejść do rzeki, bo krzaki nie utrudniają dostępu. Zaliczam więc małe spotkanie z Czarną w miejscu, gdzie chętne obozują wędkarze. Skąd to wiem? Pozostałości ogniska, a do tego śmieci. Niestety, to one towarzyszą nam podczas całej trasy w każdym miejscu, gdzie podchodzimy na brzeg rzeki czy zalewu. 

 

Zalew w Janowie opustoszały, cichy. Zatrzymujemy się tylko na chwilę.

 

Zmierzamy w kierunku donośnego szumu wody w przelewie pod mostem. Czerwony szlak prowadzi ścieżkami nad rzeką. 

 

 

Nasze przeczucie, że w okolicy zadomowiły się bobry znajduje szybko potwierdzenie. Tuż przed stromym piaszczystym zakolem Czarnej z daleka widać solidną tamę. Coś mi się wydaje, że niedługo powstanie drugi zalew w Janowie, tym razem bobrowy.

 

 

Rozstajemy się z rzeką i zmierzamy szlakiem w kierunku wsi Ostre Górki.

 

Za wsią oddalamy się na chwilę od zaplanowanej trasy, żeby zatrzymać się przy kamiennym krzyżu z roku 1876. Mam wrażenie, że bardzo pociemniał. 

 

W Starej Wsi udało mi się spełnić moje skromne i w gruncie rzeczy mało spektakularne marzenie. Zeszłam nad rzekę pod mostem. Wygląda ona skromnie, ale teraz już to wiem i nie muszę powtarzać tego wyczynu.

 

Teraz idziemy kawałek żółtym szlakiem, opuszczamy go wkrótce i zmierzamy w stronę Starego Janowa. Do wsi podchodzimy przy kolejnym kamiennym krzyżu (ten z roku 1811).

 

 

Nad zalewem urządzamy malutki piknik. W oddali zauważamy najpierw jednego, potem dwa łabędzie. Mądre są. Nie podpływają do nas. Tyle szuwarów nad tym zalewem, że mają pod dostatkiem zdrowego pożywienia i nie muszą żebrać o zabójczy chleb.

 

Jeszcze tylko jedna prosta i już Czarniecka Góra, a tuż za zakrętem jezioro, gdzie czeka nasz pojazd.

 

Dla lekkiego wydłużenia trasy robimy obejście akwenu. I tu widać ślady ożywionej działalności bobrów.

 

Schodzimy znów nad rzekę i podchodzimy do upustu. Tu też woda przyjemnie szumi przelewając się jedną częścią zastawy.

 

Na zakończenie wycieczki zaglądamy na półwysep wchodzący w wodę. To miejsce jest chyba ulubione przez wędkarzy, bo nastawiali tu ławeczek. Jedna z nich ma nawet swojego patrona. Spotkaliśmy przypadkiem jego wnuczka. Powiada on, że dziadek lubił przesiadywać w tym miejscu i dlatego wędkarze uczcili jego pamięć stosowną tabliczką. 

 

Opuszczamy zalew. 

 

Pora więc podsumować wycieczkę. Trasa liczyła 12,5 kilometra z obejściem zalewu. Uważam, że nie jest odpowiednia na rower, bo drogi leśne piaszczyste, stopy się zapadają, to co dopiero koła. Można jednak pokonać odległości między zbiornikami jadąc szosą. Warto jedynie zboczyć z niej, żeby obejrzeć malownicze zakola Czarnej – jest dogodne dojście od szosy. 

 

 

Zdjęcia mojego autorstwa