Szłam sama – obłok wolnym lotem tak nieraz płynie długie chwile*

To zdanie towarzyszyło mi przez całą moją wycieczkę. Jest ono dla mnie kwintesencją pełni szczęścia, jaką zapewnia niczym niezakłócony kontakt z naturą. 

 

Moje długie chwile zaczęły się na skraju zalewu na Żarnówce w Mostkach. Wiało sakramencko, na niebie nie obłoki, a chmury. 

 

Tego się spodziewałam, więc zgodnie z planem zamierzałam przejść do lasu. A tu mi aura sprawiła niespodziankę – wysłała słońce, które oświetliło zalew i pokazało urodę jesiennych brzóz. 

 

Nie dałam się  zwieść pokusie, przeszłam do lasu, gdzie było cieplutko i zacisznie.

 

Niestety, las się skończył i musiałam stawić czoła wiatrowi we wsi Kaczka. Nie był już taki silny jak nad zalewem, słońce zaświeciło i zrobiło się przyjemnie ciepło.

 

Niewielki zalew w Kaczce okazał się nadal niedostępny -  zdjęcia robiłam znad ogrodzenia. 

 

Na kilka minut zeszłam ze szlaku w kierunku wsi Stary Stawek, chciałam sprawdzić, jak się miewa stary dobry znajomy – drewniany pszczelarz w jednym z ogrodów. 

 

 

Dwa lata temu nie miał nóg, biedaczysko. A teraz – elegant w nowych butach.

 

lato 2023

 

jesień 2025
 

Wróciłam na szlak, a tam znów przyjemny spacer przez las. 

 

 

Ścieżki wygodne, ale mnie kusiły inne miejsca. To, rzecz jasna, mokradła nad Żarnówką. Już od drogi było widać, że są. Nie bacząc na wykroty przedarłam się do uroczych zakoli rzeki przeciskającej się wśród drzew.

 

 

Uważne obserwowanie podłoża też dało efekty – czasem coś ciekawego wpadło w oko. 

 

Niechętnie, ale rozsądnie wróciłam na ścieżkę, która doprowadziła mnie do drogi. Tu już zdecydowałam pożegnać szlak pieszy i poszłam rowerowym w kierunku wsi.

 

Ale nie od rzazu – Żarnówka i jej mokradła na tym brzegu znów mnie zwabiły na kilka fotek. 

 

Wróciłam na drogę, przeszłam przez wieś i znów znalazłam się w pobliżu rzeki. I, powiem wam, nie ma nic gorszego niż pozornie dobra droga. Taka prowadziła w stronę brzegu. Nagle zmieniła się w błotnistą breję, która mnie mocno wciągnęła. Udało mi się wyjść z opresji cało, ale nie było przyjemnie. 

 

W nagrodę spotkanie ze spokojnie przepływającą rzeką i jej trawiastym brzegiem. Nuda, ale bezpiecznie. 

 

Żarnówka i ja niespiesznie zmierzałyśmy ku zalewowi. Rzeka przeciskała się przez wysokie pożółkłe trawy, ja obserwowałam to z bezpiecznej odległości. 

 

A już nikt i nic by mnie nie zmusiło, żeby wejść na podmokłe tereny nadrzecznych łąk. Ładnie tam, ale raczej do podziwiania z daleka. 

 

Dotarłam i do mostu pontonowego w miejscu, gdzie rozpościera się widok na cały zalew, jego brzegi i samotnego wędkarza w niewielkiej łódce. 

 

Bardzo liczyłam na pełne jesiennych barw zdjęcia zachodniego brzegu zalewu, a tu mi słońce zrobiło psikusa i skryło się za chmurami. Dreptałam więc alejką spacerową, błoto na butach mi obsychało i czekałam na słońce. 

 

Doczekałam się – oto efekty naszej współpracy. 

 

Wycieczkę zakończyłam tam, gdzie się zaczęła. 

 

Czekając na bus sprawdziłam długość trasy – 11 kilometrów. Jak dla mnie – czysta przyjemność wędrowania. Trasa bardzo łatwa, dostępna dla roweru. Nie zachęcam tylko do zaglądania na rozlewiska, bo to może mieć i bardziej nieprzyjemne konsekwencje niż tylko zabłocone buty. 

 

trasa idealna na każdą porę roku
 

Zdjęcia mojego wyrobu

 

*Tytuł tego wpisu jest parafrazą pierwszego zdania wiersza „Żonkile” W. Wordswortha w tłumaczeniu S. Barańczaka „Szedłem sam – obłok wolnym lotem tak nieraz płynie długie chwile”