Nad Czarną i Krasną

I żeby nie przewiało. I może niewiele asfaltu. No i w lesie nie zginać.

Sprawdźmy, co z moich założeń udało się zrealizować.

Na trasie pojawiły się obie z zapowiadanych rzek. 

 Czarna

 

Wyruszyliśmy z Koziej Woli, gdzie wysiąść doradzało nam pół pasażerów busa i kierowca. No cóż, starali się. Wydłużyło nam to zaplanowaną trasę o półtora kilometra, ale pozwoliło przejść przyjemnymi leśnymi drogami i zaznać uroków zimy w lesie.

 tyle śniegu tym razem 

trzeba szukać nowych ścieżek, bo już nam porządną drogę budują 

Za lasem trochę asfaltu we wsi Janów, ale zauważyłam jednego z mieszkańców wchodzącego w las na końcu wsi. Sprawdziłam jego ścieżkę na mapie i już wiem, jak następnym razem zmniejszyć ilość asfaltu na trasie. 

 moja ulubiona ławeczka w Janowie

 

Za wsią spotkanie z zalewem Janów na Czarnej. Słońca jeszcze brak, ale odrobina śniegu rozjaśnia kadry.

szuwary nad zalewem

 mroczna toń

 

W okolicy zalewu spotykamy czerwony szlak, którym idziemy w kierunku najlepszych meandrów Czarnej. Oglądaliśmy je niezliczoną ilość razy, ale zawsze je lubimy. 

Czarna na razie płynie prosto 

 wygibasek

i odpływa dalej 

 

Z czerwonym szlakiem rozstajemy się w Starej Wsi, gdzie przenosimy się na żółty. No, diabli nadali te szlaki – nic sobie człowiek nie może poszaleć na swobodzie.

las na szlaku bez zarzutu 

 

Na szczęście ma żółtym szlaku jest taki kawał wyciętego lasu, że zawsze się tam gubię i gdyby nie czujność Stacha, to w ogóle nie szlibyśmy szlakiem.

Stach jako mroczny władca chmur i wiatru

 

Mam jednak sposób na Stacha i szlak. Zarządzam zejście ze szlaku w celu obejrzenia Krasnej. Marne 500 metrów w bok, a jakie przyjemne miejsce. Nawet bagienny teren prawie suchy.

Janek z właściwym sobie optymizmem spodziewał się, że zaraz ugrzęźniemy w bagnie 

 

Robimy tu postój śniadaniowy, fotografujemy rzekę i ruszamy dalej. Bez szlaku.

Krasna

 

Dlaczego nie idziemy szlakiem? Bo on doprowadza do wsi, co oznacza asfalt i mocny wiatr. A wieje zimnymi podmuchami.

Zaczynamy w tej sytuacji korzystać z mapy w telefonie, która złośliwie wprowadza nas na szlak konny. I gdzie tu zabawa w samodzielność? 

nikt przed nami tędy nie szedł 

 

Na pierwszych rozstajach schodzimy z konnego, żeby iść drogą, która będzie na pewno lepsza. Jaka się okazała?

Niekoniecznie lepsza, bo zakrzaczona. Z wysypiskiem śmieci (tu informacja dla kolegi Edwarda – stara wersalka, którą spotkaliśmy na tym wysypisku jakieś 25 lat temu, już prawie spróchniała). I w dodatku bez zasięgu w telefonie. 

droga do wytrzymania, ale bez rewelacji

 

Janek zwątpił w to, że kiedykolwiek wyjdziemy na asfalt. A kierownictwo sięgnęło po sprzęt niezawodny, zawsze z zasięgiem – mapę i kompas. Skutek? Wyszliśmy dokładnie na Osicową Górę, co było planowane. Szosę tylko przecięliśmy.

W nagrodę za dzielność zarządziłam wejście na teren kopalni Edward. Słońce dołączyło się do premii i na chwilkę wyjrzało, żeby ubarwić zdjęcia. Mimo to byliśmy tam króciutko, bo wiatr mocno dawał się we znaki na otwartej przestrzeni.

hałdy Edwarda w słońcu

 Zosia w akcji

 

Ciąg dalszy trasy to już przejście na pamięć trasą dawnej kopalnianej kolejki do Stąporkowa. I po wycieczce (16,7 km).

Na zakończenie pogoda sprawiła nam psikusa i rozświeciła słońce na całego.  

kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP w Stąporkowie

mapka trasy  

 

Zdjęcia – Zosia, Janek i ja