Bliskie spotkania z Kamionką

Już kilka razy wędrowaliśmy nad tą rzeką, czego dowody bez problemu znajdziecie na blogu, ale ta wędrówka była inna. Otóż kolega Ed postawił na ekstremalne spotkania w okolicach, do których raczej nie zaglądamy.

 

zakole Kamionki gdzieś między Krzyżką a Jędrowem
 

Zaczęliśmy naszą wędrówkę spokojnie w Łącznej. Tu parę zwyczajnych obrazków – a to stary przydrożny krzyż, a to sarenki pasące się w oziminie, a to aleja prowadząca w stronę cmentarza. Nudno będzie, myślałam. 

 

chylący się ku ziemi krzyż w Łącznej

 

w poszukiwaniu smakołyków
 

klonowa aleja w Łącznej

 

Rzekę napotkaliśmy tuż przy asfaltowej drodze. Wystarczyło jedynie przejść kawałek przez trawy. I już.

 

pierwsze spotkanie z Kamionką w okolicy wsi Kamionki
 

A później nastąpił zwrot akcji. Lekko się cofnęliśmy i idąc ścieżką w stronę lasu dotarliśmy na wschodni brzeg rzeki. Cały zarośnięty trawami, miejscami podmokły. Na szczęście wszystko przymarznięte. 

 

spokojny meander
 

Kolega Ed ruszył przed siebie poruszając się z prądem rzeki, ja się odrobinę cofnęłam do tamy zbudowanej przez bobry. O, się musiałam nieźle nagimnastykować, żeby tam dotrzeć, a potem się wykaraskać. 

 

tama w głębi, ja przedzierałam się lewą stroną

lodowe kompozycje

 

Dołączyłam do czołówki w okolicy kładki. I dalej wspólnie podziwialiśmy bieg rzeki, która, jak się dowiedziałam z wpisów na forach wędkarskich, ma charakter rzeki górskiej. Dopiero w okolicy Suchedniowa staje się rzeką nizinną. Na „naszym” odcinku podobno występują pstrągi (nieduże). Cóż, żadnego nie zauważyliśmy.

 

"zielony mosteczek" - ten nie ugina się, a i trawka na nim  nie rośnie
 

Kamionka w słońcu
 

Za jakiś czas napotkaliśmy kolejną kładkę, ale nadal trzymaliśmy się wschodniego brzegu rzeki. 

 

drewniana kładka
 

zimowa hortensja

 

fotka grupowa
 

Do czasu. Po kilku minutach zagrodził nam drogę niewielki dopływ Kamionki. Tak niewielki, że sprawny jak kozica kierownik przeskoczył go jednym susem. Słabsza część grupy zaryła w błocie na brzegu i postanowiła się wycofać do kładki. 

 

takiego mikrusa się wystraszyłam
 

Tak więc nastąpił niegroźny rozłam w grupie, co owocowało pokrzykiwaniem z brzegu na brzeg i przechwałkami, który brzeg daje lepsze widoki. Sami zobaczcie.

 

Kamionka widziana ze wschodniego brzegu

i z zachodniego

Połączenie grupy nastąpiło na moście w Krzyżce. 

 

rzeka widziana z mostu

 

i z bliska
 

Już myślałam, że teraz to sobie odpoczniemy, pójdziemy dobrze znaną wygodną drogą, a o Kamionce zapomnimy aż do Jędrowa. 

 

zamiast kolejnego konterfektu rzeki pozostałości młyna w Krzyżce
 

Nic bardziej mylnego. Kierownictwo wypatrzyło na mapie nieznany nam staw w pobliżu rzeki za wsią. No to poleźliśmy tam. Staw ogrodzony solidnym płotem. Foto robiłam znad ogrodzenia. 

 

rekreacyjny staw w Krzyżce
 

Skoro już byliśmy przy rzece, należało sprawdzić, jak się ona prezentuje na tym odcinku.

Śmiało mogę powiedzieć – inaczej. Trawy nad brzegiem jakby wyższe i gęstsze. Ścieżki przedeptane przez nie prowadzą do miejsc wędkowania, ale brzegi raczej strome i trudno dostępne. 

 

 

za Krzyżką

 

Rzeka znów zawalona drzewami. 

 

Cóż, na tym odcinku ani rzeka, ani my nie mieliśmy lekko.

W pewnym momencie szpetnie zaklęłam i postanowiłam przedrzeć się do drogi. A niech sobie Kamionka płynie dalej…

 

coraz bliżej Jędrowa 

 

No i płynęła, a ja dogoniłam kierownictwo na skraju Jędrowa. Tu idąc ulicą zauważyliśmy nasz ulubiony młyn na Kamionce. Być tak blisko i nie zajrzeć?

Zajrzeliśmy. Młyn żyje – z komina unosi się przyjazny dym, rzeka płynie spokojnie (nawet kaczuszki po niej pływają). 

 

nasz stary dobry znajomy - młyn w Jędrowie
 

rozlewisko niedaleko młyna
 

My zaś pamiętając, jak z trudem przedzieraliśmy się  5 (Aż tak dawno! Nie do wiary!) lat temu nad rzeką w kierunku Suchedniowa, postanowiliśmy rozstać się z Kamionką i dotrzeć do stacji w Suchedniowie zwyczajną drogą przy torach. 

 

pożegnanie z Kamionką
 

Ten odcinek pokonaliśmy w takim tempie, że nie było czasu na fotografowanie. Ale za to na pociąg zdążyliśmy!

I po wycieczce.

 

a to nasza trasa
 

Zdjęcia – Edek i ja