Zimowy spacer do Piekła Niekłańskiego

W niedzielny poranek wystartowaliśmy w Niekłaniu idąc początkowo czarnym szlakiem. 

 

gdzieś na trasie
 

Kiedy czarny szlak skręcił w stronę rezerwatu, udałam, że go nie widzę, bo miałam inny plan. Tym razem skorzystaliśmy z uprzejmości szlaku czerwonego, który przyjemną leśną drogą doprowadził nas do Nadziejowa, a potem dalej w las.  

 

 las za Nadziejowem

 

przydrożna kapliczka
 

I tu przyszło się rozstać ze szlakiem, żeby sprawdzić jakość drogi wybranej przy pomocy mapy. Okazała się rewelacyjna na zimę – szeroka, delikatnie posypana śniegiem, ze śladami pojazdów, które przetarły trasę. Nic, tylko iść i iść. 

 

najlepsza droga na zimę

 

strumyk przecinający "naszą" drogę
 

Internetowa mapa sugerowała, że przy tej drodze spotkamy pozostałości zabudowań kopalni rudy „Piekło”. Prawdę mówiąc nie liczyłam na to, że je wypatrzymy pod śniegiem, ale kolega Ed pamiętał z wycieczki w dzieciństwie, gdzie się ta kopalnia znajdowała i wiedział, gdzie szukać. Wypatrzył zagłębienie w ziemi z resztkami ceglanych ścian. Mam wrażenie, że bez śniegu zobaczylibyśmy i inne pozostałości tej kopalni, ale niebezpiecznie było sprawdzać, czy ośnieżone pagórki, to rzeczywiście pagórki, czy raczej kopalniana rampa. Nic to, wiemy, że ruiny są , kiedyś się je zbada w innych warunkach.

 

do tego otworu nie wpadliśmy, ale nie wiadomo, ile jeszcze podobnych skrywał śnieg
 

Tuż za pozostałościami kopalni wyłonił się czerwony szlak. Skorzystaliśmy ze sposobności i poszli nim. Bardzo to ładny odcinek. Ktoś szedł przed nami, ale w miejscu podmokłym zrezygnował. My nie. Ominęliśmy pułapkę i przedostali się dalej. Na tej ścieżce znaleźliśmy się w prawdziwej zimowej krainie.

 

wejście na szlak

 

 wśród drzew
 

No, a potem to już spotkanie ze skałkami rezerwatu. Nie ze wszystkimi, bo jednak wybieraliśmy bezpieczne podejścia i ostrożnie obchodziliśmy skałki. Szkoda tylko, że słońce nie świeciło mocniej. Zobaczcie, jak nasze chyba najsławniejsze piaskowce prezentują się w zimowej scenerii.

 

skałki w zimowej szacie

 

Kiedy opuszczaliśmy rezerwat, znów nas kusił czarny szlak, ale za dobrze go znamy, żeby ulec takim namowom. 

 

zachęcający odcinek szlaku
 

Pomaszerowaliśmy w kierunku szosy, a potem do Niekłania. Już mieliśmy nadzieję na sfotografowanie przydrożnego źródełka, kiedy podjechało auto i miłośnicy podobno najlepszej wody w okolicy rozstawili pojemniki. Efekt – foto, jakie jest, każdy widzi. 

 

 

W samym Niekłaniu tym razem zainteresowaliśmy się dawnym młynem usługowym (tak głosi tabliczka na jego ścianie). To dziewiętnastowieczny młyn wodny nad Czarną. Niestety, nieczynny. Jeszcze się trzyma, ale słabnie.

 

Czarna Konecka w Niekłaniu
 

 nieczynny młyn
 

Ot, i cały spacerek. 

 

mapka trasy
 

Zdjęcia – Edek i ja