Nowe miejsca na koniec starego roku

Miejsca dla nas nowe, ale, że tak powiem, z polecenia. I tu kolejny ukłon w stronę niezastąpionego parlando.

Trasę obmyśliłam, a potem poprowadziłam ją zupełnie inaczej. Wyszło tak:

 

droga na skraju lasu
 

Starujemy z parkingu w pobliżu OSP w Zalesicach i zmierzamy raźnym krokiem w kierunku lasu. Tam dwa drewniane krzyże ustawione symetrycznie przy drodze, a my skręcamy w lewo. Pójdziemy polną drogą. 

 

jeden z krzyży
 

Zapowiada się nieźle, nawet dobrze. Przechodzimy obok boiska z dwiema bramkami i całą gromadą cheerleaderek (mam nadzieję, że tak się to pisze). Są nimi topole, które na wietrze wymachują pomponami jemioły. 

 

 

Droga nieco się psuje. No, mokro jest. A nawet błotniście. Ale do ominięcia.

 

takie kałuże to nie w kij dmuchał 

 

 

polne widoczki 

 

I wreszcie docieramy do miejsca, gdzie mapa zapowiada leśną drogę krzyżową. To dziś moje pierwsze starcie z mapą, która nieco oszukuje. Droga krzyżowa jest, ale nie przy tej ścieżce, na której jest zaznaczona. Ela wykazała się intuicją i zaproponowała pójście dalej dróżką, na której byliśmy. I tu spotykamy niecodzienne obiekty – kapliczki i stacje drogi krzyżowej wykonane z polnych kamieni. 

 

Znajdujemy się w pobliżu kościoła pod wezwaniem św. Judy Tadeusza w Dąbrówce Warszawskiej. Proboszcz jest autorem projektu całości, a materiał zbierali on i parafinie na okolicznych polach.

 

Duże wrażenie robi Golgota, którą można oglądać z zewnątrz i od środka. Światło wpada do wnętrza przez okna z szybkami w postaci misternie sklejonych zużytych zniczy nagrobnych.

 

 

Spacerujemy niektórymi ścieżkami drogi krzyżowej, a potem zmierzamy do porządnej drogi prowadzącej skrajem lasu z widokiem na pola Dąbrówki Warszawskiej. To znów przyjemna droga. W połączeniu z ciepłą, prawie wiosenną pogodą daje nam dużo radości z wędrowania.

 

W końcu jednak docieramy do asfaltowej drogi Wierzbica – Radom, która prowadzi do Zalesic. Zanim się tam skierujemy, wybieramy prowadzącą przez las drogę na południowy wschód. 

 

Mapa sugeruje, że gdzieś tu w lesie powinniśmy spotkać pomnik wilka zastrzelonego w roku 1956. No, tu się pokłóciłam z mapami na dobre. Mapa tradycyjna nie podaje dokładnie miejsca położenia pomnika. Jeszcze gorzej zachowuje się mapa Google, bo ta kieruje w zupełnie nieprawdziwe miejsce. Straciliśmy dobry kwadrans na błądzeniu po lesie z nawigacją, a pomnika ani śladu.

Lekko się załamałam i postanowiłam zrezygnować z dalszych poszukiwań. Idziemy więc w kierunku wieży widokowej w lesie. Ta przynajmniej powinna być widoczna z daleka. I tu niespodzianka. Przy drodze, za leśnym płotem z rzadkiej siatki jest pomnik! Z powodu siatki trudno do  niego podejść, ale robimy zdjęcie na dowód, że tu byliśmy. I znów pretensje do mapy – basiora zastrzelono nie w 1956, a 1953 roku. Tak informuje tabliczka na głazie narzutowym pełniącym rolę pomnika. Nie wiadomo tylko, czy uczczono to wydarzenie z powodu wielkości basiora (64 kg), czy może był to ostatni wilk w okolicy. Tak czy inaczej wątpliwy powód do dumy.

 

 

Spokojnie wdrapujemy się na wzniesienie, które nawigacja określa jako Góra Liścia (podoba mi się ta nazwa, a i sama góra, a raczej las na niej, też niczego sobie). Na szczycie pyszni się wieża obserwacyjna. Oczywiście wstępu nie ma.

 

liści na górze dostatek
 

Schodzimy do ścieżki skrajem lasu w stronę miejsca, gdzie zaczęliśmy wędrówkę. Wiem, że gdzieś tam czeka na nas jeszcze jeden pomnik, ale straciłam zaufanie do map i postanawiam zostawić tę atrakcję na inną wyprawę.

 

widok ze ścieżki na pola Zalesic
 

Mam jeszcze jeden pomysł – chcę zakończyć mocnym akcentem nasze prywatne obchody 160. rocznicy wybuchu powstania styczniowego. 

Podjeżdżamy w tym celu do niebieskiego krzyża na rozstaju dróg, o którym pan Kowalczyk, obeznany z historią miejsc związanych z powstaniem, napisał, że może być wystawiony dla uczczenia 50. rocznicy powstania. Nie jest to potwierdzone, ale prawdopodobne.

 

krzyż z roku 1913

Od krzyża tylko parę metrów i jesteśmy przy ogrodzeniu domu z numerem 65. Tu za płotem znajduje się niezbyt już czytelna tablica upamiętniająca kapitana Samuela Bielańskiego, który poległ w potyczce z wojskami rosyjskimi w kwietniu 1863 roku (więcej o potyczce w tym linku).

 

trudno podejść do tablicy, ale najwidoczniej właściciele wyrażają zgodę na zapalenie zniczy 

Teraz wypada poszukać miejsca faktycznej mogiły powstańca. Z drogi doskonale widać głaz narzutowy w polu. Jest nawet widoczna miedza, którą do niego można podejść. Nie ma kogo zapytać o zgodę. W tej sytuacji wnioskuję, że brak zakazu jest pozwoleniem i podchodzę do polnej mogiłki. Głaz wygląda zwyczajnie, ale po bliższym przyjrzeniu mu się można zauważyć wyryte litery, które układają się w imię SAMUEL. Wyraźnie czuję je pod palcami.

 

latem głaz będzie niewidoczny wśród zbóż 

I to właśnie był akcent kończący obchody rocznicowe. Czy mocny? Na pewno. Wystarczyło zobaczyć moje buty po powrocie z pola – dawno nie były tak ubłocone.

I po wycieczce.

 

niezbyt wyraźna mapka trasy, ale była używana i nie było łatwo ją zeskanować
 

Rok też nam się skończył. Nie marnowaliśmy czasu – udało nam się odbyć wiele mniej lub bardziej udanych wycieczek.

Do zobaczenia więc w nowym roku na nowych trasach!

 

Zdjęcia – Lena i ja