Jeszcze jeden mroźny poranek

Jest środa. Termometr wskazuje ok. -10 stopni. Słońce świeci od samego rana. Wiadomo – dzień będzie ładny. Koniecznie trzeba wyruszyć na wędrówkę. 

 

Jak tu siedzieć w domu?
 

Startujemy w Suchedniowie o nieprzyzwoicie późnej porze – 8:45 (cóż, zima wymusza takie późne rozpoczynanie tras, bo wcześniej ciemnica zupełna). Trzeba przejść przez dużą część miasta. O, to bolesne dla tych, co się ostatnio rozleniwili wycieczkami z dojazdem samochodowym pod sam las. Ciężko iść po chodniku. Smog dokucza. Zapomnieli, że dawniej to była stała norma wycieczkowa.

 

z górki na pazurki

 

i przed siebie
 

Na szczęście nad suchedniowskim zalewem jest dosyć ładnie. Śnieg błyszczy w słońcu, bezlistne drzewa tworzą delikatny rysunek na tle zamarzniętej tafli akwenu i błękitu nieba (trochę ten błękit przybladły z powodu zanieczyszczeń powietrza).

 

ślady śmiałków, którzy próbowali dotrzeć pieszo na wyspę

 

pochyłe drzewa nad zalewem

 

na skraju parku

 

zimowe "miotełki"

okolice tamy

Przy ulicy Mickiewicza zauważamy jeden z drewnianych domów Suchedniowa. To dziewiętnastowieczny dom z gankiem należący do zasłużonej dla miasta i okolicy rodziny Wędrychowskich. Skąd to wiem, zastanawiacie się. Ogrom wiedzy na temat drewnianej architektury powiatu skarżyskiego (w tym Suchedniowa, rzecz jasna) zgromadzili panowie Piotr Kardyś i Marcin Janachowski. Teraz wystarczy wejść w jeden z podanych przeze mnie linków, aby poznać „Przykłady przedwojennej architektury drewnianej w powiecie skarżyskim” (tu link do katalogu) lub skorzystać z „Przewodnika po szlaku architektury drewnianej w powiecie skarżyskim” (tu link) autorstwa obu historyków. 

 

Nasza grupa wędruje dalej ulicą Zagórską w kierunku lasu (nareszcie!). 

 

gospodarz pozwolił sfotografować sople

 

nie wiem, które to już foto Światowida z ogrodu na końcu ulicy
 

W lesie przyjemnie. Droga doskonale przetarta przez auta leśników, na drzewach resztki śniegu, powietrze czyste i rześkie.

 

 

Zatrzymujemy się na chwilę przy naszym starym dobrym znajomym – dębie „Obrozik”. Odgradza nas od niego zaśnieżony głęboki rów. Tylko kolega Ed odważył się pokonać przeszkody i podejść do dębu.

 

 

pomnikowy dąb "Obrozik"

i dalej w drogę

Kolejne miejsce na trasie to składnica drewna na rozstaju dróg, gdzie od wieków robimy postój na śniadanie. I tym razem nie mogło się bez niego obejść.

 

docieramy do składnicy drewna

 

mróz jednak trzyma
 

Zmieniamy kierunek marszu i wędrujemy w stronę skarżyskiej ulicy Kilińskiego.

 

ja zasuwam prawie jak czołg
 

przy drodze
 

Podchodzimy na Kamienną Górę. W okolicy jej szczytu jakby więcej słońca przedziera się przez drzewa. Śnieg skrzy się jak brokat.

 

światło i cień w lesie

Skoro już odwiedzamy starych znajomych na trasie, to nie możemy pominąć naszych ulubionych dorodnych modrzewi, które, na szczęście, nadal się nieźle trzymają. 

 

mniejszy solo

 

większy ze sztafażem - Markiem, który jest najlepszy w znajdowaniu drogi do modrzewi
 

Na samym końcu trasy spotkanie z pomnikowym dębem szypułkowym na skraju lasu i już możemy spokojnie wracać do domu.

 

jeszcze jeden pomnik przyrody
 

urocze szczeniaki beagle zainteresowały się nami, a my nimi
 

mroźny gwiazdozbiór na szybie przystanku autobusowego
 

I po wycieczce.

 

a to nasza trasa
 

Zdjęcia – Lena, Edek i ja