Leniwa sobota w Kurozwękach

Normalnie to ja jestem totalnym zwiedzaczem – przygotowanie, poszukiwanie obiektów w terenie, a potem oglądanie. I żeby niczego nie przegapić. A Kurozwęki mnie pokonały – spokój, relaks i zero planu. 

pałac w Kurozwękach -  główny cel wszystkich wycieczek w te okolice

dla porównania pałac pod koniec lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku 

Wjeżdżamy do Kurozwęk od strony Zagród. Widzimy pomnik powstańców styczniowych i nawet się przy nim nie zatrzymujemy – nie ma gdzie. Podobnie zachowujemy się w okolicy uroczego drewnianego kościółka św. Rocha. Jeśli będziecie w pobliżu, obejrzyjcie – niebrzydki, naprawdę. 

 współczesna tablica upamiętniająca powstańców styczniowych umieszczona na ścianie kościoła 

 

Zatrzymujemy się na rynku. Ludzie, jaki ten rynek dziwny jest – ulica plus ogrodzony skwer z drzewami. Fajnie, że w jakimś mieście drzewa jeszcze się ostały na rynku. Ale błota, jak w powieści noblistki, już nie ma. 

 kurozwęcki rynek (skwer za naszymi plecami)

Potem spacerek w kierunku kościoła pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP i św. Augustyna. Widać na nim kawał historii – piętnastowieczny gotycki kościół ma barokową kaplicę Pięciu Ran Chrystusa (to kaplica grobowa Lanckorońskich). Jest też dobudowana neogotycka kaplica grobowa Popielów. Wewnątrz podobno wiele ciekawostek (zwłaszcza kuszą mnie stiuki w jednej z kaplic), ale drzwi do nawy głównej pozwalają jedynie rzucić okiem na wnętrze przez szybki. I tyle.

kościół widziany od strony rynku

barokowa brama prowadząca na plac kościelny

po lewej Kaplica Pięciu Ran Chrystusa, na wprost kaplica grobowa Popielów

okno kaplicy Lanckorońskich 

nawa główna z późnorenesansowym ołtarzem

  

Do kościoła przylegają zabudowania dawnego klasztoru kanoników regularnych laterańskich. Po kasacie zakonu od połowy dziewiętnastego wieku w jego zabudowaniach działa przytułek dla starców – obecnie dom opieki. Po jego terenie przechadzają się pensjonariusze. Nie wypada pchać się z aparatem. 

renesansowy portal na bocznej ścianie budynku klasztornego

 zegar słoneczny

 osiemnastowieczna kolumna z figurą świętego

 

Wreszcie jedziemy do pałacu. Po drodze w oddali widzimy stojąca w polu figurę św. Floriana, mijamy cmentarz i zatrzymujemy się na parkingu. Pora zacząć zwiedzanie. 

Najbardziej podoba mi się, że pałac na swojej stronie prezentuje cennik atrakcji. Wniosek – cokolwiek robimy, jest to atrakcją. I tego się będziemy trzymać.

Sam spacer po parku otaczającym obecny pałac, dawny zamek obronny, który, jak podkreślają przewodniczki, nigdy nie był sprzedawany, a jedynie dziedziczony lub wnoszony w wianie, jest jesienną atrakcją. Sami zobaczcie. 

Trzeba przyznać, że wszystkie pomnikowe drzewa są oznaczone i opisane na stosownych tablicach. 

 platan klonolistny

Poza tym kwitną jeszcze ostatnie jesienne róże. Jest ciepło i coraz przyjemniej. 

 

W parku podziwiamy pawilony – są dziełem znanego już z tego bloga Ferdynanda Naxa. W jednym mieści się kawiarnia z restauracją (nawet dania z mięsa bizona można tam zamówić). W drugim zlokalizowano apartamenty hotelowe dla gości.

pawilon z restauracją i pluszowym żubrem na trawniku 

tak wyglądał ten pawilon w latach 70. XX wieku
 

oficyna z oryginalnym dzwonowatym dachem - dawniej prawdopodobnie herbaciarnia lub pawilon myśliwski 

stan z tych samych lat, co na poprzednich archiwalnych zdjęciach
  

O 11 40 zaczynamy zwiedzanie pałacu. 

centralna część pałacu z salą balową na piętrze

herby osiemnastowiecznych właścicieli pałacu - Rawicz i Sołtyk  

 

Przewodniczka dosyć cicho opowiada o jego historii i kolejnych właścicielach. Strach zadać pytanie, bo nie wygląda na taką, co odpowie, jeśli nie ma tego w wyuczonym tekście.  Przemierzamy kolejne sale i długie hole.

hol na pierwszym piętrze 

sala balowa

 

W sionce przed kaplicą wreszcie lekkie ożywienie. Dowiadujemy się, że w okresie powojennym służyła ona jako składzik na węgiel, dzięki czemu malowidła na ścianach tak się doskonale zachowały. To mi przypomina pałac w Rusinowie, gdzie skład nawozów kompletnie zrujnował ściany. Ciężki los zabytków…

 ołtarz w kaplicy 

Na parterze dwie ciekawe sale. W jednej zbiór różnych pamiątek, które udało się ocalić po przymusowym opuszczeniu pałacu przez ród Popielów. 

Druga sala poświęcona jest Józefowi Czapskiemu. Oglądamy tu sporą kolekcję jego obrazów z lat 1954 – 77. Kolekcjonował je Michał Popiel de Boisgelin. Zbiór robi wrażenie, choć w sali wydaje się zbyt mało światła, żeby go w pełni docenić. 

Zwiedzanie kończymy na dziedzińcu zamkowym. Jeszcze go nie odrestaurowano, co dodaje mu uroku. Stare obłażące mury, kolorowe plamy pnączy i oryginalne okna – jest atrakcyjnie.

Czeka nas kolejna porcja zwiedzania – podziemia zamku. Trochę ciemno, trochę straszno, ogólnie nic wielkiego. Dla uatrakcyjnienia zwiedzania dodano kilka postaci więźniów, odgłosy ich jęków, jakieś plastikowe szczury. W jednym z lochów prezentowana jest militarna kolekcja jednego z Popielów.

Na koniec zostało nam safari, czyli przejażdżka wozem ciągnionym przez traktor do jednej z trzech zagród z bizonami. Stado spokojnie wypoczywa, panuje prawie całkowity bezruch. Jedyne urozmaicenie to miarowe ruchy szczęk, odganianie się ogonami od natrętnych much i trzepotanie uszami cieląt (te uszy są najzabawniejsze). 

Samiec, który włada stadem zupełnie nas lekceważy, ani drgnie stojąc tyłem do nas. Dopiero pod koniec naszego postoju lekko się przesunął. 

 samiec z prawej

Jeszcze tylko łyk kawy, rzut oka do mini zoo i możemy wracać. W październiku to już wszystkie atrakcje – latem dostępne jest jeszcze buszowanie w labiryntach: kukurydzianym i bukowym.

Kurozwęki żegnają nas jesiennie. Nie wszystko tu jeszcze zwiedziliśmy, warto więc znów kiedy wrócić. 

I na koniec tradycyjne strażackie foto - tym razem z pałacową armatką. 

Zdjęcia – Angelika, Janek i ja