Mglisty poranek w jodłowym lesie

Było ciepło. Bezwietrznie. I mgliście.

Ubrałam się za ciepło na codzienny wypad do lasu. Trzeba było coś wymyślić, żeby spowolnić tempo marszu. Co najlepiej spowalnia? Robienie zdjęć. A tu aparatu nie zabrałam. Co było robić?

Zdecydowałam się skorzystać z usług wielofunkcyjnego telefonu. W trudnych warunkach radził sobie, jak mógł. Plany ogólne – tak sobie. Ale przynajmniej widać, że w lesie jesteśmy.

 

w lesie mglisto

 

kiedy kilka lat temu zaczynałam moje codzienne wędrówki po lesie, ten pniak był moim drogowskazem, dzięki niemu wiedziałam, gdzie jestem
 

takie ścieżki lubię najbardziej
 

I choć to las jodłowy, to jednak gdzieś tam przy ścieżce w głębi lasu rośnie dorodny dąb. Trafiłam do niego przypadkiem, kiedy omijałam teren wycinki. Jest dobrze ukryty, może panowie z piłami spalinowymi go nie znajdą. Oby.

 

mój nowy leśny przyjaciel
 

We mgle najlepiej widoczne są nieodległe szczegóły. Zwłaszcza pniaki. Tych ciągle przybywa. Wiadomo – droga od drzewa do drewna niedaleka.

 

Te drzewa, które dziwnym trafem nie wyjechały na wczasy, leżą na ziemi, spokojnie próchnieją. I pięknie pachną. Niektóre wyglądają jak przedpotopowe potwory.

 

 

oszałamiający zapach próchnicy

 

jednooki potwór
 

Na mchu utrzymują się igły i liście przywiane przez wiatr. W kolejny wietrzny dzień pewnie znów gdzieś odlecą w dal. 

 

 

Jeśli ktoś do tej pory nie był pewien, czy las na zdjęciach jodłowy czy  świerkowy, to teraz ma dowód. Fragment jodłowej szyszki.

I to już koniec prezentacji mojej sesji telefonicznej. 

 

PS. Zwykle spotykam w lesie sarny. Tym razem żadna się nie pojawiła.